Dirk D'Ase | L'Intruse Muzikale leiding | Yannis ... - Vlaamse Opera

in muziek en beeld. Die Wagneriaanse beelden van dikke vrouwen en helmen met Viking-hoorns, het
groteske van Le Grand Macabre van Ligeti of de donkere fantasy van Pelléas et Mélissande van Maeterlinck
(op muziek gezet door Debussy): heerlijk! Om nog maar te zwijgen van de grote machinerieën, dat zware
doek dat opgaat en een spectaculair decor onthult… Ze zeggen wel the size doesn’t matter, maar in het geval
van opera durf ik dat tegen te spreken,‟ bulderlacht Lernous. „L’intruse wordt op dat vlak echte old school
opera: met een waanzinnig decor met alles erop en eraan, zoals het vandaag de dag volgens de goede smaak
eigenlijk niet meer mag: hyperrealistisch met een kasteelpoort en een woonkamer en al.‟
Een grote machinerie vraagt echter ook om een andere voorbereiding. „Het is wel raar, dit is de eerste maal
dat ik een stuk regisseer waarbij het decor al op voorhand klaar is. Bij de Vlaamse Opera heb je ook een heel
systeem van verschillende soorten repetities: kostuumrepetitie, lichtrepetitie, figurantenrepetities, repeteren
met de solisten. En hebben we bij Abattoir één technicus, dan heb je hier zelfs een technicus voor het
lichtplan terwijl een andere het lichtpaneel bedient. Alles gebeurt veel autonomer, meer los van elkaar. Dat
geldt ook voor de muziek. Bij de Abattoir-voorstellingen, waarvoor Kreng (acteur Pepijn Caudron) de
soundscores maakt, wordt de muziek tijdens het werkproces gecreëerd. Wat betreft L’intruse heb ik de
componist, Dirk D‟Ase, niet eens in levende lijve ontmoet. We hebben enkele malen via skype contact gehad,
hij woont in Wenen en heeft het bijzonder druk om deze compositie op tijd klaar te krijgen. Aangezien de
eerder aangezochte componist, Luc Brewaeys, afhaakte om persoonlijke redenen, moet Dirk werken tegen
een helse deadline. Momenteel repeteren we dan ook voorlopig zonder muziek. Dat is soms al bijna even
bevreemdend als de stilte in Maeterlincks L’intruse,‟ lacht Lernous.
„Het is een uitdaging om in zo‟n grote organisatie mee te stappen, maar omgekeerd gaat de Vlaamse Opera
ook in op mijn wensen. Waar er normaal gezien zes weken aan een opera gewerkt wordt, heb ik tien weken
gevraagd én – wat hoogst ongewoon is – de zangers repeteren niet in de opera maar in Abattoirs thuisbasis,
Mechelen. Ik heb dat nodig, dat thuisgevoel. Ik moet op mijn gemak kunnen zijn. Want zonder zeveren, het
afgelopen jaar ben ik elke dag bang geweest. Voor dit project, jawel. Het is ook niet niks, hé: een OPERA!
De druk ligt hoog. De lat ook. Het mag niet louter esthetiek zijn, ik wil dat deze opera zindert van leven. Tot
op de achterste rijen, tot het bovenste balkon.”
Schizofrenie
Abattoirs voorstelling „Hard-boiled‟ (2007), met drie actrices en elf muzikanten, was volgens Lernous een
goede oefening wat betreft de verhouding muziek-spel en hoe dat op scène te laten spreken. „Maar ik heb
toen meteen ook de beperkingen gevoeld. Zangers zijn geen acteurs, en acteurs geen zangers. Voor L’intruse
werk ik met een zanger en een zangeres: Omar Ebrahim als de man, Hannah Esther Minutillo als de vrouw.
Daarnaast staan er dertien acteurs op scène: ze spreken geen woord – zo heb ik mijn acteurs het liefst – maar
zijn wel wezenlijk meer dan figuranten. Ik speel met het idee om te werken met ontdubbeling en
dubbelrollen om zo de schizofrenie uit Maeterlincks werk totaal te maken.‟
Ook Lernous zelf getuigt van gemengde gevoelens als het over zijn verdere opera-ambities gaat. „Los van het
voorbije jaar van angstige dagen en slapeloze nachten, is het heerlijk om eens met veel geld, veel artistiek
talent en een welhaast onbeperkt aantal technische mogelijkheden mijn fantasie te mogen botvieren. Als
L’intruse goed onthaald wordt, dan zijn ze bij de opera nog niet van mij af!‟