ACTA 2004 blz. 173-347.pdf - Kerkrecht

342
2. ‘dat niet gebleken is dat de tekst van de Nieuwe Vertaling in strijd is met de Heilige Schrift als Woord
van God zoals de kerken het in art 2-7 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis belijden, en derhalve het
gebruik van de Nieuwe Vertaling naast de Statenvertaling in de eredienst niet is af te keuren;
3. dat zij echter gezien de huidige situatie het gebruik van de Statenvertaling in de eredienst raadzaam
acht;
4. dat de uitspraak sub 2 naar het oordeel van de synode uiteraard in geen enkel opzicht enige verandering
inhoudt in de leer der kerken naar Schrift en belijdenis, noch in het beleven van Gods waarheid,
daar die niet afhankelijk zijn van een vertaling maar gegrond zijn op het Woord van God zelf, en iedere
dienaar des Woords de taak heeft te allen tijde elke vertaling te toetsen aan het Woord van God in de
grondtalen.’
(Acta 1962, art. 123, zie verder art. 99, 103, 106 en bijlagen XLI-XLIII).
Conclusie:
a. door op verzoek van het NBG in 1944 een commissie te benoemen en in 1950 een deputaatschap
voor overleg inzake Bijbelvertaling werd tot uitdrukking gebracht dat vertaling van de Bijbel een zaak
van de kerken is;
b. gedurende de periode voorafgaand aan de synode waarop een uitspraak gedaan werd over de
Nieuwe Bijbelvertaling steeds de aanbeveling gehandhaafd om niet reeds gebruik te maken van deze
vertaling in de eredienst;
c. de besluitvorming over de Nieuwe Vertaling is een delicate kwestie geweest die veel emoties heeft
opgeroepen en die zich uitgestrekt heeft over een lange periode.
2. Besluit GS 1992 inzake Nieuwe Bijbelvertaling
Over de NBV (toen nog ‘Vertaling-2000’) werd destijds een brief van het NBG besproken (bijlage 99). Hoewel
de commissie positief staat tegenover de vraag of we bij de totstandkoming van deze vertaling willen
meewerken (zie bijlage 100), blijkt de meerderheid van de vergadering daar om verschillende redenen
toch moeite mee te hebben (Acta, art. 245) en uiteindelijk wordt besloten om de brief van het NBG voor
kennisgeving aan te nemen (Acta, art. 255), daarbij overwegend:
1. dat het NBG ons niet verzoekt offi cieel te participeren in het vertaalproject ‘Vertaling-2000’;
2. dat de beslissing deze vertaling tot stand te brengen door het NBG reeds genomen is;
3. dat het van groot belang is – ongeacht de reactie van onze kerken op de dan gereedgekomen vertaling
– dat een zo goed en betrouwbaar mogelijke vertaling tot stand komt;
4. dat de hoogleraren van de vakgroep Bibliologie van de TUA reeds betrokken zijn bij het project als
boven bedoeld.
Dit besluit betekende dat een andere lijn gevolgd werd dan die in 1944 en 1950 was uitgezet. Toen werd
immers door het instellen van commissie en deputaatschap tot uitdrukking gebracht dat vertaling van de
Bijbel een zaak van de kerken is. Nu wordt het overgelaten aan het NBG met o.a. de overweging dat de
hoogleraren van de vakgroep Bibliologie van de TUA reeds betrokken zijn bij het vertaalproject.
Zoals boven reeds opgemerkt gaan onze wegen binnen de commissie uiteen wat betreft de conclusie die
aan dit besluit verbonden kan worden in samenhang met onze visie op de huidige situatie en wat in dat
licht een voorstel tot besluit zou kunnen zijn inzake onze bezinning op het gebruik van de NBV.
Daarom volgt nu verder in dit rapport eerst het deel waar de meerderheid van de commissie zich in kan
vinden. Aansluitend treft u het deel van de minderheid aan.
3. De huidige situatie
– De NBV is bijna gereed en er zijn kerken die op 31 oktober a.s. een bijeenkomst georganiseerd hebben
waarin deze NBV als kerkbijbel wordt aangeboden. Ook zijn er in de achterliggende jaren reeds
delen van deze vertaling verschenen als proeve.
– Vanuit onze kerken hebben (op persoonlijke titel) als supervisoren hun bijdrage geleverd de broeders
prof.dr. H.G.L. Peels en drs. W. Steenbergen. Zij hebben over dit werk ook hun visie gegeven (zoals te
lezen valt in o.a. De Wekker: 110 jg, 40; 113 jg. 24). In de werkgroep Liturgische Aspecten heeft ds. J.
Groenleer zijn bijdrage geleverd.
– Verder zijn er in de kerkelijke pers heel verschillende commentaren gegeven op deze vertaling, waarvan
ieder kennis heeft kunnen nemen.
– Wat de vertalers betreft is veel duidelijker dan dit het geval was bij de NBG-vertaling van 1951 dat ze
zeer divers theologische achtergrond hebben. Van een enkeling is bekend dat hij zelfs openlijk met de
Bijbel als Gods Woord afgerekend heeft.
– Ondertussen blijkt dat hier en daar al gebruikt gemaakt wordt van de reeds verschenen delen van de
NBV, ook in de erediensten.
Daarnaast wijst de commissie op de volgende verschijnselen die zorgwekkend zijn:
– Steeds meer (met name ook jongere) kerkleden geven te kennen dat zij de vertalingen die algemeen
worden gebruikt in onze kerken qua taal en stijl moeilijk te begrijpen vinden.
– Een deel van de kerkleden maakt gebruik van alternatieve vertalingen zoals de Groot-Nieuws-vertaling
of ook parafraserende weergaven van de bijbeltekst, zoals Het Boek.
Uw commissie heeft bovenstaande gegevens op zich in laten werken om tot een voorstel van besluit
te kunnen komen. Voordat we dit doen, gaan we eerst nog in op enkele voor de hand liggende vragen.
– Is nu een commissie instellen niet te laat? Immers t.a.v. de NGB -1951 werd een dergelijke commissie
vooraf ingesteld. Nu is de vertaling al bijna gereed en zijn er heel wat beoordelingen beschikbaar. Met
andere woorden; we kunnen niet meer werken naar analogie van het traject 1944-1962.