ACTA 2004 blz. 173-347.pdf - Kerkrecht

183
gebruik te gaan maken van contacten met decanen e.d. op scholen voor voortgezet onderwijs, waarvan
verwacht kan worden dat er belangstelling voor ‘Apeldoorn’ bestaat.
Bij de werving van studenten past ook het in de regio – dichter bij de jongeren! – opmerkzaam maken op
het bestaan van onze opleiding. In december 2003 werd besloten om in 2004 een proef te nemen met regionale
bijeenkomsten, bestemd voor catechisanten vanaf ongeveer 14 jaar. Deze proef zal in de classes
Amersfoort en Haarlem plaatsvinden. De curatoren uit de betreffende particuliere synode dragen zorg
voor deze bijeenkomst. Na evaluatie zal een beslissing plaatsvinden over het eventuele vervolg.
Op 1 december 2003 (peildatum voor het Ministerie) stonden in totaal 106 studenten ingeschreven. Ze
kunnen als volgt verdeeld worden: 8 studenten volgen de vooropleiding, 13 de propedeuse, 45 de doctoraal-I
fase, 37 de doctoraal-II fase en 3 promovendi. Qua kerkelijke afkomst is de volgende onderverdeling
te maken: 51 Chr. Geref. (inclusief 16 admissiaal-studenten); 16 Ned. Geref.; 3 Geref.; 11 Ned. Herv.;
13 Geref. Gem.; 1 Geref. Gem. in Ned.; 1 (Vrij) Oud Geref.; 1 Prot. Gemeente Wijchen; 1 vrije baptisten; 1
evang. gem. Berea; 7 afkomstig uit het buitenland.
4.2. Het curatorium en de studenten
4.2.1. Admissie-examens en het admissiale traject
In 2001 werd via het admissie-examen toegelaten: br. A. Hoekman te Urk. In 2002 werden toegelaten de
brs. M. Bergsma te Apeldoorn, J. Oosterbroek te Apeldoorn, A.J. van den Toorn te Vlissingen en M.B.
Visser te Sliedrecht. In 2003 werden toegelaten de brs. W.E. Klaver te Zeist, H.D. Peels te Apeldoorn, R.G.
den Hertog te Apeldoorn en A.G.M. Weststrate te Zutphen. In totaal dus 9 broeders.
Inmiddels is een begeleidingstraject ingezet tijdens de studie, waarin duidelijke aandacht wordt gegeven
aan de ontwikkeling van de persoonlijkheidsstructuur. Bij sommige studenten heeft dit geleid tot de aanvraag
van een psychologisch onderzoek; het curatorium heeft daarvoor een bureau in de arm genomen,
waarbij gebruik gemaakt kan worden van de diensten van deskundigen die tegelijk affiniteit hebben met
het geestelijk gedachtegoed van onze kerken. Gepaard gaande aan deze ontwikkelingen mag duidelijk
zijn dat het toelaten via het admissie-examen een voorlopig oordeel van het curatorium, gehoord het
advies van de hoogleraren, inhoudt. In de loop van de studie zal duidelijk worden hoe dit (geestelijke)
oordeel bevestigd wordt, of onverhoopt hoe het tegengesproken wordt.
De verscherpte aandacht van het curatorium en het college voor de ontwikkeling van de admissiale studenten
heeft in de verslagperiode ook geleid tot het ontnemen van de admissiale status bij enkele studenten,
terwijl een andere student eigener beweging aangaf niet meer als admissiaal student ingeschreven te
willen staan. Het waren beslissingen die veel tijd en geestelijke energie van het curatorium en het college
van hoogleraren vroegen, en daarbij weer speciaal van de curator-begeleider en de hoogleraar-mentor
van de betreffende studenten. Voordat de beslissing genomen werd, zijn er intensieve gesprekken gevoerd,
in de persoonlijke sfeer, op het niveau van het moderamen van het curatorium en in de vergadering
van het curatorium. Dit om zo zorgvuldig mogelijk te werk te gaan. Ook nadat de beslissing genomen
werd, zijn pogingen gedaan om in de persoonlijk-pastorale sfeer enig contact te houden met de betrokken
studenten en de hunnen.
Alhoewel beslissingen als boven genoemd duidelijk tot de uitzonderingen behoren en eindpunt zijn van
een langdurig traject van intensief contact, is het begrijpelijk dat bij de studenten enige onrust ontstaat.
De beslissingen dragen een vertrouwelijk karakter; de redenen die ertoe leiden kunnen mitsdien niet aan
de openbaarheid worden prijsgegeven. Juist daarom vragen studenten zich soms af, hoe ‘veilig’ zij als
admissiaal student zijn. Daarom besloot het curatorium om samen met het college van hoogleraren tot
een open gedachtewisseling met de admissiale studenten te komen; op 30 maart 2004 heeft een eerste
ontmoeting terzake plaatsgevonden. Het is de bedoeling een dergelijk gesprek periodiek te herhalen.
Ook werd besloten om het hele kerkelijke traject vanaf het moment dat iemand via het admissie-examen
wordt toegelaten tot aan de beroepbaarstelling duidelijk op schrift te zetten. Het curatorium wil voorkomen
dat de indruk zou ontstaan – geheel ten onrechte overigens – dat er in een sfeer van geheimzinnigheid
gehandeld zou worden. De kerkelijke begeleiding van onze admissiale studenten vindt in een
positieve zin plaats: hulp in het kader van de begeerde plaats als dienaar van het Woord in onze kerken.
Dat daarbij ‘in de schaduw ervan’ ook verdrietige beslissingen moeten worden genomen, is ernstig, maar
doet aan de positieve intentie niets af.
Het gehele admissiale traject ziet er globaal als volgt uit:
1. Admissie-examen, bij positieve uitslag gevolgd door aanwijzing van een curator-begeleider.
1.1. Volgen van de proeftijd, die in principe twee jaar duurt.
1.2. Beëindigen van de proeftijd, na positief advies van het college van hoogleraren.
2. Tot M1-examen:
2.1. Jaarlijks gesprek met curator-begeleider (in april-mei) en met een (telkens wisselende) hoogleraar
met speciale aandacht voor ontwikkeling t.a.v. de studie, de ontwikkeling t.a.v. persoonlijkheidsontwikkeling,
de ontwikkeling in geestelijk opzicht
2.2. Bespreking van de ontwikkeling tijdens de juni-vergadering
3. Vanaf M1-examen:
3.1. Aaanvraag preekconsent, inleveren daartoe van een preekvoorstel over een opgegeven bijbeltekst
3.2. Bespreking aanvraag door het curatorium en beslissing na gehouden gesprek met de student,
gehoord het advies van het college van hoogleraren
3.2.1. Bij negatieve beslissing gesprek over de redenen daarvan met het moderamen, gevolgd
door uitvoering speciale opdrachten om alsnog tot een positieve beslissing te komen
3.3. Jaarlijks gesprek met curator-begeleider (in april-mei) en met een hoogleraar met speciale aandacht
voor de bij 2.1 genoemde zaken én de groei in de relatie tot de kerken, mede aan de hand
van de opgedane ervaringen bij het preken.