blok 7 bloed en bloedvormende organen - VETserieus

fagocyterende functie uitoefenen. Dan kun je ook overgangsvormen van monocyt naar macrofaag
waarnemen in het bloed. Monocytose is een teken van ene chronisch proces bij landbouwhuisdieren, bij
gezelschapsdieren kunnen we monocytose ook in de acute fase van een ontsteking aantreffen.
Lymfocyten ontwikkelen zich in de lymfoïde organen, de B-cellen in de lymfeknopen en milt, de T-cellen
in de Thymus. Morfologisch zijn T en B cellen niet te onderscheiden. De cellen prolifereren ondre invloed
van antigeen stimulatie in plasmacellen of lymfoblasten. Deze laatste komen alleen onder pathologische
omstandigheden voor in het perifere bloed. Bij jonge dieren is het aantal lymfocyten hoger dan bij
volwassen dieren. Corticosteroïden onderdrukken recirculatie van lymfocyten en kunnen bovendien
lymfolyse teweeg brengen (immunosuppressie). leukocytose wordt gezien bij chronische ontstekingen,
herstelfase van virussen en lymfatische leukemie.
Bij de beoordeling van het witte bloedbeeld kijken we naast de verhoudingen tussen de cellen ook naar
de morfologie van de cellen. Na het berekenen van de verhoudingen tussen de witte bloedcellen moeten
ook de absolute aantallen worden berekend, dit natuurlijk omdat dan een lymfocytose en een
granulopenie op dezelfde verhoudingen zouden neerkomen maar wel een andere interpretatie
behoeven.
Begrippen ter omschrijving van het witte bloedbeeld:
Adrenaline geïnduceerd: stijging alle bloedcellen, wit en rood.
cortico-steroïden geïnduceerd: toename monocyten en rijpe granulocyten, afname lymfocyten en
eosinofielen.
Algemeen voor een toename cytose of filie, afname penie als achtervoegsel.
Ontstekingsbloedbeeld gaat meestal gepaard met een degeneratieve of regeneratieve linksverschuiving.
Zeer chronisch niet met een linksverschuiving, wel een monocytose en een lymfocytose.
Rechtsverschuiving is een toename van aantal segmentkernigen, hypersegmentatie, zonder
linksverschuiving.
aanvullingen vanuit HC8
Immuundeficiënties kunne primair of secundair zijn, primair is congenitaal en gepaard met een mutatie,
secundair is verkregen. het type infectie kan gebruikt worden als richtlijn om te bepalen welk deel van
het immuunsysteem naar de knoppen is. Een infectie met pusvormende bacterieën is een probleem met
macrofagen, antilichamen of complement. Een grote gevoeligheid voor huidschimmel is daarentegen
kenmerkend voor T-lymfocyten. De meeste deficiënties zijn X-chromosomaal en recessief. het kan voor
zowel het adaptieve als het aangeboren systeem zijn. Congenitale afwijkingen komen niet heel vaak
voor. Dit komt ook omdat er meerdere compensatoire systemen bestaan.
Verkregen immuundeficiënties komen echter ontzettend veel voor. Slechte voeding interfereert met cel
gemedieerde immuniteit (daling Leptine concentraties). Mazelen en Tuberculose geven ook
immunosuppresie. hematopoëtische tumoren, leukemiën, destructie lymfoïde weefsel, chirurgische
verwijdering milt, chemokuren, andere medicijnen, HIV virus en ga zo maar door. AIDS geeft
immunosupressie doordat het virus zich in CD4 T-cellen vermeerderd en deze kapot maakt.
Autoimmuniteit ontstaat als een gebrek aan zelftolerantie. Hiervoor moet een onderscheid gemaakt
worden tussen zelf-reactieve en normale lymfocyten. Eén van de manieren om dit te doen is om
lymfocyten dood te maken als ze al heel erg vroeg in de ontwikkeling reageren. de tolerantie die op deze
manier wordt afgedwongen heet centrale tolerantie en vind voornamelijk plaats in het beenmerg en de
thymus. Een andere vorm van tolerantie ontstaat door het niet reageren op stoffen die op constante