de Rode Lantaarn - Prostitutie.nl

Reguleren of communiceren?
Tekst: Tom Kroon
En zo gebeurt het. Een kwartiertje dansen zij
samen, dicht tegen elkaar, kleren nog aan.
Het kamertje is even een veilige wereld, waar
alleen hun lichamen en de muziek bestaan.
Met zijn hoofd in de wolken gaat de jongen
weg. Later op de dag komt hij nog terug om
haar een roos te brengen...
Bovenstaand verhaal hoorde ik van een
meisje dat ik regelmatig bezoek. Ze vertelt
me wel vaker over haar belevenissen. En zij
is niet de enige. De dames maken elke dag
van alles mee en ze praten daar graag over.
Ik luister altijd met belangstelling naar hun
verhalen. Over klanten die cadeautjes meebrengen.
Over mannen die thuis jarenlang
geen seks meer hebben en voor het eerst in
tijden weer eens samen met een vrouw zijn.
Over klanten die soms honderden kilometers
naar Amsterdam reizen om hun vaste dame
te bezoeken.
In de loop der jaren hebben de dames
me veel verteld. Grappige gebeurtenissen,
romantische ‘love stories’. Over keurige
heren die bedeesd aan een dame hun
geheimste fantasieën durven vertellen, of
over mannen die in de loterij gaan meespelen
in de hoop dat ze genoeg geld winnen om
met de dame te kunnen trouwen... En dan
denk ik: Ja, de Wallen zijn en blijven toch
een bijzondere plek op deze wereld.
Volgens veel politici mag je geen aardige
verhalen meer vertellen over de Wallen. Het
geldt eigenlijk voor alles wat met prostitutie
te maken heeft. Er bestaan alleen vreselijke
misstanden waar zo spoedig mogelijk een
einde aan moet komen, dus geen dag te
verliezen.
Karina Schaapman en Lodewijk Asscher zijn
er een paar jaar geleden mee begonnen.
Het is een warme zomermiddag op de Amsterdamse Wallen. Het meisje heeft
haar deur een stukje open. Op de achtergrond klinkt zacht Latin muziek uit haar
mp3 speler. Een Colombiaanse jongen loopt langs. Hij blijft staan, plotseling
betoverd door de aanblik van het meisje en het ritme van de zwoele muziek.
“I never do this”, zegt hij tegen het meisje. “Because I have a girlfriend.
But... if I pay you 50 Euros, may I only dance with you for fifteen minutes?”
‘De prostitutiebranche bestaat tegenwoordig
alleen nog maar uit criminelen en slachtoffers’,
vertelden ze aan iedereen die het maar
horen wilde. Job Cohen papegaaide hen
graag na. En zelfs die aardige Eberhard van
der Laan hoorde ik laatst ook weer beweren
dat de romantiek op de Wallen iets van
heel vroeger is. ‘Nu zien we daar alleen
maar vrouwenhandel en uitbuiting’, zei hij.
Eberhard lijkt me een wijze en begripvolle
man, hij zou eens met een paar dames uit
het vak moeten praten. Misschien dat hij dan
ook wat andere geluiden te horen krijgt...
Natuurlijk vertellen de dames me ook wel
minder leuke verhalen. Over vieze klanten die
letterlijk een opfriscursus nodig hebben. Over
dronken klanten die hem niet omhoog krijgen
en agressief hun geld terugeisen. Over
een meisje dat alleen maar klanten krijgt die
door andere dames wordt geweigerd. Over
een collega van wie ze weten dat ze door
haar ‘vriendje’ af en toe wordt geslagen.
Om de vrolijke verhalen kan ik lachen, ik
kan me erover verbazen. Over de vervelende
klanten maak ik me kwaad, maar ik weet dat
de meeste dames die figuren wel aankunnen
– de vrouw is immers nog altijd de baas.
Over de trieste verhalen denk ik: zou ik er
iets aan kunnen doen? Het zijn meestal geen
situaties waarvoor ik Misdaad Anoniem zou
gaan bellen. Een kleine opmerking, in de
hoop dat iemand zich bewust wordt van haar
situatie, heeft in zulke gevallen veel meer
nut. Of desnoods een verwijzing naar een
hulpverlenende instantie, zoals P&G 292 in
Amsterdam.
Uit alle verhalen is één ding me wel duidelijk
geworden. Privacy is heel belangrijk voor de
dames. Hoewel velen hun werk met plezier
doen en er zelfs trots op zijn, willen ze beslist
niet dat hun ouders of buren ervan weten.
De meeste dames hebben dan ook een
werknaam. Heel soms, als ze me goed kennen,
vertellen ze hun echte naam. Dat is dan
een teken van vertrouwen. Ik was een keer
bij een vrouw, die tegen het einde van ons
samenzijn de kapper belde, om een afspraak
te maken. Die kapper vroeg uiteraard haar
naam, ik zag haar aarzelend naar mij kijken.
Toen noemde ze hardop haar echte naam.
Ze vertrouwde me.
Vertrouwen, communiceren, met elkaar in
gesprek blijven. Het zijn sleutelbegrippen
voor wie inzicht wil krijgen in de prostitutiewereld.
Helaas, voor de meeste politici is
dit allemaal veel te vaag en te ongrijpbaar.
Liever willen ze de branche reguleren. Ze
willen alle dames als prostituee registreren en
hen verplichten een pasje te tonen. Als een
olifant lopen zij door de porseleinkast, door
de dames te treffen op hun gevoeligste punt:
hun privacy.
Iedereen die vertrouwelijke omgang met
prostituees heeft, weet dat sommigen letterlijk
panisch kunnen worden als hun privacy in
gevaar komt. Registratie en vertrouwelijkheid
gaan niet samen. Als klant merk ik, naarmate
meer dames gaan beseffen wat het voor hen
gaat betekenen, hoe het wetsvoorstel voor
onrust begint te zorgen. ‘Registratie, dat
nooit’, is hun conclusie.
Een politicus die het lef zou hebben om te
zeggen dat de Wallen en andere vormen van
prostitutie onverkort moeten blijven, omdat
heel veel mensen behoefte hebben aan deze
vorm van dienstverlening, dáár wil ik wel
eens mee praten. Y
5