Download Dagboek - De negentiende eeuw

dier arme kluizenaarsters eene groote vreugde mij te zien: ik moest ook eene flesch wijn bijna
geheel alleen opdrinken. Te tien ure trok ik weder naar huis, at nog eenige weer opgewarmde
erwtjens en sliep zeer gerust.
Maandag 28 July
Te half vijf waren wij reisvaardig en wandelden langs een moerassig doch vrij beplant land den
weg op naar Groenlo of Grol Eene rechte beschrijving van den weg te geven is mij onmogelijk
want het mistte twee uren achtereen zoo sterk dat wij geen vier passen ver zien konden, en aan
een arbeider vroegen hoever wij nog van Grol waren toen wij aan de poorten der stad stonden.
Deze vesting door Frederik Hendrik en Vondel beroemd is niet onaartig, maar deszelfs wallen
zijn deerlijk ingestort Wij ontbeten er in eene zeer morsige herberg; dan het ontbijt was goed en
kostte slechts vijf stuivers de persoon. Grol verlaten hebbende kwamen wij eerst tusschen hoog,
vervolgens door laag geboomte voortgewandeld aan een boerschap, waar de weg zich in
onnoemelijk veel deelen scheidde. Hier stond de oude thands vervallene kapel van Grol, en naast
dezelve eene kroeg, vanwaar men ons op den goeden weg bracht. Dwars de heiden door kwamen
wij te tien ure aan Breedevoort, eene lelijke stad midden in breede moerassen liggende. Hier
stelde Van Hogendorp mij voor advokaten borrel te maken, waartoe ik, hoewel ik dien drank niet
bemin uit inschikkelijkheid mijne toestemming gaf. Hij maakte denzelven zeer goed: uit
gezelschap dronk ik drie groote glazen: na de eieren en brandewijn zeer duur betaald te hebben,
maakten wij partij met een' Fries uit Workum en een ander heer om over Aalten naar Varsseveld
te gaan. In 't wandelen merkte ik dat de brandewijn bij mij meer werking begon te maken dan ik
wel verlangde en zag ook dat van Hogendorp niet met zijne gewoone deftigheid liep. Een half
uur verder trokken de heeren af en wij vervolgden onzen weg. Nog een klein uur liep ik voort,
zonder dat ik er mij eenigzins van heug, aangezien ik geheel bevangen geraakt was. Nu stelde
Van Hogendorp mij voor onder een boom wat te rusten: en reeds had ik mij op het gras
nedergevleid, waar wij terstond insliepen. Na een half uur vond zich Van Hogendorp gewekt
door een' veldwachter die hem in eene drooge sloot deed rollen, waar hij hem spoedig weer
uithielp maar om hem als Pruissischen landlooper te willen oppakken. Van Hogendorp betijtelde
zich zelven zeer deftig: den graaf van Hogendorp, advocaat aan het Hoge Gerechtshof, en hield,
even als voorheen Robbert Hennebo de Amsterdamsche ratelwachts, den veldwachter, en den
daarbij gekomenen vrederechter met zijn adjunct een uur lang op de deftigste en bedaardste
wijze voor den gek. Het zoude eene heerlijke stof voor eene schilderij opgeleverd hebben hem
aan de voet eener wilg te zien zitten, terwijl hij zwam en tabak uitdeelde aan de om hem staande
actoriteiten welke op hun stok, of de kolf hunner geweeren leunende, bedenkelijk het hoofd
schuddeden, terwijl ik als ging mij het tooneel niet aan even gerust aan de zijde van mijn'
reisgenoot liggen bleef; geen lust noch mogelijkheid gevoelende om mij in het gesprek te
mengen, hield ik mij zoolang slapend tot Van Hogendorp mij eindelijk opriep om heen te gaan.
Nu sprong ik in eens overeind en zag met fierheid om mij heen. Men gaf ons de hand en
wenschte ons goede reis. Als gejaagd liepen wij verder door een fraai land vol bosschaadjen naar
het groote dorp Varsseveld waar wij thee dronken, en ik wat bekwam: want mijn reisgenoot was
sints lang weder nuchter. Een uur verder dronk ik water, zijnde zeer dorstig: kort daarop
weigerden mijne voeten mij hun dienst en kon ik bijna niet voort: tot grooter ongeluk dwaalden
wij van 't spoor, waarop een landman ons terug bracht: het zware bosch uit en in 't gezicht van
Deutichem gekomen viel ik nu en dan van matheid op den grond: Van Hogendorp nam mijn'
ransel en droeg het bij 't zijne: Eindelijk kwamen wij 's avonds te acht ure aan: ik was zeer ziek,
rustte eerst op twee stoelen uit, doch trok al spoedig naar bed. Hier at ik erwten die mij niet