ANTON TSJECHOV

Omwille van gezondheidsredenen verblijft Tsjechov in Jalta, waar hij in 1900 aan DRIE ZUSTERS werkt.
Zijn vrouw Olga repeteert ondertussen in Moskou. Zij zal later in DRIE ZUSTERS meespelen.
Uit: Peter Urban, ‘Cechov Briefe 1887-1901’, Zürich, 1979, p. 273. (vertaling Tom Bonte)
Aan O.L. Knipper Jalta, 28 september 1900
Mijn lieve Olga,
Vandaag heb ik je een telegram gestuurd waarin ik schrijf dat ik waarschijnlijk in oktober naar
Moskou kom. Als ik kom, dan zal het rond de tiende oktober zijn, niet vroeger, ik blijf vijf dagen in
Moskou en reis dan naar het buitenland. Ik hou je alleszins nog telegrafisch op de hoogte. Ik weet
niet of na de vierde oktober er nog sneltreinen rijden, kan jij informeren, want hier rijdt niemand
naar het station.
Ik las vandaag de eerste recensies over ‘Sneeuwvlokje’, het bevalt enkel in het begin, daarna
verveelt het. Ik ben van mening dat jullie theater enkel moderne stukken moet opvoeren, niets
anders! Jullie moeten het moderne leven behandelen, dat wat onder de intelligentsia leeft en
wat niet behandeld wordt in de andere theaters, wegens hun absolute gebrek aan verstand en,
deels, onbegaafdheid.
Ik ontvang van niemand brieven. Nemirovic is blijkbaar kwaad, hij heeft me nog geen enkele keer
geschreven. Ook de familie schrijft niet.
Hoe was de voorstelling ‘Eenzamen’? Toch beter dan ‘Sneeuwvlokje’.
Alleszins, blijf gezond en gelukkig. Ach, wat een rol jij in ‘ Drie Zusters’ hebt! Wat een rol! Als je
me tien roebel geeft, krijg je de rol, anders geef ik hem aan een andere actrice. Voor dit seizoen
geef ik ‘Drie Zusters’ nog niet vrij, het stuk moet nog een tijdje blijven liggen, rijpen, of - zoals de
kokkinnen zeggen als ze het pasteigebak op tafel zetten - op adem komen.
Voor de rest geen nieuws.
Helemaal de uwe
Anton
REGISSEUR MICHAEL DE COCK OVER DRIE ZUSTERS
Alle tijden zijn goed om Tsjechov te spelen. Daar bestaat geen twijfel over. Maar deze dagen van besluiteloosheid
lijken wel de uitgelezen dagen om met Tsjechov aan de slag te gaan.
In DRIE ZUSTERS vraagt Tsjechov zich samen met zijn personages af hoe onze toekomst er zal uitzien. Hoe
ver zal de mensheid staan over twee-, driehonderd jaar? Wie durft er vandaag nog openlijk te dromen,
te denken en te fantaseren over de toekomst?
‘Alles wat voor ons iets betekent, alles wat wij belangrijk vinden, zal op een dag overbodig en vergeten
zijn. En het merkwaardige is dat wij geen enkel idee hebben van wat later belangrijk, overbodig of
belachelijk zal zijn. De ontdekkingen van Copernicus, of van Columbus werden eerst ook weggelachen.
Terwijl de prietpraat van de eerste de beste idioot soms voor waar werd aanzien. Het kan dus goed zijn
dat mensen het leven dat wij leiden zonder ons vragen te stellen, ooit belachelijk zullen vinden, onnozel,
dwaas, vies, decadent misschien.’
Dit bewustzijn van de ondraaglijke lichtheid dat ons leven is, staat in groot contrast met de menselijke
verlangens en driften die Tsjechov in het stuk aankaart. In een broeierige tekst weeft Tsjechov die
thema’s aan elkaar.
Honderd jaar later ligt de tekst van Tsjechov nog altijd daar, als een open wonde. En ook al zijn het extreem
andere tijden, er zijn zoveel parallellen. De mensen die Tsjechov schetst, hangen in het leven en
in hun verlangens, terwijl buiten het echte leven en de wereld in brand staan. Iets wat ook zeker opgaat
voor onze levens in het oude Europa.
Of er honderd jaar na Tsjechov een nieuwe revolutie zit aan te komen, weet niemand. Het is makkelijker
de geschiedenis te voorspellen dan de toekomst. Tsjechov kreeg van die geschiedenis een revolutie cadeau.
Een omwenteling die hem plots tot visionair bombardeerde.
Maar wat meer is, hij liet met DRIE ZUSTERS een stuk na dat als geen ander, op een nog altijd uiterst
moderne manier mens en wereld schetst. Die tekst tot leven brengen vandaag, dat is de uitdaging van
DRIE ZUSTERS.
FOTO’S: STEF DEPOVER