Download

niet telkens weer in dezelfde haak bijten. Ik kan dat
weten, ik vis graag.
De motorische zenuw van een vis is om de samentrekking
van spieren aan te sturen, contractie en ook
weer los te laten natuurlijk. Een snoek is moeilijk te
bedwingen, vooral de grote onder de snoeken.
Ik heb een rubber hamertje in mijn vistas. Een korte
stevige tik achter de kop. Dan is het spartelen wel
voorbij. Meestal lukt het me in één keer om de
zenuwen met één tik uit te schakelen. Dat hoort bij
mijn beroepseer; als visser.
Mijn zenuwlijders help ik niet zo gemakkelijk. Ik sla
niet. Ik plak elektroden op de ledematen en voer
langzaam de spanning op. Het mag niet, maar ik kan
het niet laten.
‘Straks komt een tinteling, dan volgt een stroomstoot
en als u spontaan gaat dansen, dan stop ik. Zegt u het
maar.’
Ik zie de blosjes verschijnen, net zo roze als de zalm
en als ik lang doorga komt er een doorrookte huid met
schroeivlekken. Dat doe ik niet vaak, nooit eigenlijk.
Maar ik zou het heel graag doen, liever nog bij heren
dan bij dames. Ik heb een zwak voor vrouwen, mijn
sensorische zenuwen doen het wat dat aangaat heel
goed.
Eenmaal voerde ik bij een zenuwleider, directeur van
het een of ander, een macho met een grote mond, de
spanning op. Een klein hartje zag ik, niet groter dan de
gamba op het rooster.
‘Komt u over een jaar terug voor controle.’
Ik heb hem nooit weer gezien.
56