60 jaar Oude Vrienden - Origo

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 1 Nr. 2 – augustus 2006
60 jaar
Zoals ik in de eerste aflevering van deze nieuwsbrief
schreef loopt dit jaar de 60 e jaargang van
de gezamenlijke ouds-bladen in ons land, al is de
bond van oud-leerlingen dan ook aan haar derde
jeugd begonnen. De periodieken zijn bovendien
nogal in beweging, en het is afwachten welk
evenwicht daaruit tevoorschijn zal komen.
De salesianen in Nederland gedenken dit jaar het
diamanten priesterfeest van Bertus Ronteltap
en van Adriaan Reijkers. De eerste werd gewijd
op 30 juni 1946 in Bollengo (Italië), de tweede op
28 juli 1946 in Den Haag, evenals Kees de Braak
(uitgetreden in 1953). In Oud-Heverlee werden
op 3 februari 1946 gewijd Theo Ham (+1995) en
Jacques van Brakel (+1974).
Bertus Ronteltap (13-2-1913), nu wonend in het
Berchmanianum te Nijmegen, is de jongste van
de twee; Adriaan Reijkers (9-12-1911), Rijswijk,
met zijn 94 jaren de nestor. Het kan natuurlijk
altijd nog langer geleden: Leo van der Bol
(geboren 1-2-1917) werd te Bollengo gewijd op 1
juli 1945, en Wim Gubbels (geboren 7 november
1912) op 22 juli 1945 in Ugchelen.
Toen Bertus Ronteltap in 1986 40 jaar priester
was, schreef Jan Klein in zijn agenda (zie de afbeelding
onderaan) dit gedichtje voor hem:
Wel Bertus, als je 't soms niet wist:
wij hebben steeds genoten
niet slechts van je anekdoten,
maar zo maar, van je aanwezigheid,
omdat jij jou was; grof gezeid:
bonk goedheid, onverdroten.
Blijf asjeblieft nog lange tijd
in onze liefde omsloten.
Beide 'diamanten' hebben zich, behalve als biechtvader,
ook verdienstelijk gemaakt als bestuurder.
Pater Ronteltap was jarenlang directeur in Twello
en in Rijswijk, pater Reijkers was directeur van de
Technische School in Leusden.
Ik wil pater Ronteltap (jarenlang mijn biechtvader)
en pater Reijkers, met wie ik de laatste jaren aangename
contacten heb, hier van harte feliciteren.
Don Rua (1837-1910)
Oude Vrienden
zijn onvervangbaar
Wat mij altijd weer verbaast is de nonchalance
waarmee wij deze aardbol bewonen, alsof het zo
vanzelfsprekend is dat die, tijdens haar vrije val
in de ruimte, haar dunne schil van lucht en water
behoudt, en wel in een stabiel variabel evenwicht,
dat leven mogelijk maakt.
Het sociale klimaat waarin wij leven is op een
vergelijkbare manier noodzakelijk voor ons
bestaan als mens. Niettemin gedragen wij ons
ook hierin vaak ongelooflijk nonchalant, alsof
het niet op kan. Naarmate wij ouder worden is
dat natuurlijk steeds minder waar.
Tantes van over de 90 horen we zeggen dat al
hun leeftijdgenoten verdwenen zijn, vooral de
mannen. Ik ben nu 70, ergens midden in onze
ouds-groep. Als ik het goed berekend heb, was
de gemiddelde leeftijd van de Nederlandse salesianen
bij hun overlijden ruim 71 jaar.
Hoe lang hebben we nog om elkaars doen en
laten af te keuren, alsof wij het beter weten. Hoe
lang kunnen we elkaar nog afwijzen, doodzwijgen,
mails niet of slordig beantwoorden, geen respect
tonen voor elkaars werk en verdiensten. Is dat niet
een beetje kortzichtig en ook 'zonde'?
Want oude vrienden, mensen die ons zelfs nog
langer kennen dan onze vrouw en kinderen,
worden steeds zeldzamer, de contacten minder
frekwent. Met wie delen we onze herinneringen
nog? Met wie waren wij ooit samen onderweg?
Reden genoeg om ze in ere te houden.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 2 Nr. 2 – augustus 2006
Ton Overtoom
Klein-Dicht
Maria-Mis
In mijn oude Liber Usualis vind ik een knipsel uit
het Salesiaans Nieuws van (vermoedelijk) mei
1960, want achterop staat iets van de missierubriek
Vuur en Vlam, met een verwijzing naar
een datum in het volgende jaar: 24 mei 1961. Ons
stukje begint met een korte inleiding. De kop
luidt: 'Mis voor Maria'. Pater Klein noemt zichzelf
daarin, heel bescheiden, 'de tekstschrijver':
DE MAAND MEI, de mei, de maand van Maria, de
maand van het feest van Maria Hulp. Om u in de
stemming te brengen, geven we op deze pagina een
proeve van bewerking voor melodieteksten die
zouden kunnen worden gezongen in een gemeenschapsmis
ter ere van Maria Hulp der Christenen.
De tekstschrijver heeft zich laten inspireren door
de wisselende gedeelten van de mis Salve Sancta
Parens, en door de hymne Saepe dum Christi.
Openingszang
Gegroet, gij Moederheiligheid
die 's Konings Gulden Tempel zijt
en Hof der Rijksgenoten.
De Heerser van het wijd heelal
– van 't Geestendom, van 't Sterrental –
houdt gij in u besloten.
Wij zijn met u Zijn Tempelwoon,
Zijn Kerk die rijst, in uw persoon,
tot Gods geheimste Teken.
Gij zijt de Hulp van iedre staat:
van pausdom en episcopaat,
van priesterschap en leken.
Mooi Manelicht, hoog Zonnelicht
dat schrik en angst en onheil sticht
in Satans duister leger,
o Helpster in Gods eigen werk,
Maria, laat Zijn Heilge Kerk
in vrede en eendracht leven.
Offerandelied
Gij hebt Gods Zoon gedragen
door zaligende dagen,
Maria, in uw schoot.
Gij hebt Hem mogen voeden,
o tederste der moeders,
met melk en wijn en brood.
Wees onze goede aarde
waar Christus' blijde zaden
Hem leevren 't honderdvoud.
Laat Hem in ons gedijen
tot die vervulde tijden
van ruisend korengoud.
Dat wij Hem mét u danken,
wij, Christus' wingerdranken
in vrije zomerlucht,
met brood uit onze huizen,
met Wijn uit onze druiven,
met gloeiend rijpe vrucht.
Slotlied
Zalig wie Gods Woord ontvangen
mag in 't eigen hartebloed!
Zalig wie het stil laat groeien:
o Maria, wees gegroet.
Wees verheugd, gij vol genade,
Gij hebt zelf de Heer gevoed,
Hem gelaafd met al Zijn gaven:
o Maria, wees gegroet.
Hij is bij u... Wees gezegend!
En gezegend, Vlees en Bloed,
is de Vrucht die gij mocht kweken:
o Maria, wees gegroet.
Toen pater Jan dit schreef was hij 42 jaar en in de
bloei van zijn leven als dichter, schrijver en docent.
De salesiaanse werken in Nederland vertoonden
nog steeds een opgaande lijn, maar het omslagpunt
kwam met rasse schreden naderbij. Het was
middenin het pontificaat van Joannes XXIII die,
tot op zekere hoogte te laat en vergeefs, heeft
geprobeerd 'het schip van Petrus' bij te sturen.
In deze liedtekst van Jan Klein staan de gelovigen
als 'leken' nog steeds helemaal achteraan in de lange
rij van hiërarchen. De Kerk als instituut heeft nog
steeds een levensbedreigend groot waterhoofd van
zichzelf en hun functie overschattende 'gezagsdragers'.
Misschien moet de Kerk als geheel nog eens
in het noviciaat: de oude kop vervangen door een
meer authentiek en evangelisch exemplaar.
De Kerk is als Zacheüs, die te klein was om door
de bomen het bos, door de menigte zijn Heer te
zien en daarom maar hoog in de boom klom. Hij
moet nu eerst weer eens kijken hoe hij zonder
ongelukken omlaag komt, waarna de Waarheid ook
bij hem haar intrek kan nemen: het mannelijke
denken dient zijn denkbeeldige primaat op te geven
om toegankelijk te worden voor vrouwe Sophia.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 3 Nr. 2 – augustus 2006
Stijl en Visie
Een lestekst van pater Jan Klein ten behoeve van zijn
lessen Nederlands te 's-Heerenberg in de jaren zestig.
In de eerste aflevering het Don Rua Nieuws
stond (in Klein-Dicht) de aankondiging van een
nieuw projekt: het bijeenbrengen van gedichten
en andere teksten van Jan Klein. Jos Graas (Don
Rua 1958-65) stuurde mij op 10 april 2006 de
lestekst 'Stijl en Visie' toe, die pater Klein in
stencil had uitgegeven te 's-Heerenberg op 14
januari 1962 ('Zondag van de Bruiloft te Kana').
Het zijn twee verlijmde bundeltjes, formaat 21,5
bij 26,5 à 27 cm, more solito stampvol getypt met
tekst, compleet met een per bladzij verschillende
koptekst. Op de eerste pagina staat de hele inhoudsopgave,
op de tweede een zaakregister met (heel
handig) verwijzingen naar paragraaf-nummers.
Het eerste deel (Stijl) bevat elf hoofdstukken in 106
paragrafen op 63 bladzijden (inclusief het eerste
blad). Het tweede deel (Visie) bevat zeven hoofdstukken
(12-18) in 56 paragrafen op 41 bladzijden
(exclusief de onbedrukte, door Jos beschreven en
met een plaatje versierde, eerste bladzijde).
Omdat ik goede herinneringen heb aan de lessen
van Jan Klein in Ugchelen, maar er toen nog geen
tekst bij geleverd werd, was ik erg benieuwd naar
dit stuk, en ik ging ervan uit dat ook anderen het
wel eens zouden willen inzien. Daarmee was het
plan geboren om het te digitaliseren.
Met de scanner heb ik van elke bladzij een plaatje
gemaakt (eerste blad hierboven afgedrukt), plus – via
ocr – een tekstbestand (voorbeeld rechts boven).
Het resultaat is een tekst in 11 punts Garamond op
112 bladzijden A4, genummerd in de voettekst, en
met per bladzijde verschillende kopteksten.
1 lá @'i HOOFD@Q@'TUK VIJF
K-OER ";,-7ER eil-T JNSIE I@EN e
TAAL HEEFT IBTS@ve,a,een
daas 1 in, -haar r i;tmr-" van een
gloed in m tr ue ht@ar visie; van
een bouw in ha--ir
zinsatructuur tuur? zij be-we-gt!b
11 Het is een koers-. een, taákoers in
het gr@oo.ty -,ee;ri
zinskoe,-r,s van nptbij. Do i we
in@,de zin.zulleti viáden, komen In,te,.r' in
het grootw @terug, als we het zullen
hebben over de.--hoo'fdbouw
resultaat van OCR begin hoofdstuk V
Het doet me genoegen u deze tekst te kunnen
aanbieden, al is het uiteraard niet op papier, maar op
de website (adres onder 'Redactie') en wel – zoals
intussen gebruikelijk – als pdf-bestand (jksv-ajm.pdf).
Voor het bekijken raad ik het gebruik aan van de
Foxit Reader (zie homepage en colofon). Vanuit
dat programma een of meer pagina's afdrukken
(op schaal 100%) levert een goed resultaat op.
Dit is dus een van de zgn. 'kleinschalige archivalische
projekten', en het eindresultaat is tale quale, (zowel in
digitale vorm als afgedrukt) geschikt voor het
salesiaans archief. Ik weet niet of een originele versie
daarin aanwezig is, maar deze nieuwe is het m.i.
zeker waard daarin opgenomen te worden.
De bladzij-nummering in het pdf-bestand komt
overeen met die in de voettekst, wat het naslaan
vergemakkelijkt. De tekst staat vol met gedichten
en fragmenten uit de Nederlandse literatuur,
mooi om eens na te lezen of in andere context te
gebruiken. De overvloedige informatie over stijl
en visie, met de lawine aan termen en begrippen
(waarvan ik me afvraag waar hij ze allemaal
vandaan heeft), is mij soms te machtig.
Ik houd me aanbevolen voor bij u bekende
gegevens over het onstaan en het gebruik van
deze lestekst, van welks bestaan ik niet eerder op
de hoogte was. Ook informatie over door pater
Klein gevolgde cursussen (MO-A en MO-B), en
de eventuele invloed daarvan op deze tekst
hebben mijn belangstelling.
Naar verluidt waren er meningsverschillen die
het behalen van het MO-B diploma in de weg
stonden. Is daar iets over bekend? Graag uw
'epiek' over Jan Kleins geliefde 'idiek', waar ik op
het internet niets over vinden kan. Ook schijnt
hij gecorrespondeerd te hebben met Anton van
Duinkerken. Is daar iets van bewaard gebleven?
De Geest overal te herkennen, dat is katholiek.
De Geest te mogen openbaren zoals Hij overal
schuilt, dat is schrijven. (jksv-ajm.pdf, p.83)
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 4 Nr. 2 – augustus 2006
Ton Overtoom
Ruimte t'Over
broer en zussen
Jan Klein (1917-1989; 71 jr.) had een broer Ben
(1921-2000; 79 jr.; getrouwd en vijf kinderen) en
twee zussen: Lien (+2001) en Sien (1919-2002;
83 jr.), beiden ongehuwd gebleven. Zij vormden
pater Jan z'n thuisbasis. Er was wederzijds een
grote betrokkenheid, waarin ook zijn gedichten
een plaats hadden. Zo schreef hij voor de 35jarige
bruiloft van zijn broer en schoonzus een
gedicht in het Gronings, genoteerd in zijn
agenda op 1 augustus 1986.
Ik heb het gereconstrueerd met de hulp van de
jongste dochter, met wie Jan jarenlang gedichten
uitwisselde. Het zijn twee strofen van vier regels,
elk een jambische pentameter (vijfvoeter).
Mooi laidje zong van "25 jaor"
Veur 35 mos't nog mooier gaon,
mit aal joen bunsels dommiet bie mekaor
Ain pronk-laid, mor G. Teis haar 't beter daon.
Ie heb'n 't ook ja lapt. 't Was prachtig zo
en gold en daiemant komt al in 't zicht.
Nou: Zegen, heil, gezondheid, 'spie' en Co
dan wil 't ja wel, mien jong, mien laive wicht!
'Nog net geen pronk-lied' staat er onder, want met
Geert Teis (de dichter van het Groninger volkslied)
wil hij zich niet meten. En spie zal wel een naam
zijn uit hun jeugdjaren. Hier de vertaling:
Een mooi liedje zong van "25 jaar",
voor 35 moest het nog mooier gaan,
met al jullie deugnieten straks bij elkaar
een pronk-lied, maar G. Teis heeft 't beter gedaan.
Jullie hebben het klaargespeeld. 't Was prachtig zo,
en goud en diamant komen al in zicht.
Nou: zegen, heil, gezondheid, 'spie' en Co,
dan lukt het wel, m'n jong, m'n lieve wicht!
Bij de uitvaart van zus Lien werd, door Bennies
zoon, een gedicht voorgelezen dat Jan had geschreven
voor haar verjaardag. Het werd door hem
gepresenteerd als volgt:
"Hoe kennen we Lien nog meer? In de kamer
hangt een boekenkast aan de muur. Er staan
boeken maar ook agenda's van Jan Klein, broer
van Lien. Salesiaan van Don Bosco, dichter. De
agenda's staan vol met kleine gedichtjes over de
natuur, over geloof, over kleine dingen. Elk stukje
papier, elk hoekje is volgegeschreven. Net zo
zuinig als Lien. Ik vond een gedicht, ter ere van
Lien haar verjaardag 26 september. Luister maar:
Zijn de ramen schoon?
Planten goed begoôn?
Lientje komt weer thuis!
Waar is 't solo-spel?
Joepie, alles wel?
Alles is weer pluis!
Televisie aan,
telefoon ernaast,
nou begint de leut!
Val niet van de trap,
Laat de zeemlap lap.
Neem nog maar een neut!
Een huiselijk tafereel in dichtwoorden gezet door
broer Jan. Lien met haar groene vingers en liefde
voor de parkiet Joepie. Na hard werken genieten
van tv en borreltje. In de duster op de bank. Liever
geen bezoek! Samen met Sien, haar zus. Een goed
leven samen."
Ter Apel is in pater Jan zijn leven en beleven altijd
een grote rol blijven spelen. Hier een herinnering
aan de oude school, waar hij ooit de Mis heeft
opgedragen, toen een bouwval min of meer.
Schoolwrak waar ik ooit moest wezen
om er feest'lijk mis te lezen.
Vrucht van ouderzorg en bee
("Wil de schoolplein netjes houden")
Laatste rest van naamplaat, 't gouden
mozaïek? Een stil "St. J".
En bij de begrafenis van Bennie, in september 2000,
werd van broer en oom Jan 'Te uwer herinnering'
voorgelezen:
Zal ik ooit
in later dagen
mij beklagen
om wat dan
verloren is?
Alwat nu geboren is
in een Meimaand
als een wonder:
Zal ik 't missen
als ik onder
Aarde en Hemel
ben gestopt?
Niet te klagen:
Op is Op.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 5 Nr. 2 – augustus 2006
Don Bosco's Oudste (deel 2)
n zo was het, bij Don Bosco's dood, aan Kardinaal Ferrieri niet
moeilijk gevallen, om zelfs Z.H. Leo XIII er van te overtuigen, dat het
werk van Don Bosco nu wankelde op zijn grondvesten; dat zijn
Congregatie, de Salesianen maar het best kon worden opgeheven en
de leden ondergebracht bij een andere, oudere, stabielere orde. Het
bestaan van Don Bosco's Werk hing even in de weegschaal. Dat de
Salesianen zich konden handhaven, was deels te danken aan de ijver
van een van Don Bosco's trouwste Oud-Leerlingen en Medewerkers,
mgr. Manacorda, die hun zaak verdedigde bij hoog en bij laag; deels
aan het optreden van de Salesianen zelf. Wat Leo III vooral had
gevreesd, waren onenigheid en afscheidingen in de Congregatie; zijn
vrees werd geheel weggenomen door twee brieven uit Turijn. De
eerste van Don Michiel Rua. Twee jaar voor Don Bosco's dood, in
1886, was Don Rua door de H. Stoel benoemd tot Vicaris van Don
Bosco, met recht van opvolging. Maar de stukken waren niet
doorgekomen, en met een voorbeeldige nauwgezetheid vroeg hij nu
aan de Paus om te voorzien in de opvolging en dan liefst met
voorbijgaan van zijn persoon. Daags daarna ontving de Kardinaal
Protector der Salesianen een gezamenlijke brief van de andere leden van het Hoofdkapittel, het opperste
bestuursorgaan der Salesiaanse Sociëteit. Daarin drongen ze, met pit van redenen, aan op de benoeming
van Don Michiel Rua als Algemeen Overste. Duidelijker blijk van eensgezindheid bij het Kapittel en van
deugdzaamheid bij Don Bosco's eventuele opvolger kon de Paus niet verlangen: hij benoemde Don
Michiel Rua tot Algemeen Overste der Salesianen voor de tijd van twaalf jaar. Don Bosco's levenswerk
was gered niet alleen, het ging zijn tweede leeftijd in, de leeftijd van de rijpe jeugd. En het zou de wasdom
bereiken onder de zorgen van Don Bosco's Oudste, de Eerste en volmaakte Salesiaan, en van andere
eveneens volwassen religieuzen.
en noemt Don Bosco geen Salesiaan, evenmin als men St. Ignatius
Jezuïet noemt, of Ons Heer Jezus een Christen: Christenen, Jezuïeten
en Salesianen zijn namen van kinderen, van volgelingen, niet van
stichters. Don Rua was, in tijd en in deugden, de Eerste Salesiaan: in
hem kan men als in een klare spiegel zien, wat Don Bosco voorhad
toen hij de Salesianen stichtte. In één van zijn "dromen" – zeg maar:
visioenen – zocht Don Bosco tevergeefs naar helpers voor zijn
jeugdwerk. Iedereen liep bij hem weg, tot hij er een paar, steeds in de
droom, letterlijk aan zich verbond met een hoofdband waarop
geschreven stond: GEHOORZAAMHEID. Hij stichtte dus zijn Salesiaanse
Congregatie voor zijn jeugdwerk, maar pas lange tijd na zijn dood werd
duidelijk hoe hij het had aangelegd: hij had een vriendenkring gevormd,
een gezin van broeders-in-Don-Bosco, die elkaar vonden in eensgezind
ploeteren voor een gemeenschappelijk doel. Ieder behield, in alle
eenvoud zijn eigen persoonlijkheid, maar wist zijn initiatief
ondergeschikt te maken aan een vaderlijk gezag, dat na Don Bosco's
dood steeds belichaamd bleef in een waarlijk vaderlijke gestalte, zozeer
vaderlijk, dat het nog steeds is als ware Don Bosco nooit gestorven.
Geen waarachtig Salesiaan, of hij ziet in de Algemeen Overste Don Bosco-onder-ons, op een wijze die
slechts vergelijkbaar is met de aanwezigheid van Christus in Zijn Plaatsbekleder, indien deze vergelijking
tussen het grootste en het kleinste geoorloofd is. Om een dergelijke, menselijkerwijze onvoorzienbare
traditie mogelijk te maken, om aldus in vlees en bloed het zeer oud en zeer modern idee van "Liefdebond"
te verwezenlijken, schonk God aan Don Bosco zijn Eerste Salesiaan: Don Michiel Rua. Van hem
beweerde Don Bosco: "Als men mij vroeg de vinger te leggen op een plek in Don Rua, waar de deugd niet
op haar volmaaktst schittert, zou ik het niet kunnen... Vertelde men mij, dat Don Rua een wonder had
gedaan, ik zou het voetstoots aannemen... Als God tegen me zei: 'Don Bosco, bereid je voor, want je moet
sterven. Kies een opvolger en vraag voor hem alles wat je denkt dat hij in zijn functie nodig heeft, en ik zal
het hem geven,' dan zou ik echt niet weten, wat ik God moest vragen, dat Don Rua niet heeft."
tekst: Jan Klein – ill.: Wim Saris wordt vervolgd
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 6 Nr. 2 – augustus 2006
Metanoia
evolutie
Deze nieuwsbrief heeft twee accenten die nauw
samenhangen. Ten eerste herinneringen aan ons
salesiaanse en roomse verleden, ten tweede resonanties
daarvan in het heden. Deze combinatie is
geen vrije keuze maar een ervaringsfeit: vroegere
gebeurtenissen en dat wat ons daaraan herinnert
wekken bij iedereen een reactie op en hebben,
gewild of ongewild, invloed op ieders leven nu.
Het woord 'metanoia' wordt vaak vertaald als
bekering, ommekeer. Ik geef in deze context de
voorkeur aan evolutie, ontplooiing, rijping, groei.
We lopen niet in een cirkel, we kijken niet
achterom, maar we zijn er ons bij iedere stap van
bewust waarvandaan we komen en in welke
richting we gaan. Het verleden kan ons daarbij
tot last zijn, maar ook een steun in de rug.
Behalve moeilijke momenten of periodes hebben
we vroeger ongetwijfeld ook mooie dingen meegemaakt,
goede vrienden gehad, iets geleerd waar
we later wat mee konden doen. We hebben leren
denken over het leven en over de dood en over
een verdere opgang daarna, in welke vorm ook.
We hebben leren zingen en bidden, praten en
luisteren, en dat deden we 'in gemeenschap'.
Voortgang in positieve zin, daar gaat het om. De
weg waarlangs, de manier waarop is van minder
belang. Levenswijze en levensbeschouwing gaan
daarbij hand in hand. Maar als we daar over
praten is het niet om elkaar over te halen tot een
bepaalde levensvisie, integendeel. Evenals don
Bosco deed, helpen we elkaar het beste met een
onvoorwaardelijke acceptatie van hoe we zijn.
Helaas worden religies vaak verontreinigd door
dogmatische en moralistische vooroordelen, die
ons worden opgelegd als een onaangename last.
Maar "wat ik je te dragen geef is licht, zelfs
prettig om bij je te hebben" (Mattheüs 11:30).
Die druk weg te nemen of te relativeren is iets
wat we elkaar kunnen geven: geruststelling, de
bevestiging dat onze eigen weg een goede is.
Dat is geen bemoeizucht, geen zieltjes winnen,
geen wraak nemen voor vermeend onrecht, geen
afvalligheid, geen gebrek aan respect of dankbaarheid.
Wie er niets van wil weten kan het links
laten liggen. Wie er iets aan heeft is niemand verantwoording
verschuldigd: inderdaad 'vrij en blij',
zoals ik het in de eerste nieuwsbrief al zei. We
kunnen, hoe verschillend we ook denken en zijn,
altijd samen verder op onze 'lange wandeling'.
Toezending
kosten
toezending per email of post gratis
(op papier per post kost me ± € 1 per exemplaar)
vrijwillige bijdragen 454400
op girorekening t.n.v. A. Overtoom
aanmelding/opzegging
per email origo@home.nl
per brief redactie-adres
Bijdragen
Tot op heden ontving ik op postrekening 454400
€ 35 als bijdrage voor de papieren editie van de
nieuwsbrief. Deze financiële steun ervaar ik ook
als blijk van waardering en als duw in de rug om
hiermee door te gaan. Mijn hartelijke dank!
Waterrad Hamermolen Ugchelen
Redactie
naam A.J.M. Overtoom
straat Hofakkers 6
plaats 9468 EE Annen
telefoon 0592 - 271 586
email origo@home.nl
website http://members.home.nl/ajm.overtoom
Colofon
De tekst is opgemaakt in twee kolommen, in het
lettertype Garamond 11 pt, koppen (meestal) in
Comic Sans MS 14 pt.
Digitale weergave per aflevering in pdf-formaat,
op de homepage en per email. Gratis lezers zijn:
Acrobat Reader en FoxitReader (kijk voor info en
download op: www.foxitsoftware.com).
(di)Lemma
denken in uitroeptekens is niet verdienstelijker
dan denken in vraagtekens.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft