Profielen 51 - Profielen - Hogeschool Rotterdam

Voor de thuisvirtuoos *****
Als hobbygitarist heb ik al meerdere gitaarleraren
gehad. Maar nog nooit een digitale.
Via www.guitarplayer.com, een website met
allerhande informatie over het bespelen van
de gitaar, kom ik op www.guitarplayertv.com.
Dit gratis tv-kanaal biedt diverse gitaarleraren
die funky loopjes, lastige overgangen en
indrukwekkende riffs voordoen. Gitaar erbij
en aan de slag. Was het maar zo makkelijk.
Eerste aangeklikte les: quick licks. De man
met de gitaar doet het een keer voor en legt
vervolgens uit hoe het loopje, gebaseerd op
een gouwe ouwe van Stevie Wonder, te spelen
is. Zo makkelijk als het lijkt, is het niet.
Misschien is het beter om niet direct met een
loopje te beginnen, maar eerst wat op te
warmen met een blues. Dat ziet er al een stuk
beter uit. Het is wel lastig te zien wat de leraar
speelt. Is het een A-akkoord of een A7? En je
moet tegelijkertijd op een ander schermpje
kijken om te zien welke tokkel erbij gespeeld
wordt.
Het lijkt een beetje op de beroemde tv-schilderlessen
van Bob Ross. Die kloddert ook
landschappen op een doek alsof het niks is.
Hetzelfde gevoel krijg ik bij de gitaarlessen.
Een beetje sliden, een beetje tokkelen, onmogelijke
grepen en een leraar die het doodkalm
uitlegt. En waar zijn de liedjes? Of neemt
de gemiddelde thuisgitarist genoegen met het
kunnen spelen van een stukje Jimi Hendrix,
een half bluesnummer en jazzy riffje?
Gelukkig biedt guitarplayertv meer dan alleen
lessen. Zo vertelt John Frusciante van de
Red Hot Chili Peppers hoe de gitaarpartijen
van hun hit Dani California in elkaar zitten.
Verder vind je concertfragmenten van grootheden
als Steve Vai en Joe Satriani, interviews
en tips en meningen over verschillende gitaarmerken.
Een verzameling beeldmateriaal waar
je uren doorheen kunt klikken. Maar voor de
lessen hou ik het voorlopig bij mijn real life
leraar.
MG
30
Zwartgallig scherp *****
PIZZA’S
sommige kiezen de vreemdste
momenten om dood te gaan
de margherita kun je schrappen
de peperoni blijft staan
Cynisch, morbide en vlijmscherp.
Het gros van de korte gedichten
van Marc van Biezen laat zich zo
omschrijven. Net als de cabaretiers
André Manuel en Hans Dorrestijn
deelt Van Biezen in een paar
zinnen rake klappen uit. Klappen
die de liefhebber van zwartgallige
humor op z’n minst doen
grimlachen. In de bundel
Afwezigheidsassistente, waarin de
dood de dichters’ favoriete thema
is, is dat niet anders. Gevolgd door
geloof, seks en af en toe ook de
liefde. Die daarna vaak weer
genadeloos op het tweede plan
wordt gezet. Door de lust.
Van Biezens langere gedichtjes
(maar dan praten we ook nog maar
over een regel of twaalf) ontberen
in de meeste gevallen zijn handelsmerk:
scherpte en morbiditeit.
Hoe minder woorden Van Biezen
nodig heeft, hoe beter het gedicht.
Of mogen we een grap van acht
woorden eigenlijk geen gedicht
noemen?
EEUWIG ZONDE
hij werd doodgereden
door een bus buiten dienst
Wil je een exemplaar van deze
bundel winnen? Ga naar
www.profielen.hro.nl voor de
prijsvraag
NU OOK
DAGELIJKS NIEUWS
OP PROFIELEN.HRO.NL
JvN
In 37 minuten door je
herinneringenarchief *****
Fractured Life van Air Traffic, nog
nooit van gehoord. Het bandje
heeft net de eerste cd uit en
eigenlijk nog geen hitje gehad.
Wat kan je verwachten? Op de
cover staat een overhoop gehaald
bureau en de muziek valt in de
categorie Britpop. Het kan van
alles zijn.
Nieuwsgierig doe ik de cd in de
speler. Het begint met een vrolijk
pianootje. Terwijl de gitaren
invallen, zoek ik meer info over de
band. Het zijn vier Britse jongens
van 21 met matjes in hun nek en
strakke spijkerbroeken aan.
Terwijl mijn voet onbedwingbaar
op de maat mee begint te tikken,
lees ik verder op de website van
de band. Ze maken volgens eigen
omschrijving mood-music en vergelijken
zichzelf met Radiohead
en Muse. Halverwege het eerste
nummer Just Abuse me zit ik
swingend op mijn bureaustoel.
Dit is leuk!
De cd kent een lekker dansbaar
up-tempo begin met gitaren, maar
Air Traffic schuwt ook de meer
ingetogen nummers niet die de
zanger met veel overtuiging zingt.
Elk liedje roept een herinnering
op: Met een biertje in mijn hand
op een festival, op mijn rug in het
gras, melancholisch op de vensterbank
terwijl het buiten regent.
Air Traffic neemt me in 37 minuten
mee op herinnerings-her-ontdekkingstocht
in mijn hoofd: elf
liedjes, elf herinneringen. Morgen
zet ik de cd weer op, kijken waar
in mijn hoofd ik dan uitkom.
TS
Prince niet verrassend, wel
oké *****
Het nieuwe album van Prince heet
Planet Earth. Zou de kleine
Jehova’s getuige net als de rest
van hip Amerika ook het klimaatevangelie
van Al Gore hebben
omarmd? Dat lijkt na beluistering
mee te vallen, ‘God’s kingdom’
speelt nog altijd een prominentere
rol in de muziek van de inmiddels
49-jarige funkgrootheid dan ‘our
ozonlayer’. Wat dat betreft dus
weinig verrassingen. Britse
muziekwinkels mochten machteloos
toezien hoe Prince 2,9
exemplaren van zijn nieuwe cd
gratis uitdeelde aan alle abonnees
van de Mail on Sunday. Een opvallende
stunt, maar het pesten
van de muziekindustrie is dan ook
al jaren een bekende liefhebberij
van de excentrieke Amerikaan.
Ook wat betreft de nummers op
Planet Earth wordt de Princekenner
niet verrast door een
wezenlijk nieuw geluid. Dat hoeft
natuurlijk niet. De man is al zo
lastig te volgen met zijn naamsveranderingen
en religieuze
bekeringen, een beetje stabiliteit
in zijn muziekstijl is niet verkeerd.
Maar de nummers op Planet Earth
zijn, enkele uitzonderingen daargelaten,
wel érg herkenbaar, bijna
herhalingsoefeningen. Het
nummer Lion of Juda is wel heel
Money don’t matter 2night meets
Purple rain. De openings/titeltrack
en afsluiter Resolution
hebben beide een eng hoog EOgehalte.
De pakkende single
Guitar en het buitengewoon funky
Chelsea Rodgers daarentegen zijn
geweldige tracks waar Prince zich
niet voor hoeft te schamen. Geen
briljant album, maar hij kan het
nog steeds.
SaS
Humor en design bij Richard Hutten *****
Designer Richard Hutten staat bekend om zijn functionele
ontwerpen. Zelf noemt hij dat ‘no sign of design’. Er is
natuurlijk wel design, maar het moet ook functioneel
blijven, vindt Hutten. Zo niet het Stedelijk Museum
Amsterdam. Een paarse kinderstoel in de Kunsthal is
eigendom van het Stedelijk Museum, maar uitgeleend aan
Rotterdam. De begeleidende brief die het Stedelijk met de
stoel aan de Kunsthal stuurde, heeft de Kunsthal er voor
de grap bij gehangen. ‘Conditie rapport’, staat bovenaan.
‘De stoel hanteren met zachte katoenen óf (ongepoederde)
Nitril handschoenen. Het standvlak dient op een zachte,
gladde ondergrond te staan. Er mag niet met de stoel
geschoven worden in verband met onherroepelijke slijtage
van de lak als dit wel gebeurt. Dus tillend verplaatsen,
a.u.b.. Oppervlakkig stof dient (indien nodig) met een
zachte microvezel doek afgenomen te worden.’ Hier is
een stoel van Richard Hutten ineens als een duur schilderij.
De tentoonstelling in de Kunsthal is samengesteld door
Hutten zelf. Dat was al aan het briefje te zien, want humor
is zijn handelsmerk. Zoals in zijn Melting Pot-lampen; één
daarvan lijkt te bestaan uit hersencellen met een gloeilampje
erin. Een ander is gemaakt van gesmolten speelgoedpoppetjes
die als een lampenkap om de lamp heen
zijn gesmolten. Veel zitmeubels zullen je bekend voorkomen,
net als de Dumbo-koffiemok met twee veel te grote
oren. Het mooie is dat je, dankzij de functionaliteit van
Huttens werk, na een uitputtend dagje Kunsthal, even de
stoelen kunt uittesten. Want in welk museum mag je nou
op de collectie zitten?
OL
In nummer 42 interviewde Profielen Richard Hutten.
Check de zoekfunctie van onze vernieuwde site
www.profielen.hro.nl
Dieter wil alleen maar vliegen *****
1966, Vietnam. Piloot Dieter Dengler moet op
missie boven Laos. De sfeer tijdens de mission
briefing is opgelaten: Het is Dieters eerste
missie. Het is ook een gevaarlijke missie en
Dieter wordt er direct bij neergeschoten.
De vroege crashscène in de film Rescue Dawn
is slechts de inleiding voor méér ellende.
De film is gebaseerd op het verhaal van real
life piloot Dieter Dengler. Na zijn crash werd
hij gevangen genomen door de
communistische verzetsstrijders van Laos,
hij werd gemarteld en kwam terecht in een
gevangenenkamp dat niemand behalve Dieter
overleefde. De regisseur maakte eerder een
documentaire over Dieter Dengler en nu dus
een film met Christian Bale in de hoofdrol.
In het gevangenenkamp van de Laotiaanse
communisten, waar Dieter opgesloten wordt,
vertelt hij dat hij als vijfjarige al piloot wilde
worden. Nu zit hij opgesloten in een ver land,
niemand komt hem halen want de missie was
geheim, hij wordt gemarteld en hij is uitgemergeld.
Maar hij heeft geen spijt, hij wil
gewoon ontsnappen.
De film gaat niet over de Vietnamoorlog, maar
vertelt hoe Dieter zich uit deze situatie redt.
Over het aanpassingsvermogen van mensen
die in schijnbaar onleefbare, onmenselijke
situaties terechtkomen en die een radicaal
overlevingsmechanisme in werking stellen.
Alle andere emoties worden geblokkeerd,
want overleven is een fysieke aangelegenheid.
Christian Bale is als fysiek acteur dan ook
perfect gecast voor deze rol. Hij viel weer eens
kilo’s af en weet als uitgemergelde Dieter een
meesterlijke survivor neer te zetten.
Die ongebreidelde, extatische overlevingsdrang,
dat is waar het in Rescue Dawn om
draait, en dat is op sublieme wijze vastgelegd.
OL
recensies
31