1795.12-E-boek-Co-creatie4

105
DBC’s,de zorgzwaartepakketten en de
toenemende sturing op kosten wordt
dit aanbod door zorgverleners steeds
vaker in één adem genoemd met de
vergoedingscategorie. ‘Mevrouw is
nu ZZP 4’. ‘Meneer heeft COPD; deze
opname moet op DBC nummer zo en
zoveel’. ‘Meneer is voor het vervoer
nu naar de WMO’. Voor de meest
lastige zorgvragers onder ons geldt
dat de hokjes niet zo passen. Meneer
heeft geen forensische titel en omdat
deze plek is ingekocht door justitie
kan hij niet geplaatst worden in deze
kliniek En als we ‘multiproblematiek’
hebben,dreigen we ‘tussen wal en
schip te vallen’. Wederom termen die
blijk geven van de dominantie van het
stelsel.
Dit denken in termen van
voorzieningen en regelingen maakt
al snel blind voor de vraag wat in
een bepaalde situatie nu werkelijk
van waarde is. Dat is de vraag achter
de in eerste instantie gestelde vraag
naar een bepaald aanbod. Het is de
vraag die veel zorgprofessionals graag
willen stellen maar waar zij in de
waan van de dag vaak weinig ruimte
voor ervaren. Het is de vraag waar
iedere zorgvrager mee rondloopt
maar relatief weinig antwoord op
vindt.
Wat uit diverse innovaties in dit boek
duidelijk naar voren komt, is dat
van groot belang is dat zorgvragers
positie krijgen (en nemen) om
zich uit te spreken over de ‘vraag
achter de vraag’ en mee te werken
aan het beantwoorden daarvan.
Zowel individueel, dus in de relatie
met de zorgverlener, die zich dan
cliëntvolgend op moet stellen en meer
in dialoog treedt, als ook en vooral
collectief.
Het eerste advies aan de zorgverzekeraar
is daarom: breng zorgvragers
zowel individueel als collectief in
positie om zich uit te spreken over
de vraag achter de vraag. Wat is voor
hen van waarde?Stimuleer innovaties
die daar op inspelen, zodanig dat de
zorgconsumptie en -kosten afnemen.
Het tweede advies is om er vervolgens
voor te zorgen dat er ook echt
wat gebeurt met de informatie en
inzichten die zorgvragers inbrengen.
Wat uit dit boek nadrukkelijk naar
voren komt, is dat investeringen in
innovaties nog nauwelijks leiden tot
duurzame rendabele zorgpraktijken.
Van belang is dat innovaties na de
pilotfase op een hoger plan gebracht
worden door een regionale of zelfs
landelijke toepassing. Voor dit
‘opschalen’ is cruciaal dat duidelijk
is hoe innovaties inspelen op de
behoeften, wensen, ervaringen en
inzichten van zorgvragers.
Door zorgvragers in positie te brengen
zich uit te spreken, krijgen zowel
zorgaanbieders als zorgverzekeraars
zicht op de kwaliteit van de zorg, op
de vraagpatronen en de populatieontwikkeling.
Dat geeft, mits de
continue monitoring, dataverzameling
en -verwerking slim wordt aangepakt,
een veel betere onderbouwing voor
innovaties en investeringen. Nog altijd
is het zo dat ‘business cases’ worden
gemaakt op basis van her en der
verzamelde data. Dit leidt er makkelijk
toe dat iedere initiatiefnemer de eigen
business case ‘rondpraat’. Regionale
en doelgroepgerichte agendering
van innovaties, laat staan landelijke
prioritering, wordt daardoor een
heikele zaak.
Als in een regio de vraag van
duizenden (ex)kankerpatiënten en
hun naasten onbekend is, en vooral de
vragen, belevingen, behoeften, ideeën
en wensen achter de directe vraag
naar behandeling en begeleiding
onbekend zijn, als evenmin duidelijk
is hoe deze vraag ‘matcht’ met de
verbeter- en innovatie-ambities
van het regionale netwerk van
aanbieders in die regio... waar gaat
innovatie dan nog over? Hoe kan er
dan ooit een praktijk van strategisch
zorginkopen ontstaan, afgestemd op
de maatschappelijke verwachting dat
we als burger in Nederland kunnen
rekenen op goede en toegankelijke
zorg tegen aanvaardbare kosten? En
waar gaat investeren dan nog over?