op bezoek bij - The Mill Hill Missionaries

gehele lichaam voor wapens. Ted
moest hierom vreselijk lachen. Ik was
ongewapend en ik werd gedirigeerd
naar de eerste van de twee landrovers
voor de pastorie om daar in te
stappen. Het was nog donker en ook
een beetje nevelig, maar door het licht
van de straatlantaarns kon ik zien
dat de pastorie omsingeld was door
ongeveer 30 politiemannen met een
schild voor zich en met een geweer in
aanslag. Toen iedereen binnen was, gaf
Iqbal het sein van vertrekken. Het was
kwart voor vijf. Nog een laatste groet
en handgebaar naar Ted Feldbrugge
en alles zette zich in beweging. Voor
het politiebureau werd langzaam
gereden en flink getoeterd, een teken
dat de ‘crimineel’ was opgepakt en nu
in veilige bewaring in de landrover zat
op weg naar de gevangenis.
Tegen acht uur waren we bij de
Kepayan gevangenis. Peter Govind,
een gevangenisambtenaar en sportman,
afkomstig uit Keningau, ving
me op. Hij had het heel moeilijk met
deze hele actie, ook al omdat ik de
tweede pastor was die morgen, die
naar de gevangenis was gebracht. Op
zijn kantoor moest ik verschillende
artikelen inleveren, zoals camera,
rijbewijs, paspoort, geld, vaccinatiekaart,
etc. Alles werd in een grote
envelop gedaan, waarop groots mijn
gevangenisnummer KKP630 werd
geschreven. Ton Putman, Frans
Frerichs, Patrick McDonald waren
Bertus Visschedijk en Ted Feldbrugge bij kerkinwijding in kampong Bariawa Ulu
al eerder gearresteerd en werden
diezelfde dag nog op een vliegtuig
gezet naar Europa. Zo bleef ik
alleen achter met Wim van Gastel.
De volgende dag werd ook nog Jan
Goedhart binnengebracht.
Maandenlang hadden wij, missionarissen
van Mill Hill in Borneo,
gewerkt met een zekere stress en we
waren allemaal illegaal in het land.
We hadden ‘gevochten’ voor onze
principes. We liepen soms op onze
tenen, want uitbarsten in woede
zou helemaal fataal zijn geweest.
We hielden ons in. We hadden de
steun van de bevolking. Toen ik in de
gevangenis kwam, viel als het ware die
druk in een keer weg: ik had mijn best
gedaan, de mensen steunden me en ze
waren trots op me, ik had ‘schijnbaar’
verloren. We probeerden er het beste
van te maken in de gevangenis, nu
zonder stress.
17