PDF downloaden - Week van de chronisch zieken

Willeke Alberti opent de Week Chronisch Zieken
Het wordt een
Feest!
Veronique Huijbregts
Heel Nederland kent Willeke Alberti als de gevierde zangeres
van hits als Morgen ben ik de bruid en Spiegelbeeld. Nog altijd
zingt ze voor uitverkochte zalen de sterren van de hemel.
Maar weinig mensen weten dat ze ook regelmatig optreedt
in verpleeg- en verzorgingshuizen. 9 november luistert ze het
Openingscongres van de Week Chronisch Zieken op.
Acht jaar geleden zette Willeke
Alberti de Willeke Alberti Foundation
op. Dankzij de sponsors van
deze stichting kan de zangeres met
haar eigen band gratis optreden in
zorginstellingen. Jaarlijks doet ze dat
maar liefst zo’n 35 keer. De vraag wat
haar ertoe heeft gebracht om dit te
doen, lijkt haar te verbazen, zo vanzelfsprekend
vindt ze het. Of ze in
haar eigen leven soms te maken
heeft met mensen met een chronische
ziekte? Iederéén kent toch wel
mensen die iets mankeren, antwoordt
Willeke. ‘Natuurlijk zijn er
altijd mensen in je omgeving die een
beperking hebben. Die bijvoorbeeld
slecht zien of slecht horen. En ik heb
al twintig jaar een kennis die in een
rolstoel zit. Maar voor mij is dat niet
zo speciaal. Het is gewoon een mens
die me veel doet. En bij mijn optredens
kom ik veel mensen tegen die
chronisch ziek zijn.’
4 Chronisch Ziek 2009
Saamhorigheid
Zoekend naar een antwoord op de
vraag waarom ze zo graag voor deze
doelgroep zingt, denkt ze terug aan
haar jeugd. ‘Dat heeft te maken met
mijn achtergrond. Ik ben geboren in
de Jordaan. Dat vanzelfsprekende
gevoel van saamhorigheid dat de
mensen daar toen hadden, heb ik
altijd gehouden. En mijn vader en ik
hebben altijd opgetreden in ziekenhuizen,
via organisaties als de Witte
Bedjes of het Koningin Wilhelmina
Fonds. We hebben samen heel wat
gezongen voor zieke mensen, zoals
mensen met epilepsie of Parkinson.
Ik treed op om mensen een plezier te
doen. Dat geeft mij veel energie en
maakt mijn leven fijn. Liefde en aandacht
voor elkaar, daar gaat het om.’
Met haar optredens bezorgt ze haar
publiek een onvergetelijke middag.
Dat merkt de zangeres aan de reacties
die ze krijgt. ‘Ik ken geen mens
voor wie muziek niets betekent. Zelf
verwerk ik mijn moeilijkheden door
te zingen. Ik kan alles kwijt in mijn
liedjes. Daardoor weet ik hoe belangrijk
muziek is, voor ieder mens. In dat
uur dat ik optreed zie ik dat ook altijd
opnieuw. Iedere aanwezige heeft wel
een lied dat hem diep raakt of gaat
over gevoelens die hij zelf ook heeft.
Of dat herinneringen boven brengt.
Omdat mijn optredens helemaal
spontaan zijn, kan ik mijn repertoire
aanpassen aan de mensen in de zaal.
Iedereen kent de liedjes van toen nog,
ook de jeugd, merk ik. Het is feest,
een feest van herkenning en samenzijn.’
Door het directe contact gebeurt er
van alles tussen haar en de mensen in
de zaal, vertelt Willeke. ‘Mensen willen
me vasthouden, met me praten.
Die warmte, die wisselwerking die er
is, daar ben ik ontzettend blij mee.
Dat maakt deze optredens bijna
belangrijker dan mijn gewone optredens,
omdat ik zo mezelf kan zijn. Ik
geef alles wat ik te geven heb, en dat
krijg ik ook weer terug. Vaak zie je dat
de emoties loskomen. Op elk concert
zijn er mensen bij wie de tranen over
de wangen rollen. Ik huil ook wel
eens mee. Soms ontroert iemand me
hevig. Het verdriet van iemand kan
me ook diep raken.’