Download Dagboek - De negentiende eeuw

Om na de kortste nacht een heller glans te ontsteken
Verliet het tweelingpaar voor 't rugwaarts gaande kreeft
De warme zomer was zijn' zuster nagestreefd,
En wachtte om met zijn gloed op 't aardrijk neer te dalen
Tot weer de morgenster in 't oosten zoude pralen.
- In Grunoos grijzen vest blies de oude torenwacht,
En 't zwaar metaal weergalmde op 't uur van middernacht.
't Sliep alles, of voor 't minst, in 't donzig bed gedoken,
Vergat men daar de zorg die daags ons komt bestoken:
Slechts Hylax waakte met een rustelooze stoet,
En de oude wijn verhitte en blaakte 't jong gemoed. -
Hij was 't, die tot den rang van doctor nu verheven
Tot viering van die eer een afscheidsmaal wou geven:
En ieder, dankte aldaar, bij 't leêgen der pokaal,
Met stroomen ouden wijns den gastheer voor 't onthaal.
Dan, boven 't ruim vertrek, waar zich de feestgenooten
Vergaerden om den disch, te vrêen en onverdroten,
Lag thands van Hogendorp van 't drentelen door de stad
En 't draven heen en weer vermoeid en afgemat
In de armen van de slaap op 't zachte rustbed neder.
Een aangename droom bracht hem die tijden weder
Voor oogen, toen zijn mond in fiksche waarheidstaal
Prins Willems recht bepleitte in de academiezaal. -
Niet ver, maar bij een gang die van mijn vriend mij scheidde
En dichter aan de trap die naar beneden leidde,
Lag ik terwijl de slaap ook mij verkwikking bood
Niet min dan hij vermoeid in Morpheus zachten schoot.
Slechts kort zou ons de nacht, slechts kort de rusttijd wezen;
Want, als weer Phebus uit den Dollert was gerezen,
Moest elk van ons terstond de zachte sponde ontgaan
En weer met vracht en pak ter afreis vaardig staan.
Dan ach! vergeefs gehoopt een' zachte rust te smaken!
Een akelig gebaar komt mijn' bedwelming staken.
De naam van Hogendorp jaagt met een schor geluid
Den slaapgod van mij heen en mij ter slaapplaats uit.
- Meld muze! meld wat stem het eerst dien naam deed hooren,
- Meld muze welk rumoer mijn sluimring kwam verstooren.
Meld van die schrikbre nacht, zoo akelig en bang
En beev' 't rechtschapen hart bij 't hooren van mijn zang. -
- Reeds had de feestgenoot tot Hylax eer geklonken,
Voor vorst en vaderland de bekers leeg gedronken,
Wanneer Arioch rijst, door 't schuimend nat verblijd,
En aan Van Hogendorp een' nieuwen eerdronk wijdt.
Met luid gejuich wordt nu de beker opgeheven.
Alastor zet alleen, door felle haat gedreven.
Hem neder en roept uit met wreveligen toon: