Rapport-Implementatie-VMS-Veiligheidsprogramma

van het SIS (11 ziekenhuizen), ofwel door het vaker en gedegener evalueren en
analyseren van de SIT oproepen, ofwel door het inrichten van structurele scholing aan
verschillende groepen professionals. Vier ziekenhuizen voerden verbeteringen door in de
afferente component, met name door de communicatie over een vitaal bedreigde patient
tussen de afdeling en het SIT te standaardiseren. Hiertoe werd de SBAR (Situation,
Background, Assessment, Recommendation) ingevoerd als communicatiemethode. Twee
ziekenhuizen voerden aanpassingen door in de efferente component, door het SIT zelf
operationeel te maken of door het operationeel te maken op alle locaties van het
ziekenhuis.
Geïnterviewden gaven aan het einde van de looptijd van het VMS Veiligheidprogramma
verschillende aandachtspunten aan om de werking van het SIS verder te verbeteren en te
borgen. Zo zouden, ondanks de aanwezigheid van een signaleringssysteem, vitaal
bedreigde patiënten veel vroegtijdiger herkend moeten worden. Verpleegkundigen op de
afdeling weten de parameters niet altijd goed te hanteren of hebben niet/nemen niet de
tijd om op vaste tijden per dag bij de patiënt metingen af te nemen. Ook worden metingen
regelmatig nog niet vastgelegd, waardoor het ontdekken van een trend bij de patiënt
bemoeilijkt wordt. Geïnterviewden droegen aan dat het vaker aanbieden van scholing een
oplossing kan bieden om verpleegkundigen bewust te maken van het belang van
vroegtijdig signaleren en de werkwijze die hiervoor gebruikt dient te worden.
De inhoud en diepgang van de evaluaties van SIT oproepen en van de geaggregeerde
analyses van deze oproepen verschilt sterk per ziekenhuis. Veel geïnterviewden geven als
aandachtspunt dat men evaluaties en analyses meer gestructureerd op wil zetten en dat
elektronische registratie van metingen en SIT oproepen daarbij kan helpen. Tenslotte
verdient het aanbeveling om de uitkomsten van de evaluaties en analyses in te zetten om
het SIS en de ziekenhuisorganisatie continu te verbeteren.
Inrichting van en aanpassingen in het SIS
De adviezen in de praktijkgids Vitaal bedreigde patiënt geven de ziekenhuizen richting in
de wijze waarop zij de drie componenten (afferente, efferente en borgingscomponent) van
het SIS kunnen inrichten, maar niet ieder ziekenhuis heeft dit op dezelfde wijze gedaan.
Hieronder worden verschillen in de inrichting van het SIS in kaart gebracht. De
beschreven varianten zijn niet perse beter of slechter, ze geven met name de
mogelijkheden aan die ziekenhuizen hebben om het SIS te laten aansluiten bij de eigen
ziekenhuisorganisatie. 11 ziekenhuizen gaven tijdens de interviews expliciet aan het
systeem te hebben aangepast.
Tabel 3.3 laat zien dat het merendeel van de ziekenhuizen (16 in de 2 e interviewronde)
koos voor het signaleren van vitaal bedreigde patiënten aan de hand van een combinatie
van triggers, dit zijn bijvoorbeeld ademhalingsfrequentie, hartslag en bewustzijn maar
ook het onderbuik gevoel van de verpleegkundige op de afdeling. Er bestonden
verschillen tussen ziekenhuizen in de toepassing van de signaleringsprocedure. Zo hadden
sommige ziekenhuizen verschillende monitoringsprocedures voor verschillende
patiënttypen, benadrukten zij bepaalde signaleringsparameters in meer of mindere mate,
of hadden ze oproepprocedures met ofwel een lage ofwel een hoge drempel voor
verpleegafdelingen.
Implementatie VMS Veiligheidsprogramma, NIVEL 2013 43