ACTA 2004 blz. 173-347.pdf - Kerkrecht

309
Het formulier voor de bevestiging van ouderlingen hanteert dezelfde zinsnede als het formulier voor de
bevestiging van predikanten: de gemeente wijzen op haar roeping door haar handel en wandel anderen
te winnen voor Christus.
Martin Bucer had een duidelijke visie op de missionaire roeping ook van de diakenen, maar in ons bevestigingsformulier
is daarvan weinig terug te vinden.
Hoe schaars en terloops de verwijzingen naar de missionaire roeping van de gemeente en haar ambtsdragers
in de formulieren ook zijn, duidelijk wordt in elk geval, dat de gemeente aangespoord dient te
worden tot getuigen, in de wetenschap dat God zo zijn kerk vermeerdert. In de hoofdstukken 5, 6 en 7
komen we nog terug op enkele kerkordelijke kwesties. Hier volstaan we met te constateren dat de kerkorde
weet heeft van en rekent met het missionaire karakter van de gemeente.
3.10. Conclusies
In deze beknopte zoektocht naar bijbelse, confessionele en kerkordelijke aanknopingspunten zijn we tot
de volgende conclusies gekomen:
a. Voor het Nieuwe Testament is de gemeente vanzelfsprekend een missionaire gemeente, gegrepen
door de opdracht van de Heiland om het Evangelie te brengen dichtbij en ver weg. Antiochië levert
ons daarvan een prachtig voorbeeld.
b. We moeten oppassen dat we de zaak van onze kerk niet voor de zaak van Gods koninkrijk schuiven.
c. In de benadering van zendingsgemeenten moeten we in de geest van Hand. 15 het werk van God leren
herkennen, Gods initiatief volgen, daaraan ruimte bieden en er zelf van leren.
d. In het proces van integratie zullen begrippen als steun en gemeenschap minstens zo zwaar moeten
wegen als regels en voorschriften.
e. Ziende op onze eigen afkomst – het was genade dat God ons opzocht! – dienen we nieuwe gelovigen
die zich bij de gemeente voegen welwillend te benaderen.
f. De incarnatiegedachte wijst ons de weg om de verkondiging van het Evangelie een cultuureigen uitstraling
te laten hebben, zoals Paulus de Grieken een Griek was, om op die manier zoveel mogelijk
mensen te behouden. Het gaat om een standvastige fl exibiliteit. Standvastig als het gaat om de leer
en de principes, fl exibel als het gaat om ruimte geven aan de ander, de nieuwe gelovige die cultureel
zo totaal anders dan de meesten van ons is opgegroeid. Eén strakke regeling die altijd en overal geldt,
is in strijd met dat principe.
g. We zullen in ons gemeenteleven serieus rekening moeten houden met de binnenkomst van nieuwe
gelovigen uit andere culturen of ongelovige belangstellenden. In het Nieuwe Testament zien we dat de
gemeenten dat ook doen.
h. De Geloofsbelijdenis van Nicea herinnert ons eraan dat het missionair zijn tot het wezen van de kerk
hoort. Ze ís immers ‘apostolisch’.
i. De gereformeerde belijdenisgeschriften helpen ons aan criteria bij het beoordelen van zendingsgemeenten:
zuivere bediening van Woord en sacramenten, handhaven van kerkelijke tucht. Diezelfde
confessie waarschuwt ons voor het te hoog waarderen van menselijke regels.
j. De kerkorde geeft de noodzaak aan van het bereiken van onbereikten, ver weg en dichtbij. Een combinatie
van gegevens uit bijlagen 16 en 19 lijkt ons uitermate vruchtbaar. In bijlage 16 erkennen we dat
missionaire activiteit, ook in eigen land, een bevel van God is en met allerlei middelen ter hand genomen
dient te worden. Bijlage 19 leert ons dat we een dienstbare houding moeten hebben tegenover
nieuwe gelovigen en ‘eigen zelfstandige gemeenten’ bevorderen. Dat schept naar onze overtuiging
ruimte genoeg om het bijbelse concept van zendingsgemeente verder uit te werken. In het tegemoet
treden van groepen nieuwe gelovigen is het belangrijk Gods initiatief te volgen. De vraag is niet of
deze gemeenten een plaatsje bij ons kunnen krijgen, maar hoe.
k. We pleiten daarom voor een minimale regeling, die maximale ruimte geeft aan zendingsgemeenten
om hun eigen stijl te vinden binnen de kaders van de Schrift en de belijdenis. De frase ‘naar de geest
van de kerkorde’ zal in die zin moeten worden uitgelegd.
3.11. Opdracht
Nu de bijbelse grond voor zendingsgemeenten helder is, staan we voor de taak om het concept verder uit
te werken, rekening houdend met de gevonden richtlijnen.
Hoofdstuk 4: Diversiteit van zendingsgemeenten
Ieder mens is anders. Iedere gemeente is uniek. Dat geldt ook voor zendingsgemeenten. We beschrijven
in dit hoofdstuk enkele vormen waarin we met het verschijnsel zendingsgemeenten te maken (kunnen)
krijgen. De lijst is niet uitputtend, wel illustratief. We letten allereerst op gemeenten, die van buiten bij onze
kerken aankloppen (4.1). Daarvoor ontbreekt goede regelgeving. Daarnaast zijn er tal van situaties, die uit
onze eigen gemeenten groeien (4.2). We gaan na welke ruimte daarvoor (nodig) is.
4.1. Zendingsgemeenten die van buiten komen
Tweemaal werden we in de afgelopen jaren als kerken geconfronteerd met gemeenten die niet uit ons
eigen missionair werk waren voortgekomen, maar wel binnen ons verband wilden gaan functioneren.
4.1.1. Vanuit missionair werk door ander kerkverband
De groep gelovigen rond de christelijke boekhandel ‘De Wegwijzer’ in Almere was ontstaan vanuit missionaire
arbeid van de Gereformeerde Gemeente te Lelystad. Binnen dit kerkverband bleek geen ruimte
te zijn voor een nieuwe gemeente, die zich vanwege de specifi eke situatie en samenstelling niet volledig
aan alle kerkelijke regels kon binden. Dat leidde tot een aanvraag bij de samenwerkingsgemeente CGK/
NGK te Almere. Het ging om een groep van ca. 80 betrokken gelovigen, die voor het merendeel via het
evangelisatiewerk tot geloof waren gekomen. De groep werd geleid door evangelist A. Meulmeester die
ondersteund werd door Stichting Rentmeester.