Hoofdstuk III. Leden van de Gentse loges tot 1786 ... - Liberaal Archief

Avonds werd een toneelvoorstelling ingericht in de toneelzaal van het Sint-
Sebastiaanshof, waarna er een schitterend vuurwerk werd afgeschoten op de Kouter.
De dag daarop werden volksfeesten ingericht, alsmede prijskampen van de vier
hoofdgilden (Sint-Joris, Sint-Sebastiaan, Sint-Antonius en Sint-Michiel).
Ook in 1810 werd kanunnik de Meulenaere aangesproken voor het huwelijk van
niet minder dan twaalf Gentse 'rosières' met gewezen soldaten van Napoleon, die
wegens zware verwondingen gepensioneerd waren. Opnieuw ging de ceremonie met
veel luister gepaard, omdat het huwelijk van de 'rosières' samenviel met het huwelijk
van Napoleon en de Oostenrijkse aartshertogin Marie-Louise.
In 1812 nam Mgr. de Broglie onder politieke druk ontslag. Kanunnik de
Meulenaere maakte opnieuw deel uit van de vicarissenraad die het bisdom moest
besturen. Als Grootvicaris nam hij de effectieve leiding van het bisdom waar. Het
jaar daarop werd de Franse priester Jacques Louis de la Bruë de Saint-Bauzille
(1760-1832), die met het bisdom totaal onbekend was, kapittelvicaris benoemd om
tijdelijk Mgr. de Broglie te vervangen. Kanunnik de Meulenaere verloor zijn
bestuursbevoegdheid en protesteerde bij 'Son Exc. le Ministre des Cultes' in een
open brief die gedrukt werd en te Gent ruim verspreid. Kanunnik de Meulenaere
had zelfs een hevige ruzie met de secretaris van de la Bruë, abbé Maxime de
Seguin de Pazzis, "d'un caractère altier, inconsidéré" volgens de jezuïet Vander
Moere (1863).
Op kanunnik de Meulenaere werd uit politieke hoek zware druk uitgeoefend: men
zou hem naar een verlaten parochie aan de voet van de Pyreneeën verbannen indien
hij niet loyaal samenwerkte met de la Bruë! De Meulenaere legde zich bij de
toestand neer en bestuurde voortaan het bisdom met de andere twee kapittelvicarissen,
de la Bruë en kanunnik baron Louis Joseph de Loen (1758-1844). De
overgrote meerderheid van de clerus van het bisdom had evenwel geen vertrouwen
in het nieuw bestuur, en erkende als zijn leider de vertrouwensman van Mgr. de
Broglie te Gent, de hierna te vermelden kanunnik Ambroise Goethals.
De spanning bereikte een hoogtepunt in juli 1813: toen sloten de Seguin de Pazzis
alsmede de kanunniken de Meulenaere en de Loen het seminarie omdat de
seminaristen openlijk weigerden het gezag van de la Bruë te erkennen. Voor de
sluiting hadden Seguin de Pazzis en de Meulenaere de seminaristen en de directie
van de instelling nochtans gepoogd te overtuigen van de canoniekrechtelijke
rechtmatigheid van de aanduiding van de drie kapittelvicarissen. Waarschijnlijk was
kanunnik De Meulenaere tijdens zijn toespraak (in het Latijn!) zeer opgewonden.
Hij maakte immers een zware taalfout: "Capitulum elegit dominum de la Bruë cum
domino de Loen et ego". "Ce solécisme fut accueilli par un rire universel", weet
pater J. Vander Moere (1791-1875) te preciseren. Hoe dan ook, de meeste seminaristen
werden in het Franse leger ingelijfd en verbannen naar het Duitse eiland
Wesel (zie ook onder het lemma Goethals, Adriaen Jacques).
Tijdens deze periode had kanunnik de Meulenaere geregeld contact met een
invloedrijk lid van de Bisschoppelijke raad, met name priester Pierre Théodore
Verhaegen (1762-1822), die op dat tijdstip pastoor was van het klein begijnhof aan
382 - de MEULENAERE, Maximilien