onder ons - The Mill Hill Missionaries

20
EEN HART KLOPPEND OP DE MAAT
VAN DE GEWONE MENSEN
Geboren op 26 oktober 1930 te Gronsveld
Tot priester gewijd op 10 juli 1955
Tot bisschop gewijd op 3 december 1967
Gestorven op 30 september 2012
Toen Joseph Willigers in 1949
op negentienjarige leeftijd in ons
Roosendaalse Missiehuis ging studeren,
was hij wat destijds “een late roeping”
werd genoemd: hij was nooit op het
kleinseminarie geweest; misschien was
hij daardoor wel zo onklerikaal. Zijn
geestelijke inspiratie lag bij Charles
de Foucauld en priesterarbeiders.
Hij genoot van Limburgse zwier en
verfoeide Hollandse krenterigheid
zoals belichaamd in het kaasschaafje.
Bovenal klopte zijn hart op de maat van
de gewone mensen. Hij was allergisch
voor aanstellerij, hij prikte nuchter
glimlachend ballonnetjes van pretentie
door. Als hij ergens kregelig over was,
was dat terecht. Zo was hij, zo bleef hij.
Hij was duidelijk bestemd voor grote
dingen. Ik heb het voorrecht gehad Joe
in al zijn functies als vriend te hebben
meegemaakt, en ik kan me alleen maar
leuke dingen van hem herinneren. Als
studenten deden we samen voordrachten
op “smoking concerts”. Hij had lef: toen
het water van de vijver in Mill Hill bevroor
gooiden de studenten munten op het
dunne ijs om waaghalzen uit te dagen;
Joe, de lichtgewicht, ging ze oprapen. In
Rome moest hij Kerkelijk Recht studeren,
en dat lag hem niet erg. Hij heeft daar
ook nooit in uitgeblonken; het enigste
dat ik mij kan herinneren is hoe in 1959
in Oeganda, de patriarch Henry Lijding
een autoritaire uiteenzetting gaf van het
Kerkelijk Recht, en dat toen dreumes
Joe zei: “Maar dat staat helemaal niet
in de Codex.” “Nou,” donderde Lijding,
“dan hoort het er in te staan!” Toen hij
Bisschop Joseph Willigers mhm
in 1967 bisschop van
Jinja werd, heeft hij
zijn gemoedelijkheid
weten te behouden.
Vaak was hij zijn eigen
portier, en iedere
bezoeker had het
gevoel welkom te zijn.
De monumenten die
hij voor zich bouwde
stonden in de harten van de mensen. Hij
moedigde het positieve in alle lui aan, ook
als hij hen niet mocht; als zodanig was hij
een ideale pontifex. De bisschoppelijke
wereld van pompeuze glorie en privilege
stond helemaal haaks op zijn karakter.
En wat heeft hij erge dingen meegemaakt
met Amin. Joe moest met hem en de
Anglikaanse bisschop Luwum op de TV
verschijnen om daar een schrobbering
van de tiran te krijgen; even later werd
Luwum vermoord. Joe is alleen maar
een paar keer overvallen. Een keer in
zijn auto in het Mabira-woud; volgens
het verhaal werd hij in de kofferruimte
gestopt, en toen na een tijdje de motor
uitviel, haalden de rovers hem uit de
achterbak om mee te helpen duwen, en
toen is hij in het struikgewas ontsnapt.
Een andere keer braken rovers zijn huis
binnen, en om hem te vernederen lieten
ze hem neerknielen en de voeten kussen
van John Musana, zijn Oegandese
huisgenoot. Vernedering? Die twee
hebben er nog vaak om moeten lachen.
Wij blijven ons hem herinneren als
iemand die innerlijke warmte uitstraalde,
iemand die tegenslag in stilte kon
incasseren, iemand die kon huilen bij
een stervend antiloopje, iemand die zijn
hart ophaalde aan orchideeën. Hij leek
op Jezus. Waren er maar meer zoals hij.
Hans Burgman mhm