nr 20-sep-CODE Maastricht-2010.pdf

Op 10 oktober ga je in SnowWorld de World Cup
Parallel Slalom laten stralen. Moet je winnen?
Ik heb maar één keer per jaar een ‘thuiswedstrijd’ en natuurlijk
ligt de druk dan hoger, onvergelijkbaar met de Olympische
Spelen uiteraard, maar toch! Er is heel veel media-aandacht,
er komen veel mensen kijken. Mijn voorkeur gaat uit naar
hele steile ijzige pistes en hier is het gewoon heel vlak. In de
afgelopen jaren heb ik twee keer een derde plaats weten te
veroveren. Ik ga er voor om weer op het podium te staan, maar
één stuurfoutje maakt je al tienden langzamer en in de World
Cup betekent zoiets dat je de finale niet eens haalt.
...Ga je winnen?
Sommige mensen worden wakker en zeggen dan tegen
zichzelf: ‘Oke, ik win vandaag, ik ben sterk’. Snowboarden is
een sport waarbij je met zo veel factoren te maken hebt dat je
zo’n uitspraak niet echt kunt maken. Je bent afhankelijk van de
sneeuw, de piste, het weer, je board en daarnaast nog je eigen
inzet en kwaliteiten. Als ik ‘s ochtends wakker word zeggend
dat ik ga winnen en het loopt anders af, dan is dat mentaal een
veel hardere klap dan wanneer je stap voor stap naar je doel
toe werkt.
...en helpt het publiek dat speciaal voor jou
komt niet enorm mee?
Iedereen gaat er vanuit dat ik ga winnen, dat is niet gek want de
laatste tijd heb ik ook heel veel gewonnen, daarom is voor mij
de teleurstelling ook altijd heel groot als het niet gebeurt. Het
is tegenwoordig geen spelletje meer, het is pure ernst hahaha.
Vroeger deed je naast snowboarden nog
veel meer, zoals wielrennen, karate, zeilen,
paardrijden, van alles. Was er voor jou vroeger
een verschil tussen buiten spelen en sporten?
Ik ben van huis uit met alle sporten in aanraking gekomen
die ik wilde doen omdat ik ze kon doen. Eigenlijk waren het
altijd wel de stoerdere sporten, dus dansen, ballet en dat
soort dingen heb ik niet gedaan. Als iemand vroeg of ik zin
had om mee te gaan naar iets, hoefde ik nooit nee te zeggen.
Ik kon altijd alles omdat ik zo breed was opgeleid daarmee.
Een wedstrijdverband zat er nooit in, tenminste, met anderen niet.
Toen ik een eenwieler kreeg bijvoorbeeld moest ik van mezelf
zo snel mogelijk kilometers kunnen maken op dat ding!
Ik wilde niet blijven klooien, maar mezelf verbeteren. Dat heb ik
wel altijd gehad, dus hoe moeilijker het werd hoe meer ik met
mezelf verbeteren bezig was. Vroeger kon ik uren tafeltennissen
zonder punten bij te houden, constant focussend op die
backhand. Nu kan ik niks meer doen zonder te proberen de
hoogste score te hebben.
INTW | tekst&beeld: Jeremy van Bedijk | Nicolien Sauerbreij
18 | Code Maastricht september 2010
Olympisch G
Op je tweede gleed je al door de sneeuw, op je
12e kreeg je je eerste snowboard...
Ik reed toen op een testboard van een fabriek die zich aan
het richten was op kinderen. Snowboarden was echt nog heel
klein in Nederland, James Bond heeft het gelukkig populairder
gemaakt. Nu zijn al mijn boards met de hand gemaakt en voor
bijvoorbeeld de Olympische Spelen heb ik 40 boards getest
waarvan er aan het eind maar 6 overbleven, tijden veranderen.
Je moet één zijn met je board, soms klikt het niet omdat het
board geen fijn karakter heeft, dan zijn we geen vriendjes.
Ondertussen heb ik een leuk vriendengroepje met boards die
altijd precies doen wat ik wil omdat ik weet wanneer en waar
ik ze kan inzetten.
...en op je 14e werd je gelijk vierde op het jeugd-WK.
Wat kun je nog navertellen van die dag?
Ik weet nog dat ik ‘s nachts droomde dat ik vierde zou
worden en dat ik ook een stuk slordiger was. M’n helm
was ik bijvoorbeeld vergeten, dat had nog de nodige stress
opgeroepen die dag. Ik weet nog dat ik een goede kwalificatie
had neergezet en in de wedstrijd stapje voor stapje was
gegroeid. Op het eind ging het tussen het goud, zilver, brons en
de vierde plek. Ik was moe en had zoiets van: ‘joh, ik vind het
wel mooi geweest’. Daar heb ik achteraf enorm spijt van, maar
toen was ik nog heel jong en voelde het gewoon aan als een
vakantie in de bergen. De vierde plek op je eerste jeugd-WK
is natuurlijk fantastisch en ik ben ook verschrikkelijk blij naar
huis gegaan. Ik was de king, terwijl ik dat natuurlijk helemaal
niet was. Mijn wedstrijdmentaliteit is wel echt flink veranderd.
Ik had gewoon de kans om goud binnen te slepen en daar blijf
ik spijt van hebben.
‘ik was
de king’