ACTA 2004 blz. 173-347.pdf - Kerkrecht

296
een liefdevolle houding. De Christelijke gemeente hoeft haar boodschap en haar identiteit niet te verloochenen
om gastvrij te zijn. Het is juist een uitdaging van formaat om onze gereformeerde belijndheid te
combineren met de bijbelse gastvrijheid. Heldere woorden en warme daden zijn vanuit de bijbel, vanuit
het voorbeeld van onze Heiland en de eerste gemeenten, een enorm vruchtbare combinatie. Als gastheer
zijn we erg belangrijk. Treffend zegt Henri Nouwen: ‘Een huis zonder gastheer is een spookhuis’. 4
1.2.e. Drie niveaus van gastvrijheid
Bij het motto ‘Naar een gastvrije kerk’ zullen veel lezers direct aan de kerkdienst op zondag denken. Dat
is maar een onderdeel. We onderscheiden bij het begrip gastvrijheid drie niveaus.
– gastvrije gezinnen
De gemeente bestaat uit leden die allemaal ergens wonen. Echte gastvrijheid begint daar waar je
woont. Het zou dus geweldig zijn als de gezinnen van de gemeente hun deuren meer open stellen
voor niet-kerkelijken. Als onze mensen meer relaties aanknopen met anders gezinden. Dan ontstaan
er relaties die betekenis hebben en wordt naar we hopen echte interesse opgewekt voor het geloof.
Hier ontdekken buitenstaanders de essentie van christelijk leven. Vanuit die huiselijke gastvrijheid kan
op natuurlijke wijze ook doorgroei plaatsvinden naar de volgende twee vormen:
– gastvrije groepen
In veel gemeenten bestaan al bijbelgespreksgroepen. Het is erg belangrijk dat er nu ook zulke groepen
komen die vooral uit niet-kerkelijken bestaan. Zij kunnen onder leiding van gelovigen de waarde
van de van de Bijbel gaan ontdekken. De nieuw ontwikkelde Emmauscursus en Bijbelcursus spelen
in op de behoefte aan materiaal voor zulke gastvrije groepen. In deze groepen kunnen de mensen
een stukje gemeenschap ervaren en op natuurlijke wijze ingewijd worden in de hoofdzaken van het
geloof.
– gastvrije gemeenten
Op allerlei manieren komen onze gemeenten in contact met niet-kerkelijken. Soms via rouw- en
trouwdiensten, soms doordat leden een kennis meenemen. Soms doordat vanuit een bijbelcursus of
Alfagroep interesse in kerkdiensten is ontstaan. Op dat punt is het van groot belang dat de gemeente
gastvrij is. Die gastvrijheid krijgt gestalte in de houding van de mensen ten opzichte van de nieuwelingen,
in de wijze waarop mensen worden welkom geheten, voorgelicht over de dienst, opgevangen
worden na de dienst. Maar ook in de mate van verstaanbaarheid van de preek en het al of niet gebruiken
van specifi eke kerktaal en codes. Bij gastvrijheid in de gemeente spelen vele factoren een rol.
Per gemeente zal het enorm kunnen verschillen waar men speerpunten legt. De ene gemeente wil veel
investeren in ontmoetingsdiensten, de ander gemeente kiest er voor om vooral gastvrijheid in de gezinnen
en de persoonlijke missionaire betrokkenheid van de leden te stimuleren. Een andere gemeente zal
juist het werken met groepen willen aanpakken.
Ideaal gezien moet aan alle drie de velden aandacht worden gegeven, zodat de niet-kerkelijken op alle
niveaus ontdekken dat ze te doen hebben met een gastvrije gemeenschap die werkelijk het hart voor
hen opent.
1.3 Missie
Vanuit de spits van gastvrijheid formuleren we als missie en opdracht van het deputaatschap: ‘Door
bezinning en begeleiding willen we gemeenten stimuleren tot meer openheid en gastvrijheid, opdat meer
niet-kerkelijken onze Heere Jezus Christus leren kennen en zich bij de kerk voegen.’
We lichten de diverse onderdelen van onze missie hieronder toe:
1.3.a. Kerntaak: stimuleren
‘…gemeenten stimuleren tot meer openheid…’
Het Deputaatschap heeft een dienende taak. Onze kerkorde heeft vastgesteld dat evangelisatiewerk
primair de taak is van de plaatselijke gemeente (Bijlage 16, artikel 3). De taak van het deputaatschap
evangelisatie wordt in diezelfde regeling uiteengezet in de volgende taakvelden:
a. bezinning op het wezen en de methoden van evangelisatie;
b. opwekken, adviseren en voorlichten van kerkenraden en classes;
c. adviseren en instrueren van werkers;
d. toerusting van gemeenteleden tot persoonlijk getuigenis verzorgen/stimuleren;
e. evangeliserende en toerustende lectuur verzorgen;
f. fi nanciële steun geven waar de kosten eigen krachten te boven gaan;
g. bijstaan bij inzet van evangelisatiewerkers in gemeenten.
En voor de sectie beleid grootstedelijke gebieden komt daar nog bij:
h. steunen van gemeenten met problemen in de grote steden ;
i. een missionair diaconaal project ontwikkelen;
j. stichten van nieuwe gemeenten te begeleiden;
k. specifi eke deskundigheid ontwikkelen;
l. kerken toerusten op gebied van stadszending.
De hoofdlijn is dus dat de deputaten de plaatselijke gemeenten zo goed mogelijk ondersteunen bij het
uitvoeren van hun taken.
1.3.b. Wie stimuleren we?
‘…willen we gemeenten stimuleren tot…’
Het evangelisatiewerk is primair een taak van de gemeenten. De realiteit gebiedt ons te erkennen dat
ons kerkgenootschap een rijke diversiteit aan gemeenten omvat. Al die verschillende gemeenten wil het
deputaatschap graag dienen. De verschillen uiten zich op allerlei manieren, die allemaal van invloed zijn
op het evangelisatiewerk.