op bezoek bij - The Mill Hill Missionaries

10
TUSSEN hOOP EN VREES.
Na jaren van intense betrokkenheid bij het wel en wee van de parochie van
Kaplamai in West-Kenia is Folkert Kruis mhm midden vorig jaar verhuisd naar
Luanda waar hij nu zijn bijdrage levert aan de basisopleiding van jonge Afrikaanse
Mill Hill kandidaten. In deze bijdrage geeft hij een korte schets van ontwikkelingen
in Kenia sinds het land onafhankelijk werd.
50 jaar geleden werden bijna alle
landen in Afrika onafhankelijk, ook
in Oost-Afrika. Oeganda vierde haar
Ravage in Kisumu na de verkiezingen van 2007
gouden jubileum in 2012 en Kenia
volgt in 2013. De mensen van deze
landen zagen met veel vreugde en
hoop uit naar de onafhankelijkheid.
Er is enorm veel veranderd in deze
landen in die 50 jaar. Om maar iets
te noemen: Ik vermoed dat nu zo’n
90 % van de kinderen de kans krijgt
om naar de lagere school te gaan,
meer dan de helft kan daarna naar het
middelbaar onderwijs en er zijn nu
27 universiteiten in Kenia waarvan 7
staatsuniversiteiten en 20 privé.
Veel inwoners van Kenia kijken
met teleurstelling terug naar die 50
jaar. Kenia begon enthousiast met
het creëren van een natie. ‘Nationbuilding’
heette dat toentertijd. Het
was een poging om de 44 stammen
in Kenia tot één natie om te vormen.
Elke inwoner zou zich op de eerste
plaats Keniaan gaan voelen en pas op
de tweede plaats een Luo, Gikuyu of
Nandi. Maar de nationale taart werd
nooit gelijk verdeeld en het nationale
gevoel is er nooit gekomen.
Vooral de verkiezingen van 1992,
1997 en 2007 hebben duidelijk
gemaakt dat dit verheven doel (nog)
niet bereikt is. Etnisch geweld tussen
de verschillende groepen wordt
steeds gewelddadiger. Duizenden
Gikuyus werden na die verkiezingen