PDF downloaden - Week van de chronisch zieken

Staatssecretaris Klijnsma en de ‘meiden van de keukenploeg’
van project de Herstelling in Amsterdam.
Rollator
Dankzij de regelingen die er ook
toen al waren, kon Klijnsma in haar
studietijd een kamer op de begane
grond krijgen, vertelt ze. ‘Dat was
fijn. Dan hoefde ik de trap niet op.’
Vergelijkbare maatregelen maken de
fysieke leefomgeving van mensen
met een beperking steeds groter, ook
op de werkvloer, benadrukt ze. ‘De
Arbo-wetgeving heeft een hoge
vlucht genomen, met liften, invalidentoiletten
en werkplekaanpassingen.
Dat heeft mij ook de wind in de
rug gegeven.’
Wat kan ze mensen met beperkingen
of chronische ziektes uit eigen ervaring
adviseren om maatschappelijk
actief te blijven? Klijnsma: ‘Wees niet
te beroerd om hulp te aanvaarden.
Ik heb zoveel hulp op allerlei fronten
gehad: mensen die mijn rollator voor
me een trap optillen, die mijn tas dragen,
de gekste dingen. Als ik steeds
met een nuffig neusje zou zeggen dat
ik dat zelf wel kan, kan ik mijn werk
niet doen. Hulpmiddelen zijn er
genoeg. Maar er zijn nog steeds veel
mensen die zeggen: ik met een rollator,
da’s toch geen gezicht! Daar
beperk je jezelf enorm mee.’
Eerlijk vertelt ze: ‘Vroeger deed ik ook
alles zonder rollator. Ik kan wel los
lopen, maar het is gewoon gevaarlijk.
Op een gegeven moment heb ik tegen
mezelf gezegd: ik lijk wel gek ook.
Straks val ik om en dan moet ik een
half jaar revalideren. Het is stom om
zo’n hulpmiddel niet te gebruiken.’
Met een stem die opeens een paar
tonen lager klinkt voegt ze daar aan
toe: ‘Je moet natuurlijk wel altijd je
eigen plan blijven trekken! Laat je niet
betuttelen! Dat moet ook helder zijn.
Jij bent uiteindelijk degene die gaat
over de vraag wat je wel of niet wilt.’
Kamperen
Mensen met een beperking moeten
net als ieder ander de kans hebben er
eens tussenuit te gaan, beaamt de
staatssecretaris. ‘Gelukkig zijn er
instellingen als de Zonnebloem. Als
ik zie hoeveel plezier mensen met een
zware handicap aan die uitstapjes
beleven, dat is top! Verder is het fijn
als je op vakantie ondersteuning van
je omgeving kunt krijgen. Dat gebeurt
ook veel: familieleden of vrienden die
iemand op sleeptouw nemen. Zelf ga
ik het liefst kamperen. Maar zonder
mijn man zou ik dat niet kunnen. Hij
zet de tent op en zorgt dat de rolstoel
bij de hand is. Dat vindt hij geen
enkel probleem. We genieten allebei
volop van die vakanties.’
Dan, ingaand op het geldgebrek van
veel mensen met een beperking, zegt
ze: ‘Zoiets als een vakantiepot hebben
we niet bij SZW, maar binnen de
bestaande regelingen en uitkeringen
moet je zo nu en dan even op vakantie
kunnen. Natuurlijk is dat met een
klein inkomen moeilijker dan wanneer
je er warmpjes bij zit. Maar voor
veel ondersteuning kun je gratis
terecht bij allerlei organisaties en
instellingen. Ik heb zelf in het bestuur
van de Stichting Buddy Netwerk gezeten.
Die buddy’s gaan vrijwillig met
jou op pad. Die hulp heb je nodig!
Mijn advies is: maak gebruik van de
mogelijkheden die er zijn en van de
fantastische vrijwilligers die zich aanbieden!’
Chronisch Ziek 2009 51