2009 december - Opeinde

FINGERPRINTEN FREGE
17
troch Jan Bijlsma
As jo tinke dat der op ús bloeiende Peinder biljertferiening allinnich mar yn wachtkeamerstiltme
besocht wurdt mei in krytstok en in bal de oare twa ballen te reitsjen, dan ha jo it goed mis.
Der is neist fûleindige striid, yn de kofjeskoften en dêromhinne lokkich ek tiid foar sosjaal praat,
jeuzelpraat en jildpraat.
Op in dei kaam de tûke biljerter Jaap Wolles mei in hiel nij plan nei foaren; dat plan stie yn ferbân
mei de kommende, sels ferwachte oerdiedige opbringst fan syn twa Elstarbeammen, ien
parrenbeam en ien beam foar Golden Delicious apels.
Jaap sei: “Dejinge dy`t op grûn fan it bloeiselwyt yn myn fruchtbeammen, no al apels en parren by
my bestelt, hat yn elk gefal de wissichheid dat er poerbêst fruit kriget tsjin sa`n skaplike priis dat
sels de hiele Jumbodireksje derby ferblikket . “ En hy einige
syn praatsje mei útset lûd as wie er op de merke:
“ Wees erbij , wees erbij , koop nu bij mij, koop bij Japie van de Hegewei!”
Ek al is it in grap, jo stekke jo eigen holle mei sok praat wol gefaarlik heech boppe it meanfjild út.
Net in minske kin ommers de groei en bloei yn syn tún foarsizze of yn it foar fêststelle. Der kin
ommers noch fan alles barre, foardat fruchten plukryp binne.
Soks wie Jaap ek sels oerkaam. By it gêrsmeanen hie er mei de masine de helte fan de stam fan
syn parrenbeam meinaam. Mei in ynfús en in grutte lape needferbân koe de beam it libben hâlde,
mar de parren net; dy ferskromfelen as in âld wyfke yn `e sauna.
Ek mei de Elstar apelbeammen ferrûn it yn de achtertún fan Wolles noch net alhiel nei winsk; oan
de iene groeide ien apel en oan de oare fjouwer. Mar ja, “wat net is, kin groeie” sei de frek: hy
bedobbe in gouden tientsje en donge dêr sels boppe op yn de hoop op vermannichfâldiging..
Jaap koe lykwols net sa lang op it waaksproces wachtsje. Hy gie in wike mei fakânsje nei de
Veluwe.
Dêr wienen syn dochter en syn pakesizzer Sammy ek; sadwaande waard it in alderaardichste
wike mei in bult wille.
Op in freed yn augustus, tsjin de jûn, kaam Jaap Wolles wer thús. By alle minsken dy`t nei in
fakânsje wer thús komme, fielt it it earst wer frjemd en tagelyk hiel fertroud oan.
In hûn moat earst altyd mei syn noas it hiele hûs troch en it hiem oer. By in minske is dat net oars.
Jaap plofte op in stoel yn `e keuken del en wie earst ta oan in mûlfol drinken en dan efkes achter
de tún yn.
Doe`t er sa al drinkende wei nei bûten seach, waarden syn eagen sa grut as bakkerts, der`t de
bern op it skoalleplein mei knikkerje.
Dizze bakkerts pasten net mear yn syn eachgatten en protten dêr dan ek hast ta út.
It wie net te leauwen wat er yn de tún seach. Ek syn mûle foel as in skuorredoar wagewiid iepen.
Boppedat begûn er oer hiel syn lea te triljen en stammere mei bibberjende stim:
“It kin net !! Nee, soks is net mooglik !!
Troch it rút hie er rom sicht op syn twa Elstar beammen en ta syn ferbjustering hingen se beide
swier fan hiele moaie , glimmend reade, tsjokke apels.
Hurder as de wjerljocht skeat er nei bûten, nei de wûnderbeammen, dêr ’t yn ien wike sokke
feestlike fruchten oan groeid wienen.
De wjerljocht sloech yn; Jaap fielde de klap oant yn it binnenst fan syn lea.
Teloarstelling en lulkens kroep fan ûnderen nei boppe yn him omheech. De apels wienen allegear
stik foar stik, keunstich en kundich, hoeden en betûft middels in stikje izerjern fan it stâltsje fan de
apels as krystballen oan de tûken fan de beammen fêstbûn!