Download Dagboek - De negentiende eeuw

Terwijl 't gebogen hoofd in de open handpalm leunde
En de aangeschoven stoel de voeten, broos en teer,
Door 't wand'len opgescheurd, welwillend ondersteunde.
Mijn geest herdacht den vroeger tijd,
Wen zich Westfrieslands roem aan Hollands glorie paarde,
Wen 's landmans nijvre zorg en 's handlaars noeste vlijt
Aan 't bloeiend vaderland een oogst van schatten baarde;
Toen, door een lieflijk maatgeluid,
Dat, dicht aan ons vertrek zich op een stond liet hooren,
Ik in mijn mijmring werd op 't onvoorzienst gestuit.
En in 't verslagen hart den weedom voelde smooren.
Zoo 't scheen, een fiks bedreven hand
Bedwong op een klavier de welgestemde snaren,
En speelde 't volksgezang voor vorst en vaderland,
Dat sneller 't Hollandsch bloed deed bruisschen door mijne aêren.
Reeds schilderde verbeelding mij
Een' minnelijke maagd, vol zachte aanvalligheden,
Die aan 't gewijd gevoel voor hemelmelodij
De reinheid paarde van des landzaats oude zeden.
'k Mocht langer niet den drang weerstaan,
Der vlam die voor haar schoon mijn boezem aan kwam vuren.
'k Rees op, vloog naar de deur...
het droombeeld had gedaan...
Het klokkespel hield op... de klok sloeg zeven uren.
En dat vervloekte klokkespel herhaalde elk half uur zijn lied, hetgeen ons op 't laatst geducht
verveelde. - De kamer, waarin wij zaten, was met groote houten tafels voorzien, niet ongelijk aan
die welke Orlando bij Ariosto de roverbende naar 't hoofd smeet en waar twintig menschen
aanzaten. - Een wit papieren knipsel onderschraagde de haard, 't geen ons wel een kwartier
lachen deed. Nu kwam de meid dekken. Op onze vraag welke schuiten er voor de deur afvoeren,
antwoordde zij ons zeer sneedig: Purmerendsche schuiten. Daar wij aan de grootste tafel
begeerden te zitten en zij haar tafelkleed te klein vond, ging zij er een ander halen, waarop zij
ons kalfskarbonaden, sla en aardappelen voorzette, en o schrik! onrijpe kruisbessenvlade,
waaraan geen van ons beide de hand sloeg als te denken is, schoon wij naderhand de vernuftige
aanmerking van haar kregen dat wij niet weten konden hoe de vlade smaakte daar wij ze niet
geproefd hadden. Nu gingen wij de stad doorkruissen en vonden het stadhuis, waarvan ons het
opschrift leerde dat het eerst op de groote markt gestaan had, maar om die te vergrooten door
vijzelaarskunst over de Kerk gebracht was. Mij bij een' schoenmaker om hooge boerenschoenen
vervoegende, wees hij mij een' tweeden en deze bracht mij bij een' derden, waar ik een paar vond
en kocht, dat mij gemakkelijk zat. Hoe weinig ambachtslieden in Amsterdam of elders in
grootere plaatsen zouden als deze brave lieden een' vreemdeling bij een' hunner konfraters
zenden?
De stad van binnen bezichtigd hebbende, gingen wij de wallen rond, zagen wij de
ontzettend breede, en met esschen en iepen beplantte, heerlijke kleiwegen naar Hoorn en
Alkmaar. Op de poort nabij de herberg vonden wij vier visschers in een schuitje geschilderd, het
wapen van Purmerend [tekening van het wapen] in hun vlag voerend: men verhaalt dat deze