nr 01-sep-CODE Maastricht-2007

columns
Twee meiden
aan het woord Rosanne & Jaimy
Rosanne
Maastricht is de stad van mijn dromen. In
de letterlijke zin van het woord; ik heb het
over het soort dromen waar je ‘s nachts
door je onderbewuste keihard mee wordt
geconfronteerd. Voor mij is Maastricht
de stad van de toekomst en oneindig veel
mogelijkheden, een plaats waar het onbekende
op me wacht.
Wat wil nu het geval; ongeveer twee jaar geleden
heb ik in een opwelling besloten dat Maastricht
de stad is voor mij. De Universiteit van Maastricht
biedt een tweejarige Master in Neuro-
psychologie aan, en laat dat nou precies zijn
wat ik graag wil doen. Nou sta ik er om bekend
wel eens een impulsief besluit te nemen, dus de
optelsom is simpel. De Master is daar, dus ik ben
daar ook. Basta.
Vanaf september zal ik gaan leven en studeren
in deze wonderlijke plaats die me in mijn
nachtelijke uurtjes achtervolgt, en waar ik
bovendien tot op heden niet meer dan 24 uur van
Rosanne
28
mijn leven heb doorgebracht. Ik ben er welgeteld
al één keer geweest. Juist. Waar het op neerkomt
is dat ik me met volle overgave heb gestort in
een leven op een plek waar ik compleet onbekend
ben, vrijwel nooit ben geweest, en waar ik
niemand ken. De enige uitzondering hierop is een
fantastisch Maastrichts stelletje dat ik
ergens in Tibet tegen het lijf ben gelopen. Maar
dat telt niet, gezien het feit dat zij momenteel
ergens door India zwerven.
Nu is het niet voor het eerst dat ik me hals over
kop vastleg aan een onbekende plek en een
bizar nieuw leven. Ondertussen werk ik al bijna
vijf jaar als internationaal model en gedurende
mijn Bachelor in Groningen heb ik al regelmatig
maandenlang op verschillende plekken over de
hele wereld geleefd. Twee maanden hier, drie
maanden daar. Madrid, Athene, Milaan, Istanbul,
Kaapstad of Beijing. Ondanks dit alles begin ik
zo af en toe vraagtekens te zetten bij mijn eigen
geestesgesteldheid. Hoe het toch mogelijk is
dat ik me keer op keer in dergelijke ondenkbare
posities manoeuvreer? Al starende uit het
vliegtuigraampje overpeins ik alle dingen die in
het vooruitzicht liggen; een kamer zoeken,
INKOM, weer hard moeten studeren.
Dit oneindig gepieker in vliegtuigen is waar-
schijnlijk niet alleen het gevolg van het zweven
tussen twee werelden. Het valt ook grotendeels
Via vele vele omzwervingen is ze in Maastricht terecht gekomen. Deze Haagse is bepaald niet wereldvreemd. Zuid-Afrika, China,
Thailand, Spanje, Italië. De hele wereld is ze over geweest voor haar modellenjob en natuurlijk om veel lol te maken. Na een studie in
Groningen gaat ze nu een masteropleiding volgen in Maastricht. Een gloednieuwe Maastrichtse. Dit is Rosanne!
te wijten aan mijn rotsvaste overtuiging dat
lange vluchten aangenamer zijn te maken door in
een moordend tempo alle door de stewardessen
aangeboden alcohol achterover te tikken. En
terwijl ik even later wederom dronken over het
vliegveld strompel, werp ik een liefdevolle blik
in de richting van mijn immer trouwe metgezel.
Het is me duidelijk; mijn koffer en ik hebben
een ongezond goede relatie, en zijn naam is al
geruime tijd het standaard antwoord op de vraag
‘waar woon je?’ ‘Ik? Mijn koffer woont in Beijing!’
Maar het is tijd dat onze wegen zich scheiden en
we ieder onze eigen kant op gaan.
Weemoedig maak ik de balans op. Wat
ik achterlaat is een dynamisch bestaan
met de kans te wereldhoppen van het ene
modellenappartement naar het andere.
Aantrekkelijke vrienden, bruisende plaatsen,
intense feesten, een bloedmooi vriendje en een
degelijk inkomen dat het mogelijk maakt voor de
afwisseling ook wat vrijwilligerswerk te doen en
backpackvakanties te nemen. Wat op me wacht
is het avontuur in een stad vol met vreemden,
lange uren in de bibliotheek, ongekende mentale
stimulatie en hopelijk enige mate van stabiliteit.
Al met al geen slechte ruil zou ik zeggen…
Saillant detail: mijn koffer staat na bijna een
week nog onuitgepakt naast m’n bed.
rosanne@codemaastricht.nl
wtk2 code maastricht_mag.indd 28 14-09-2007 13:30:29
J