de Rode Lantaarn - Prostitutie.nl

24
Griselidis Real
1929 - 2005
Schrijfster – Schilderes – Prostituee
Door: Jan Visser
KABOEM. Ik schrik wakker. Wat is dat
voor een lawaai? Het komt uit mijn woonkamer.
Voorzichtig open ik de deur en zie
hoe Griselidis probeert het veldbed waar
ze doorheen is gezakt weer op te bouwen.
De andere vrouwen slapen rustig verder. Ik
help haar en we stikken allebei bijna van het
onderdrukte lachen. Het is februari 1985.
Bijna vanuit het niets is ter gelegenheid van
de oprichting van de Stichting De Rode
Draad een wereldhoerencongres georganiseerd.
Griselidis Real uit Genève en Margo
St James uit San Francisco zijn de ‘grande
dames’. Beiden stralen ze onverschrokkenheid,
onverstoorbaarheid en waardigheid
uit. Beiden zijn activisten van het eerste
uur, vanaf midden jaren 70. Allebei eisen ze
welbespraakt rechten voor prostituees op.
Margo, de Amerikaanse, lacht breeduit en
is altijd in voor een grapje, spreekt luid met
direct taalgebruik, geniet van de aandacht en
erkenning. Griselidis is stijlvol gekleed, statig,
beminnelijk. Ze spreekt in prachtige volzinnen
met een melodieuze cadans. Samen
zullen ze de volgende nacht het “World
Charter for Prostitutes Rights” schrijven met
zo’n vijftien vrouwen uit tien verschillende
landen (http://www.walnet.org/csis/groups/
icpr_charter.html).
Enkele jaren daarvoor had ik haar voor het
eerst ontmoet.
Ik werkte sinds 1980 bij de Mr. A. de Graaf
Stichting. Prostitutie kwam alleen maar in de
media in verband met buurtoverlast. Samen
met directeur Hans Scholtes probeerde ik het
begrip ‘arbeid’ te introduceren. Het leverde
opgetrokken wenkbrauwen en meewarige
blikken op. De tijd was nog niet rijp. Hans
en ik bezochten in 1982 de jaarlijkse vergadering
van de mensenrechten commissie van
de Verenigde Naties in Genève. Daar zagen
we Griselidis Real. Ze demonstreerde in haar
eentje op de stoep van de Verenigde Naties
voor de rechten van prostituees. ’s Avonds,
in haar appartement in de beroemde Paquis
wijk waren we nog meer onder de indruk.
Overal boeken, geschriften, tekeningen,
schilderijen: haar “Centre de documentation
internationale sur la prostitution”. Ik voelde
me niet alleen het onwetende studentje, ik
was het ook, met mijn boekenwijsheid. Kijk
dan die vrouw eens, knokkend tegen de verdrukking
in, trots, strijdbaar, geleerd.
Ik zou haar nog maar enkele keren ontmoeten,
tijdens internationale gebeurtenissen. In
2005 overlijdt ze in Genève aan kanker.
Op 9 maart 2009 ben ik weer in Genève,
speciaal voor haar.
De volgende dag schrijf ik:
Vraag: wat betekent ‘de emancipatie van
de prostituee’?
Antwoord: Dat een prostituee word beoordeeld
op haar daden en waarde als mens
los van het feit dat ze prostituee is.
Helaas gebeurt dat maar zelden, altijd
speelt het prostituee zijn wel ergens mee.
Gisteren, 9 maart 2009, liet het gemeentebestuur
van de stad Genève zien dat het
wel mogelijk is, door de laatste wens van
Griselidis Real te eerbiedigen.
Griselidis Real, voorvechtster van de rechten
voor prostituees sinds het eind van de
jaren 70 van de vorige eeuw, werd herbegraven
in het Cimétiere des Rois, waar de
stad Genève haar grote zonen en dochters
begraaft. Het beste te typeren dus als het
Geneefse Pantheon. Daar ligt ze nu naast
Jorge Luis Borges en op enkele passen
afstand van Calvijn.
In de woorden van cultuurwethouder
Patrice Mugny, die hard heeft moeten
vechten om dit te realiseren:
«Il ne s’agit pas de faire l’apologie de la
prostitution mais de rendre hommage à
une personne qui a lutté toute sa vie pour
la dignité des personnes qui se prostituent.»
(Het gaat er nu niet om de prostitutie te
verdedigen, maar om eer te betuigen aan
8