Download

sprinkhanen. We aten aardappelen en andijvie. We
fileerden zalm en forel. We vulden de binnenkant met
dille en met tijm.
We namen de tijd voor eten, leven en werken.
En met de jaren verzaakten we worsten, biefstuk,
karbonades, koteletten en sudderlappen. Onze smaak
verfijnde. De maag verdroeg geen zware kost, dat was
een signaal: de jaren nemen toe in aantal. De tijd te
gaan, krimpt bij het leven.
Annet lag dood naast me, dat is het minne nieuws. Ik
lag levend naast haar. Dat was het goede nieuws.
Ik werd wakker door de wekkerradio met het nieuws
van zeven uur. Wateroverlast in het zuiden van het
land, de Noordzee die leeggevist werd, zorgelijk. En
na het buitenlandse nieuws het weerbericht.
Ik pakte de arm van Annet. Zij wilde elke ochtend
enkel het weer weten, de rest was haar een zorg.
Stabiel zomerweer. Haar arm was koud en stijf, haar
schouder was koud en stijf. Haar nek was stijf, haar
hoofd was koel. Het was een warme dag op haar
uitvaart. Crematie van haar lijf en leden. Verstrooiing
en na afloop olijven in een marinade van pepertjes,
amandelen en feta. Een buffet met gerookte zalm, met
forel, met gamba’s en garnalen. In dierbare
herinnering.
Ik wist al van mijn prostaat. Ik wist al van wildgroei.
Het was een mooie dag. Mijn dochter lustte geen
olijven. Ik hielp haar over de drempel. Ze trok een vies
gezicht. Na de derde olijf lachte ze voorzichtig.
Vrijwillig zou ze zich er nog niet aan overgeven.
Ik draaide van haar vandaan. Uit een ooghoek zag ik
haar snoepen van de trilpudding met slagroom. De
45