ACTA 2004 blz. 173-347.pdf - Kerkrecht

BIJLAGE 29
Artikel 64
341
Rapport 1 van commissie 3 inzake de instructies 8.01 en 8.05 met betrekking tot
de Nieuwe Bijbelvertaling (NBV)
Inleiding
Het zal uw vergadering niet verbazen dat uw commissie van mening is dat beide instructies tegelijkertijd
in behandeling kunnen worden genomen. Immers, de instructie van de particuliere synode van het
Noorden verzoekt de vergadering in het algemeen zich te bezinnen op de vraag of de NBV kan worden
vrijgegeven. De instructie van de particuliere synode van het Oosten maakt dit verzoek concreet door de
vergadering te verzoeken een studiedeputaatschap in te stellen om zo de kerken te kunnen dienen met
een gefundeerd voorstel inzake het gebruik van de NBV in onze kerken.
Uw commissie is van mening dat het instellen van een commissie die een dergelijke beslissing voorbereidt
een goede weg wijst. Op dit moment een uitspraak doen over de vertaling zou immers betekenen
dat we dat zouden moeten doen op grond van allerlei persoonlijke opvattingen, die bovendien zeer divers
zijn blijkens allerlei lezingen en commentaren die gegeven zijn.
Om uw vergadering duidelijk te maken waarom uw commissie deze mening toegedaan is, willen we het
voorstel onderbouwen door uw vergadering te wijzen op de volgende drie zaken:
1. de geschiedenis van het vrijgeven van de NBG-vertaling (1951);
2. wat op de generale synode van 1992 besloten is ten aanzien van de NBV;
3. de huidige situatie.
Vooraf nog deze opmerking dat het uw commissie niet juist lijkt om bij de behandeling van deze instructies
de Herziene Statenvertaling (HSV) ter sprake te brengen. Die ligt buiten het gezichtsveld van deze
instructies en zou een discussie alleen maar nodeloos ingewikkeld kunnen maken.
Tenslotte zult u zien dat dit rapport zich op een gegeven moment in tweeën splitst. Daaraan liggen de
volgende twee punten, waarin we binnen de commissie van mening bleven verschillen, ten grondslag:
1. de visie op het besluit van de generale synode 1992;
2. de visie op wat een goed recht is van een plaatselijke kerk ten opzichte van het geheel van de kerken
en wat naar billijkheid van een plaatselijke kerk verwacht mag worden.
Daarom treft u aan het eind ook twee ‘voorstellen tot besluit’ aan.
1. De geschiedenis van het vrijgeven van de NBG-vertaling
Dat het nuttig is de geschiedenis erop na te slaan, blijkt wel uit de ‘toelichting’ die gegeven is bij de instructie
van de PS van het Noorden. Daar wordt ten onrechte vermeld dat de GS in 1951 heeft uitgesproken
dat ook de NBG-vertaling in de erediensten gebruikt mag worden. Dat gebeurde pas in 1962.
Op de GS 1944 werd op verzoek van het NBG een commissie benoemd om ‘op- en aanmerkingen in
verband met de nieuwe vertaling van het N.T. op last van het NBG in ontvangst te nemen, te schiften en
door te zenden aan het hoofdbestuur van genoemd Bijbelgenootschap’. Op de GS 1947 blijkt dit deputaatschap
vanuit de kerken tal van op- en aanmerkingen te hebben ontvangen en op de GS 1950 delen
zij mee deze te hebben doorgezonden aan het NBG die met deze opmerkingen ‘ernstig rekening zal
houden’. Hoewel deputaten toen voorstelden het deputaatschap op te heffen, besloot de vergadering om
het deputaatschap te continueren onder de naam ‘deputaten voor overleg inzake Bijbelvertaling’ (Acta
1950, art. 34, bijlage XIII). Op de GS 1953 rapporteerde het deputaatschap dat ze geen opmerkingen
meer hadden ontvangen. Wel diende er toen een instructie vanuit de PS van het Noorden om deputaten
opdracht te geven om de kerken voorlichting te geven over het al dan niet invoeren van de NBG-vertaling
voor het gebruik in de kerkelijke samenkomsten. Om dat op verantwoorde wijze gestalte te kunnen geven
zou een aantal broeders vrijgesteld moeten worden van alle ambtelijke arbeid om zo een studieonderzoek
van de Nieuwe Vertaling te doen. Besloten wordt daarvan af te zien (Acta 1953, art. 158). In 1956 blijken
deputaten weer niets ontvangen te hebben vanuit de kerken. Er was een instructie van de particuliere
synode van het Westen ter tafel die de generale synode verzocht een aantal zaken uit te spreken teneinde
leiding te geven aan de kerken inzake de Nieuwe Vertaling van de Bijbel en het gebruik daarvan in de
samenkomsten van de kerken. Deputaten ontvingen n.a.v. de gevoerde discussie de opdracht om de
volgende synode van voorlichting te dienen over de betrouwbaarheid en de bruikbaarheid van de Nieuwe
Vertaling. De aanbeveling werd gehandhaafd om de Nieuwe Vertaling bij de bediening des Woords niet
te gebruiken. (Acta 1956, art. 177)
Op de GS 1959 diende een uitvoerig rapport (Acta, bijlage LXI) van deputaten met daarbij een minderheidsnota
van ds. M. Baan (bijlage LXII). Bovendien was er ook nog een instructie van de particuliere
synode van het Zuiden inzake de Nieuwe Vertaling. Na een uitvoerige discussie werd o.a besloten het
rapport van deputaten (incl. minderheidsnota) toe te zenden aan alle kerkenraden met het dringende verzoek
de eventuele bezwaren van de kerken tegen de Nieuwe Vertaling aan deputaten kenbaar te maken
en in dat stadium nog geen beslissing te nemen over het al of niet vrijlaten van de Nieuwe Vertaling voor
de eredienst.
Tijdens de GS 1962 rapporteerden deputaten over de ingekomen bezwaren. Bovendien blijken diverse
schrijvens en instructies inzake de Nieuwe Vertaling te zijn ontvangen. Na ampele bespreking van deze
stukken aan de hand van het rapport van de commissie (+ minderheidsrapport) werd o.a. uitgesproken: