PDF downloaden - Week van de chronisch zieken

Tekst en foto: Liesbeth Sluiter
Bart Vos (59) voelde zich opgebrand.
Een mislukte operatie had zijn vrouw
in 1992 posttraumatische dystrofie
bezorgd, een chronische aandoening
die veel pijn veroorzaakt; later kwamen
daar reuma en evenwichtsstoornissen
bij. Hijzelf had te kampen gehad met
een posttraumatische stress-stoornis,
opgelopen toen een jongen voor zijn
ogen onder de trein sprong, en een
week later een zwager precies hetzelfde
deed. ‘Ik verwerkte in die tijd niets.
Ik was als financieel adviseur bij een
grote bank een druk baasje, verzorgde
mijn vrouw. Het was overleven.’
Toen hij onderweg naar een klant zijn
auto de middenberm in wilde rijden,
kwam de mallemolen knarsend tot
stilstand. Een therapeut hielp bij het
verwerken van zijn trauma, en in 2007
stopte hij met werken. ‘Het was een
goede beslissing. Ik ging reisboeken
lezen en in mijn hoofd de wereldreizen
maken waarvan ik altijd had gedroomd.
Ik fietste veel, en kocht een oldtimer om
op te knappen. Maar het was niet
genoeg; begin 2009 was ik op. De relatie
met mijn vrouw stond onder druk, maar
je hebt lief en leed met elkaar gedeeld
en wilt elkaar niet kwijt. Zoekend op
internet kwam ik Mezzo tegen, organisatie
voor mantelzorgers. Ik las iets over
“respijtzorg”, “een weekendje weg” en
“energie opdoen”. Ik aarzelde, was bang
voor snikkende mensen en nare verhalen.
Ik ben dolblij dat ik heb doorgezet.’
De aankomst in het hotel gaf vertrouwen.
Geen moeilijke toestanden, een
luchtige introductie. ‘We kregen steeds
kleine cadeautjes van de begeleidsters,
zoals het advies een tijdje met je gezicht
in de zon te gaan staan. We wandelden
door de natuur met een boswachter.
Over de yoga-les was ik aanvankelijk
cynisch, maar het gaf zo’n rust dat
ik inmiddels thuis ook een groep heb
gezocht. De maaltijden waren lekker,
de gesprekken met lotgenoten zinvol.
In een persoonlijk gesprek met een
begeleidster kwam ik erachter dat ik
alleen een goede mantelzorger kan
zijn als ik mijn eigen behoeften erken.
Dat sloeg in als een bom.’
Het was aanvankelijk lastig de ervaringen
met zijn vrouw te delen. ‘We leren
met vallen en opstaan. Ik heb nog
steeds minder goede momenten,
maar dan ontspan ik me hier tussen
mijn boeken en mediteer ik.
Ik ben een vrolijker mens geworden.’
www.mezzo.nl
Chronisch Ziek 2009 27