Download Dagboek - De negentiende eeuw

'Wien brengt gij dezen dronk, den Vader of den zoon?'
'Wien dan den vader,' is het antwoord,'zoude ik meenen?
Verga wie hier en zoon en vader dorst vereenen.
Die zoon, de vroeger' deugd van zijne stam onwaard,
Beschimpt 't voorgeslacht aan 't Neerlandsch hart zoo waard.
En predikt stellingen, afschuwelijk in onze ooren.' -
Nu doet Tavoach zich met helschen grimlach hooren:
'Zegt, weet gij 't, vriendenrei dus luidt zijn vuige taal,
Dat de eigen' booswicht rust juist boven deze zaal?
Men rukk' hem uit de sponde en doe hem hier genaken.
Om voor zijn lastertaal 't verdiende loon te smaken.
Men wijte hem met kracht zijn schandelijk geblaf.
En onder dit biljard wacht hij zijn verdre straf'!
Elk juicht dit voorstel toe. Een galm wordt aangeheven
Die Hylax voor 't gevolg dier zinloosheid doet beven
Men krijt met heesche stem: 'Van Hogendorp verschijn!
En leere wat het zegt, geen liberaal te zijn.'
Nu maken zij zich op om 't opzet uittevoeren,
Als tijgers die hun prooi met grimmigheid beloeren;
En elk wil de eerste zijn in 't hatelijk besluit.
De toorn en felle wrok vlamt allen de oogen uit.
En, wagg'lend opgestaan zijn ze, evenzeer verbolgen,
gereed om naar omhoog Tavoach natevolgen. -
-Wat sloeg U 't hart, mijn Vriend, toen ge, in uw slaap gestoord,
Met innig zielsverdriet die gruwlen hadt gehoord!
Eerst wildet gij, vol moed, door edel vuur gedreven,
Tot in de zaal en aan den feestdisch U begeven,
En dus U hooren doen: 'gij, die mij roekloos hoont,
Ziet hier Van Hogendorp die zich aan U vertoont,
Wat eischt ge.' - Doch de vrees kwam straks U overheeren
Dat zulk een grootsch bestaan Uw reisgenoot zou deeren,
En wikk'len in 't gevaar dat gij niet zoudt ontzien.
Dus wacht gij even kalm (gereed tot weerstand bien.
Wanneer een dolle schaar het roekeloos dorst wagen
In uw verblijfplaats U met schennis te belagen,
En leunend met het hoofd in de omgebogen hand)
Den aanval rustig af in 't donzig ledekant. -
Maar ik, om 't snood bestaan van felle woede aan 't branden,
Sprong op en greep terstond den doornen staf in handen,
En dacht nu; 'de eerste die ons naakt, al te onbesuisd
Voel straks hoe hem deez' knods het bekkeneel vergruist.
'k zal, aan de voorpost, hier van Hogendorp bewaken,
Eer iemand, wie hij zij, zijn leger durft genaken
Moet hij eerst, over mijn ontzield en bloedig lijf
Een weg zich banen naar mijns halsvriends slaap verblijf.'
Dan, vreezend voor 't gevolg van 't geen men dorst besluiten,