Hoofdstuk III. Leden van de Gentse loges tot 1786 ... - Liberaal Archief

Tijdens de Brabantse Omwenteling bekende Maelcamp zich bij de Statisten. Dit
werd hem verweten in een schimpschrift (Vervolg van 't Staeten Sot-huys). Na de
tweede Franse inval (1794) trok Charles Robert Maelcamp met zijn gezin naar
Nederland. Zijn drieëntwintigjarige zoon Jean Baptiste Désiré overleed ongehuwd
tijdens het verblijf van de familie te Delft in 1795.
Charles Robert Maelcamp keerde evenwel vrij spoedig terug naar Gent: zo
vermeed hij als 'émigré' te worden opgetekend en kon hij opnieuw in bezit komen
van zijn aanzienlijk vermogen. Het Franse bestuur noteerde hem als "marquis, dont
il se fait gloire" en "ennemi de la République, paisible par peur".
In 1805 werd markies Maelcamp benoemd tot burgemeester van Oosterzele. In
deze gemeente bezat hij een kasteel, met als bijzonderheden een 'cabinet van
natuerkunde' en een 'stoof van kruyden' (warme serre). Na zijn overlijden in 1807
werd hij als burgemeester van Oosterzele opgevolgd door graaf Jean Baptiste d'Hane
de Steenhuyse*.
Het prachtige herenhuis aan de Nederschelde werd aangekocht door de Franse
ambtenaar Pierre Louis Vidal, die er met zijn gezin ging wonen. De gruwelijke
voorvallen die zich in deze familie voordeden, verklaren waarom de woning van
Charles Robert Maelcamp gedurende een heel stuk van de 19de eeuw te Gent als 'het
spookhuis' bekend was.
Het gaat om "eene legende die indruk genoeg gemaakt had om vreesachtige
lieden, bij avond of ten ontijde daar voorbijgaande, eene huivering over het lijf te
jagen" (Frans De Potter). Pierre Louis Vidal en zijn echtgenote Marie Henriette
Badet hadden twee dochters. Louise, geboren in 1799, huwde een Frans officier, en
over haar weet men verder niets. Virginie Louise Vidal, geboren in 1802, huwde de
te Gent gevestigde advocaat Félix Thomas Méaulle, een zoon van de Fransman Jean
Nicolas Méaulle (1757-1826) die te Gent eerst 'conseiller de Préfecture' was en in
1812 'Procureur Impérial' werd. Na het overlijden van de ouders Vidal kwam het
gezin Méaulle in het herenhuis 'Maelcamp' wonen. Daar overleed aan een
kwijnende ziekte, in 1850, hun 21-jarige dochter Angélique. Het lichaam werd niet
ten grave gedragen. De ouders lieten het balsemen en neerleggen in een luxueuze
doodkist met een glazen deksel. De doodkist werd geplaatst in een salon op de eerste
verdieping dat als rouwkapel werd ingericht. Het huispersoneel werd afgedankt.
Mevr. Méaulle ("door het droevig voorval eenigzins in de hersenen gekrenkt")
bewoonde voortaan het huis alleen met haar dode dochter, terwijl haar echtgenoot
beroepshalve te Parijs moest verblijven. De moeder deed alsof haar dochter nog
steeds leefde, kocht voeding voor haar, enz. Frans De Potter schrijft: "Nooit zag men
iemand het huis buiten- of binnengaan, maar iederen dag, op hetzelfde uur, bracht
een oude bedelaar er eenige spijzen uit eene restauratie, welke door eene vrouw met
grijswordende haren, en in 't wit gekleed, aan de nauwelijks één voet verre geopende
deur ontvangen werden". Dit duurde zo meer dan tien jaar. Het dansende licht van
de kaarsen in de rouwkapel en de hele sfeer rond de woning bezorgden haar de
benaming 'spookhuis'.
MAELCAMP de SCHOONBERGHE - 351