nr 20-sep-CODE Maastricht-2010.pdf

Afgelopen zomer heb ik de meest
bijzondere reis van mijn leven tot
nu toe gemaakt. Ik ben, samen met
26 leerlingen van mijn school, het
Sint-Maartens, naar Peru gegaan!
Hoe het allemaal begon...
Elk jaar gaan er leerlingen van onze school op reis naar
een ver land. Het is een initiatief van de organisatie Global
Exploration, die dit jaarlijks organiseert onder enkele scholen
in Limburg. Eigenlijk begon mijn reis al aan het begin van dit
schooljaar, toen ik me er voor opgaf en na een kennismakings/
sollicitatiegesprek mee mocht. Hierna volgden een heleboel
bijeenkomsten met de begeleiders en ons, om zo een hechte
groep te worden. Dit is uiteindelijk ook volledig geslaagd, we
hadden een super leuke band samen. Waar we hoorden dat
bij de andere groepen die ook naar Peru gingen nogal wat
wrijvingen waren en er subgroepjes ontstonden, was dat
bij ons totaal niet het geval. Verder moesten we tijdens de
voorbereiding natuurlijk beslissen wat we tijdens de reis wilden
gaan doen, want het was niet de bedoeling dat dit alleen een
plezier reisje zou worden. Onder andere was het verplicht voor
iedere leerling om 1750 euro in te zamelen voor de organisaties
in Peru die we hebben gesteund. Dit geld verzamelden we o.a.
door de bijdrages van sponsoren en acties die we hebben
georganiseerd.
Let’s go!
Op 14 juli was het dan eindelijk zover, de reis naar Peru kon
beginnen! In totaal zijn we drieëneenhalve week op reis geweest
en dat waren toch wel een aantal van de speciaalste weken uit
mijn leven. Ik heb heel bijzondere dingen meegemaakt tijdens
onze reis. Het hoofddoel was om in contact te komen met
jongeren uit deze totaal andere cultuur, en te leren hoe zij leven
en denken. Dit werd natuurlijk wel bemoeilijkt door het feit dat
ze in Peru Spaans spreken, een taal die wij niet tot nauwelijks
spreken en de meeste jongeren in Peru bijna geen Engels
kennen. Het communiceren ging met handen en voeten, plus
een paar woordjes die wij in het Spaans kennen en zij in het
Engels.
PERU | tekst: Daan van der Esch
20 Code | Code Maastricht Maastricht september september 2010 2010
- Daan van der Esch
De straten lachen
Een deel van de reis dat heel veel indruk op mij heeft gemaakt
was bij stichting MamaAlice in Ayacucho, waar we vier dagen
zijn geweest. Deze stichting is een paar jaar geleden opgezet
door de Limburgse Frederique Kallen. De stichting helpt
straatjongeren een beter leven en een toekomst voor zichzelf
te creëren.
Tijdens deze vier dagen werd ieder van ons gekoppeld aan
een straatjongere (meestal iemand die wel een thuis heeft,
maar de hele dag op straat is om bijvoorbeeld te werken).
Samen met hem of haar hebben we allerlei dingen gedaan
zoals een sportdag. Deze jongeren vonden het allemaal heel
leuk dat wij interresse hebben in hun leven, en de dingen die
we samen deden vonden ze heel leuk en ze waren eigenlijk
constant vrolijk. Dit vond ik echt ontzettend knap, want later
hoorden we dat ze het allemaal heel moeilijk hebben thuis.
Zo’n 80% van de vaders in Ajacucho is alcoholist en veel van
hen zijn erg gewelddadig. Dat zijn harde cijfers, helemaal als je
het van zo dichtbij meemaakt.