CONTEXT

eferentie kan worden gedefinieerd. Deze paragraaf begint op
\op{bladzijde}[terugverwijzen] en maakt deel uit van
\in{hoofdstuk}[verwijzingen].
\stoptypen
\stopvoorbeeld
Deze manier van oproepen verdient de voorkeur, zeker bij het
zetten van interactieve teksten. In het laatste geval wordt
namelijk ook het woord aanklikbaar, terwijl in het eerste
geval een symbool$ˆ\blacktriangleleft$ verschijnt waarop kan
worden geklikt. Dit symbool geeft tevens de
richting$ˆ\blacktriangleright$ van de verwijzing aan.
Op de plaats waar naar wordt verwezen kunnen meerdere
referenties worden aangemaakt, bijvoorbeeld:
\startvoorbeeld
\starttypen
\hoofdstuk[eerste,tweede,derde]{Eerste, tweede en derde}
\stoptypen
\stopvoorbeeld
Er kan naar dit hoofdstuk worden terugverwezen met
\type{\in[eerste]}, \type{\in[tweede]} of \type{\in[derde]}.
Bij een grote tekst bestaat het gevaar dat men dezelfde
verwijzing op verschillende plaatsen definieert. Het verdient
daarom aanbeveling bij grote teksten een ordening aan te
brengen: \type{[fig:eerste]}, \type{[par:eerste]},
\type{[tab:eerste]} enz.
Naast een eigen ordening kan ook automatisch een ordening
worden aangebracht. Bij \type{\stelrefererenin} kan daartoe
een prefix worden ingesteld. Men kan zelf een prefix
definiëren, maar ook kan men \CONTEXT\ er zelf een laten
genereren. Als bijvoorbeeld \type{prefix=alfa}, dan wordt
vanaf dat moment achter de schermen voor iedere verwijzing
het woord \type{alfa} gezet. Een in termen van
geheugengebruik wat meer efficiënte benadering is die
waarbij het systeem een prefix genereert. Iedere keer als
\type{prefix=+} wordt gegeven, wordt een nieuwe prefix
Sources
inhoud
definities
index
commando’s
sources
CONTEXT Cont-10 625 ◭ ◭ ◮ ◮
inleiding
documenten
vlakverdeling
layout
typografie
kleurgebruik
afbreken
onderdelen
verwijzingen
beschrijvingen
lijnen
blokken
figuren
tabellen
formules
files
interactie
commandos
diversen
positioneren
instellingen
opmerkingen