Download

met de tanden aan de vorken, met de tegels op de
vloer. Zo reken ik de hele dag. Overal zie ik getallen
en cijfers en als ik even geen aanleiding zie om te
rekenen neem ik de datum of het tijdstip. Ik draag een
digitaal horloge.
Vier forellen, zeventien gamba’s, vier zalmmoten, de
duur van de maaltijd in minuten, en al die getallen met
elkaar vermenigvuldigen. Nooit een priemgetal. En
dan trek ik de vierkantswortel uit het product.
Niemand hoeft te weten hoe ik mijn geest verwen.
Het eten smaakt me goed. Ik houd ook van kip en van
kalkoen op z’n tijd. Bruine bonen, ook prima.
Spaghetti, macaroni.
Vanillevla is ook goed. Op mijn bord teken ik met
mijn dessertlepel in de frambozensaus een assenstelsel.
Ik tel twee tot de vierde blauwe bosbessen op de
pudding. Elke eter krijgt de vierkantswortel van dat
aantal. Geen decimalen deze keer. Ik leg de bessen in
een ruit en ik wacht tot iedereen begint te eten. Ik
schep de pudding uit mijn ruit. Dan haal ik een bes
weg: een driehoek blijft en in gedachten trek ik de
cirkel door de drie punten.
Ik eet nog een bes. Er blijft een rechte lijn. De kortste
verbinding tussen de virtuele pudding en mijn reëel
dimensieloos punt in het diepst van mijn ziel.
21