op bezoek bij - The Mill Hill Missionaries
op bezoek bij - The Mill Hill Missionaries op bezoek bij - The Mill Hill Missionaries
16 UIT hET ARChIEF hERINNERINGEN AAN EEN DEPORTATIE UIT BORNEO IN 1972 Onder druk van fanatieke Moslim politici in West-Maleisië werden in 1972 een aantal Millhillers in Borneo (Oost-Maleisië) gearresteerd en vervolgens het land uitgezet. Een van hen was Bertus Visschedijk mhm. Hieronder volgt een ingekorte versie van zijn uitgebreid verslag van deze deportatie. Even voor vier uur werd onze rustige pastorie wreed verstoord door hard gebonk op de voordeur. Volgens afspraak deed Ted Feldbrugge de deur Op transport naar Hong Kong. Afscheid op het vliegveld open en hij zag drie mensen voor zich staan: Mohammed Iqbal bin Muzaffir, hoofd van de politie in Keningau, Bitty Basinau, inspecteur bij de politie, en een onbekende CID man in burger. Ik was ook meteen wakker en ik hoorde Iqbal zeggen: “We komen Father van Velzen oppikken...nee, nee, sorry Father Visschedijk!” Ik sprong uit mijn bed, kleedde me vlug aan, legde vlug nog een paar dingen in mijn koffer, zoals dia’s, foto’s, kleren en een paar andere dingen. Al dagen was ik hierop enigszins voorbereid en daarom was de koffer vlug gereed. Ik bleef op mijn kamer die op slot was. Ted riep tegen me in het Nederlands “Bertus, ze zijn er voor jou. Ben je al op?” Ik gaf een bevestigend antwoord en Ted zei: “Doe maar kalm aan, Bertus!” Door de gordijnen heen zag ik buiten schaduwen van mensen met grote zaklampen. Na vijf minuten kwam ik naar buiten en Iqbal vertelde me dat ik direct mee moest gaan. Ik vroeg hem of ik me eerst mocht wassen, kammen en scheren. Dat mocht niet, want dat kon ik later wel ergens anders doen. Ik mocht wel even naar het toilet maar de deur moest open blijven. Iqbal vroeg of ik mijn paspoort bij de hand had. Die lag nog in de la. Ik deed die in mijn handtas samen met nog wat sigaretten en wat geld. Bij de voordeur hield Iqbal me staande en fouilleerde me helemaal langs mijn
gehele lichaam voor wapens. Ted moest hierom vreselijk lachen. Ik was ongewapend en ik werd gedirigeerd naar de eerste van de twee landrovers voor de pastorie om daar in te stappen. Het was nog donker en ook een beetje nevelig, maar door het licht van de straatlantaarns kon ik zien dat de pastorie omsingeld was door ongeveer 30 politiemannen met een schild voor zich en met een geweer in aanslag. Toen iedereen binnen was, gaf Iqbal het sein van vertrekken. Het was kwart voor vijf. Nog een laatste groet en handgebaar naar Ted Feldbrugge en alles zette zich in beweging. Voor het politiebureau werd langzaam gereden en flink getoeterd, een teken dat de ‘crimineel’ was opgepakt en nu in veilige bewaring in de landrover zat op weg naar de gevangenis. Tegen acht uur waren we bij de Kepayan gevangenis. Peter Govind, een gevangenisambtenaar en sportman, afkomstig uit Keningau, ving me op. Hij had het heel moeilijk met deze hele actie, ook al omdat ik de tweede pastor was die morgen, die naar de gevangenis was gebracht. Op zijn kantoor moest ik verschillende artikelen inleveren, zoals camera, rijbewijs, paspoort, geld, vaccinatiekaart, etc. Alles werd in een grote envelop gedaan, waarop groots mijn gevangenisnummer KKP630 werd geschreven. Ton Putman, Frans Frerichs, Patrick McDonald waren Bertus Visschedijk en Ted Feldbrugge bij kerkinwijding in kampong Bariawa Ulu al eerder gearresteerd en werden diezelfde dag nog op een vliegtuig gezet naar Europa. Zo bleef ik alleen achter met Wim van Gastel. De volgende dag werd ook nog Jan Goedhart binnengebracht. Maandenlang hadden wij, missionarissen van Mill Hill in Borneo, gewerkt met een zekere stress en we waren allemaal illegaal in het land. We hadden ‘gevochten’ voor onze principes. We liepen soms op onze tenen, want uitbarsten in woede zou helemaal fataal zijn geweest. We hielden ons in. We hadden de steun van de bevolking. Toen ik in de gevangenis kwam, viel als het ware die druk in een keer weg: ik had mijn best gedaan, de mensen steunden me en ze waren trots op me, ik had ‘schijnbaar’ verloren. We probeerden er het beste van te maken in de gevangenis, nu zonder stress. 17
- Page 2 and 3: ‘In de Afrikaanse religie is de p
- Page 4 and 5: 4 OP BEZOEK BIJ ‘NATIVE AMERICANS
- Page 6 and 7: 6 GAWAI DAYAK ZEGENBEDEN. Sinds een
- Page 8 and 9: 8 ACTIE TEGEN CORRUPTIE IN OEGANDA.
- Page 10 and 11: 10 TUSSEN hOOP EN VREES. Na jaren v
- Page 12 and 13: 12 MILLhILLERS BESChULDIGD VAN SEKS
- Page 14 and 15: 14 TERUG NAAR CONGO. (DEEL 2) In ju
- Page 18 and 19: Bertus Visschedijk met enkele catec
- Page 20 and 21: Nico Schipper mhm schrijft uit Matl
- Page 22 and 23: 60 jarig priesterfeest 12 juli Hans
- Page 24: Retouradres: Johannahoeve 4 6861 WJ
16<br />
UIT hET ARChIEF<br />
hERINNERINGEN AAN EEN<br />
DEPORTATIE UIT BORNEO IN 1972<br />
Onder druk van fanatieke Moslim politici in West-Maleisië werden in 1972 een<br />
aantal <strong>Mill</strong>hillers in Borneo (Oost-Maleisië) gearresteerd en vervolgens het land<br />
uitgezet. Een van hen was Bertus Visschedijk mhm. Hieronder volgt een ingekorte<br />
versie van zijn uitgebreid verslag van deze deportatie.<br />
Even voor vier uur werd onze rustige<br />
pastorie wreed verstoord door hard<br />
gebonk <strong>op</strong> de voordeur. Volgens<br />
afspraak deed Ted Feldbrugge de deur<br />
Op transport naar Hong Kong. Afscheid <strong>op</strong> het vliegveld<br />
<strong>op</strong>en en hij zag drie mensen voor zich<br />
staan: Mohammed Iqbal bin Muzaffir,<br />
hoofd van de politie in Keningau, Bitty<br />
Basinau, inspecteur <strong>bij</strong> de politie, en<br />
een onbekende CID man in burger. Ik<br />
was ook meteen wakker en ik hoorde<br />
Iqbal zeggen: “We komen Father van<br />
Velzen <strong>op</strong>pikken...nee, nee, sorry<br />
Father Visschedijk!” Ik sprong uit mijn<br />
bed, kleedde me vlug aan, legde vlug<br />
nog een paar dingen in mijn koffer,<br />
zoals dia’s, foto’s, kleren en een paar<br />
andere dingen. Al dagen was ik hier<strong>op</strong><br />
enigszins voorbereid en daarom was<br />
de koffer vlug gereed. Ik bleef <strong>op</strong> mijn<br />
kamer die <strong>op</strong> slot was. Ted riep tegen<br />
me in het Nederlands “Bertus, ze zijn<br />
er voor jou. Ben je al <strong>op</strong>?” Ik gaf een<br />
bevestigend antwoord en Ted zei:<br />
“Doe maar kalm aan, Bertus!”<br />
Door de gordijnen heen zag ik buiten<br />
schaduwen van mensen met grote<br />
zaklampen. Na vijf minuten kwam ik<br />
naar buiten en Iqbal vertelde me dat ik<br />
direct mee moest gaan. Ik vroeg hem<br />
of ik me eerst mocht wassen, kammen<br />
en scheren. Dat mocht niet, want dat<br />
kon ik later wel ergens anders doen.<br />
Ik mocht wel even naar het toilet<br />
maar de deur moest <strong>op</strong>en blijven.<br />
Iqbal vroeg of ik mijn paspoort <strong>bij</strong><br />
de hand had. Die lag nog in de la. Ik<br />
deed die in mijn handtas samen met<br />
nog wat sigaretten en wat geld. Bij de<br />
voordeur hield Iqbal me staande en<br />
fouilleerde me helemaal langs mijn
Change language