Klik hier om het artikel te lezen - Diana Kuip

2
JEROEN PAUW
‘Ik maak gewoon deel uit van het circus van klungelaars en klunzen’
Jeroen Pauw maakt deel uit van
het vaste avondritueel van heel
veel Nederlanders, want ‘nog even
Pauw en Witteman kijken en dan
naar bed’ geldt dagelijks voor meer
dan een miljoen televisiekijkers.
Zijn interviewstijl is one of a kind;
licht achteroverleunend in zijn
stoel is hij soms spottend, soms
fel, iets nonchalant maar altijd
vasthoudend. JFK’s Diana Kuip sprak
met de presentator/producent over
oppervlakkigheid, klunzen en zijn
imago als womanizer.
JEROEN PAUW
Nonchalance
galore
TEKsT DIANA KUIP FOTGRAFIE CARLI HERMÈS
3

4
JEROEN PAUW
‘Hmm, als jij een
broodje tonijn neemt,
dan doe ik wat anders.
Ik vind het zo stom
om hetzelfde te
bestellen; alsof ik zelf
niks kan bedenken.’
Jeroen Pauw zet nogmaals zijn bril op
om de lunchkaart te bekijken en kiest
dan voor een croque-madame en een
spa rood. We spreken hem aan het
einde van de zomerstop van Pauw en
Witteman en hij ziet er dan ook meer
dan relaxed uit in zijn spijkerbroek,
linnen shirt en zongebruinde hoofd
met de bekende slordige krullen. Pauw
wordt vaak nog gezien als de jonge
hond van de Nederlandse televisiejournalistiek,
maar dat is eigenlijk
niet terecht – hij is tenslotte vijftig
en domineert al ruim twintig jaar de
Nederlandse tv met kijkcijferknallers
als NOVA, de Nationale IQ test en RTL
Nieuws. Nog even en dan is de rust weer
over; dan begint het vijfde seizoen van
Pauw en Witteman, Nederlands best
bekeken late-night talkshow waarin
iedereen zich gewillig aan de tand laat
voelen. Pauw zelf strikken voor een
interview bleek minder makkelijk. Niet
omdat hij geen tijd heeft, maar omdat
hij zich dan opgelaten voelt. “Ik
vind het vooral koket om het twee uur
lang over mezelf te hebben, en over
wat ík ervan vind. Wat maakt dat uit?”
Gelukkig stemde hij toch toe.
Sneuneusjes
Heb je al zin in het nieuwe seizoen?
“Zeker. Als dat rechtse kabinet er komt,
gaat dat een hoop onrust teweegbrengen.
En dat is leuk, want dan heb je
van die linkse types die zich bij ons
aan tafel komen opwinden over wat er
allemaal misgaat. En dan krijg je allemaal
CDA’ers die komen vertellen dat
ze zich op het moment helemaal niet
herkennen in hun partij. En je hebt
allerlei andere CDA’ers die zich niet
herkennen in de CDA’ers die zich niet
herkennen in die partij. En dan volgen
de PVV’ers die komen zeuren omdat
ze niet genoeg waardering krijgen voor
het feit dat ze wel het kabinet steunen,
maar in de tussentijd hun mond
moeten houden. En dan krijgen we nog
VVD’ers die vinden dat de CDA’ers en
de PVV’ers wel erg negatief zijn. En
daarnaast moet er achttien miljard
worden bezuinigd, dus zijn er ook nog
allemaal sneuneusjes uit de kunst, de
cultuur, de zorg en de omroepwereld
die hun beklag komen doen. Dus dat
wordt een mooi jaar voor ons.”
Wel irritant dat je juist tijdens de formatie
geen zendtijd had.
“Héél irritant. Zowel tijdens de verkiezingen
als nu tijdens de formatie.”
Heb je geprobeerd daar iets aan te doen?
“Nee, dat kan niet. Er is gewoon een
afspraak dat wij 185 uitzendingen per
jaar doen en er ook een aantal uitzendingen
door dat andere duo – Knevel
en Van den Brink – wordt gedaan. Dan
kun je niet zeggen van nou willen Paul
en ik eigenlijk.”
Wat maakt jullie zo’n goede match?
“Paul is serieuzer dan ik. Hij wil een
thema graag nog afmaken en erop
doorgaan. Ik ben daarin de wat minder
serieuze kant. Ik denk eigenlijk heel
vaak: ach, waar hebben we het eigenlijk
over? Paul houdt goed de lijn in de gaten
terwijl ik dan wat meer naar links
en naar rechts kan uitschieten.
JEROEN PAUW
5

6
JEROEN PAUW
JEROEN PAUW
‘Ik geloof dat Paul Witteman op een zekere
manier van mij houdt, maar aan dat zuchten
van me ergert hij zich helemaal kapot’
We zijn heel verschillend, maar tegelijkertijd
voelen we elkaar heel goed aan.”
Zou je jullie relatie een vriendschap
kunnen noemen?
“Weet ik eigenlijk niet precies. We delen
wel privézaken met elkaar, in de zin dat
we samen dingen bespreken die niet
bestemd zijn voor de oren van de rest
van de redactie, maar het is niet zo dat
we nou echt het hart op tafel leggen bij
elkaar. We zijn vooral heel close doordat
we zo veel samen zijn; behalve de
185 uitzendingen zitten we iedere dag
naast elkaar tijdens het avondeten en
tijdens de redactievergaderingen; we
zitten altijd samen in hetzelfde shot.”
Bewonder je hem?
“Ik heb zeer veel waardering en respect
voor hem. Bewondering is misschien
een iets te groot woord. Maar ik denk
wel vaak: man, wat doe je dat toch weer
goed!”
Hoe beleef je een uitzending, bewust
of in een roes?
“Nee, ik ben heel bewust bezig met
hoe het er voor jou thuis uitziet. Wat
gebeurt er nu? Hoe komt het over?
Wordt het nu niet sloom? Zeker als het
gesprek een beetje begint te kabbelen,
denk ik: Jezus, wat een lange zinnen
maakt die man, wat saai, we moeten
hem even kwaad maken, of geïnteresseerd,
maakt niet uit, maar in ieder
geval niet hier blijven hangen. Anders
gaan mensen zappen of naar bed.”
En dan zucht je geïrriteerd.
“Haha, ja, mijn zuchten. Dat wil ik nog
wel even toevoegen: ik geloof dat Paul
Witteman op een zekere manier van
mij houdt, maar aan dat zuchten van
me ergert hij zich helemaal kapot.”
Hoe weet je dat?
“Dat zegt hij altijd: ‘Jeroen, zucht niet zo!’
Dat vind hij echt heel erg. En ik doe het
misschien wel met opzet, maar ik ben
me er niet bewust van. Het is iets dat
automatisch gaat als ik niet tevreden ben
met een antwoord of met hoe het loopt.”
Kijk je alle afleveringen terug?
“Nee, alleen als ik een slecht gevoel
heb. Als ik me echt afvraag waar iets
misging.”
Heb je de aflevering waarin de
moslimadvocaat ervandoor ging gezien?
“Ja, zeker, daar wilde ik wel graag zien
waar het mis ging.”
Baalde je dat hij wegliep of ben je blij
omdat het spannende tv is?
“Allebei eigenlijk. Ik baalde dat ik me
had laten opnaaien. Dat ik niet in control
was. En ik baalde dat ik hem tutoyeerde.
Maar aan de andere kant denk
ik: ja, zo ging het gewoon. Ik had op
dat moment een gruwelijke hekel aan
de houding van die man en überhaupt
aan dat hele achterlijke moslimgedoe,
waardoor ik dingen deed die ik niet
moet doen. En uiteindelijk kan dat ook
wel een aardige uitzending opleveren.”
Wat vind je van de kritiek dat je soms te
bot ben?
“Soms ben ik inderdaad onaardig tegen
gasten. Ik vind het vervelend dat te
horen, maar het klopt wel. Kijk, we zitten
daar met zijn tweeën, dat betekent
dat ik iets anders moet doen dan Paul.
Daardoor kan ik soms wat ordinairder,
wat botter of wat provocatiever zijn, omdat
ik een andere kant moet vertegenwoordigen
van het duo. En daarnaast is
het een televisieprogramma waar meer
dan een miljoen mensen naar kijken,
dus moet je soms ook iets aan die tafel
laten gebeuren.”
Je hebt een keer in een interview gezegd:
‘Ik ben oppervlakkig, dat scheelt, daardoor
ben je sneller gelukkig.’
“Ja, ik vind mezelf over het algemeen
best oppervlakkig. Ik vind het bijvoorbeeld
redelijk oppervlakkig dat ik maar
een heel kleine prikkel van buiten nodig
heb om gelukkig te worden. Dat de zon
schijnt en ik door het venster van mijn
badkamer kijk en denk: ah, heerlijk, wat
een mooie dag. Terwijl er zo veel leed
en gedoe in de wereld is. Dan denk ik
soms: waarom sta jij eigenlijk zo onnozel
blij te wezen in de badkamer? Maar
ik ben gewoon snel tevreden en maak
me weinig zorgen over dingen.”
Dat geldt niet voor je werk.
“Is dat zo? Op zich doe ik natuurlijk
vrij oppervlakkig werk. We voeren gewoon
gesprekken met mensen over het
nieuws van de dag. En dat gaat natuurlijk
wel ergens over, maar we moeten
het ook niet overdrijven. Tenminste,
dat is mijn mening. Ik merk toch vaak
dat die dingen me niet echt raken. Dat
ik denk: ach, zo erg is het ook allemaal
niet. En dan heb ik het natuurlijk
niet over rampen, maar wel over de
dagelijkse thema’s. Of de PVV nu wel
of niet gaat regeren. En al zou de PvdA
morgen verdwijnen, wat kan het schelen!?
Dan komt er wel weer een ander
soort PvdA. Ik voel gewoon vaak niet
de zware emotie die mensen voelen die
waarschuwen voor Geert Wilders, of
voor de teloorgang van links. Dat zo’n
Dries van Agt, wat ik overigens een
schitterende man vind, zit te verkondingen
dat hij overweegt zijn lidmaatschap
van het CDA op te zeggen. Dan
denk ik: nou én?”
7

8
JEROEN PAUW
‘Het is niet leuk om om twee uur ’s nachts thuis
te komen en dan op je tenen te moeten lopen
omdat je vrouw er over een paar uur al uit moet’
Dat had ik niet achter je gezocht.
“Waarom dan niet?”
Omdat je tegen je gasten soms zo fel bent.
“Maar ik val mensen volgens mij alleen
aan als ze een beetje luiig zijn. Als iemand
niet echt to the point wil komen,
denk ik: kom op! Zelf hou ik me niet
op de vlakte, ik spreek duidelijk mijn
meningen uit. Alleen kan ik heel erg
goed dingen voor mezelf relativeren.”
Lukt dat altijd?
“Nee, niet altijd. Kijk, ik heb een oppervlakkige
kant, en dat vind ik fijn,
want die gebruik ik waarschijnlijk ook
een beetje als beschermingsmechanisme.
Om dingen me niet te laten raken.
Maar met bepaalde thema’s ben ik natuurlijk
niet oppervlakkig. Als het gaat
over vriendschappen of als mensen
ziek zijn, of over allerlei rampen.”
En de liefde?
“Natuurlijk. Liefde is bij uitstek een onderwerp
waar je níet nonchalant over
kunt doen. Je kan niet zeggen: ‘Wat
stelt het eigenlijk voor?’ Oké, dat kan
wel, maar dan wordt het niks. Liefde
is toch overgave. Als een relatie kapot
gaat, kan ik daar echt een tijdje over
malen. Maar toch, uiteindelijk treed ik
dan altijd weer even buiten mezelf en
ga ik het relativeren. Dan zeg ik: ‘Joh,
waar ben je nou mee bezig? Zet die
vrouw uit je hoofd. Waarom heb je eigenlijk
zoveel praatjes en doe je niks?’”
Dan interview je jezelf?
“Ja. Dat doe ik vaak, hoor. Op het moment
dat ik er niet goed uitkom, ga ik
mezelf zeer scherp en honend ondervragen.
‘O ja? Hoezo dan, hoezo vind je die
vrouw nou zo bijzonder? En wat weet jij
eigenlijk van de liefde, Jeroen?’”
Wilde Haren
Ben je trots op je reputatie van womanizer?
“Nou, trots niet, want ik vind het ook
wel een beetje te ordinair. Maar ik
ben me er wel van bewust. Alleen is
de reputatie natuurlijk veel groter dan
de werkelijkheid. Mensen vinden het
leuk om verhalen groter te maken. Er
zijn ook zo veel mensen die als ze mij
een keer in het café hebben gezien met
twee biertjes op, zeggen: ‘Ja, die Jeroen
Pauw was behoorlijk dronken.’ En dat
geldt natuurlijk op allerlei niveaus.
Aan de andere kant is het wel zo dat ik
best veel relaties heb gehad, en ook met
vrouwen die bekend waren (Daphne
Bunskoek, Manuela Kemp, Loretta
Schrijver, Sophie Hilbrand, red.), waardoor
het wat breder is uitgemeten allemaal.
Eh, wat was je vraag ook weer?”
Of je trots bent op je reputatie van
womanizer
“Nee, maar het is ook niet zo dat het me
zo dwarszit dat ik denk dat ik een of
ander charmeoffensief moet beginnen
om het ongedaan te maken.”
Ben je je wilde haren al een beetje
verloren?
“Ik denk dat het antwoord vrij sneu is.
Ik denk dat ik nog ongeveer evenveel
wilde haren heb als vroeger.”
Heb je nu een vriendin?
“Nou, dat is een beetje een precaire
situatie, want er is wel iemand en ik
ben wel dol op deze vrouw, maar het is
nog te fragiel om er iets concreets over
te zeggen.”
Is het makkelijker om een relatie te hebben
met iemand uit de mediawereld of juist niet?
“Dat maakt denk ik niet zo veel uit. Ik
ben wel met een aantal vrouwen geweest
die ook uit dat wereldje komen, maar
dat is dan toch toeval of omdat je elkaar
vaak tegenkomt. Het zou echt makkelijker
zijn als mijn geliefde barkeepster
was of zo. Dan komt ze tenminste net
zo laat thuis als ik en dan hebben we
samen nog iets aan onze dag.”
Je liefdesleven is erg in trek bij de de
paparazzi.
“Waarschijnlijk omdat ik met bekende
vrouwen ben geweest, want dat is voor
het publiek dan dubbel zo leuk, of zo.”
Heb je er veel last van gehad?
“Absoluut. Toen ik nog met Manuela
was, heeft zo’n fotograaf ook wel eens
gewoon in de tuin gestaan. En ik weet
nog een keer dat ik vanaf mijn oude
woonboot aan de Zoukeetsgracht
tot aan Hilversum ben gevolgd door
een heel grote auto. Toen we bijna
in Hilversum waren, ben ik gewoon
uitgestapt en heb ik gevraagd wat hij
nou aan het doen was. Het bleek Edwin
Smulders te zijn en die vertelde me dat
er een roddel ging dat Daphne zwanger
was. En dus gingen ze maar achter me
aan rijden in de hoop dat ik misschien
richting babywinkel zou rijden of iets
dergelijks. Wel bizar hoor. En daarnaast
krijgt zo’n fotograaf blijkbaar
ook geld voor níet-spannende foto’s.
Want dan lees ik opeens ‘Jeroen Pauw
maakt zijn boot schoon’; sta ik met een
bezem op het dek. Of ‘lekker genieten
in het zonnetje’. Ze kwakken zo’n
blad gewoon maar vol met prietpraat.
Maar ze zijn inderdaad vooral op jacht
naar foto’s van mij met vrouwen. Mij
en Daphne hebben ze gesnapt terwijl
het nog heel pril was. Toen waren we
uitgeweest en stonden we nog even op
de boot te zoenen, en de volgende dag
stond het meteen op de cover. Dat is
JEROEN PAUW
9

est lastig met een ontluikende liefde,
want zo’n blad maakt het dan ineens
helemaal officieel.”
Wat is de aantrekkingskracht van Jeroen
Pauw?
“Dat is natuurlijk moeilijk te zeggen,
maar ik denk toch het aspect dat
ik vaak vrolijk ben. Ik ben niet een
zinkend schip dat je naar beneden
trekt, maar ik ben over het algemeen
optimistisch. Ik ben verder behoorlijk
grappig en ik ben attent en liefdevol.
Ik ben trots op je als jij mijn geliefde
bent, ik draag je behoorlijk op handen.
En nu wil je zeker de negatieve dingen
weten.”
Klopt.
“Ik heb niet zo veel zin in je familie. Ik
wil ze best een keer ontmoeten, maar
dan geloof ik het wel. En ik heb soms
ook niet veel zin om helemaal in jouw
wereld te gaan zitten; ik neem je liever
mee naar míjn vrienden. En ik ben af
en toe ook wat gesloten, en soms heb
ik geen zin heb om ‘iets leuks’ te doen.
Ik sta vanwege Pauw en Witteman vijf
avonden in de week van twaalf tot half
twee in het café om nog een drankje
te doen met de gasten, dus laat mij op
mijn vrije avond maar lekker op de
bank liggen en kijken naar één of ander
stomme SBS6-film die ik al zeven
keer heb gezien, met Jean-Claude van
Damme in een fantastische rol. En
verder ben ik vrij solitair, dus ik wil
het liefst alle problemen zelf oplossen
voordat ik erover wil praten. Ja, dat is
het wel zo ongeveer.”
Zie je een patroon in de reden waarom
relaties bij jou voorbij gaan?
“Nee. Ik heb het gevoel dat elke vrouw
wel iets anders in je losmaakt. Dus dan
is het ook niet één ding waar het op
kapot gaat. Als dat zo zou zijn dan zou
ik kunnen zeggen: ‘Weet je wat het is
met mij en die vrouwen…’ Maar er is
niet één ding.”
Nee?
“Misschien een heel klein beetje commitment.”
Bindingsangst bedoel je.
“Ik weet niet of het dat per se is. Maar
het is wel zo dat ik het meestal leuk
vind zoals het gaat. En een vrouw
vindt vaak dat er meer moet. En wat
dat precies is, dat verschilt dan per
vrouw, variërend van samenwonen tot
een huwelijk of een kind. Iets wat op
één of andere manier een symbool van
een verbond is. Mijn standaardzin is
dan altijd: maar we hebben het toch
leuk zo.”
Dat heet bindingsangst
“Ja, nou misschien dan wel. Maar het
is gewoon zo dat ik de voordelen van
die dingen niet zie. Samenwonen bijvoorbeeld;
het is niet leuk om om twee
uur ’s nachts thuis te komen en dan op
mijn tenen te moeten lopen omdat er
boven een vrouw in bed ligt die er over
een paar uur al weer uit moet. Ik vind
het bovendien leuk om als ik thuiskom
nog even de muziek lekker hard aan te
zetten en nog een glas tequila te drinken
en even door mijn mail te gaan.
En dat zou ik dan niet meer doen om
naast een slapende vrouw te gaan liggen,
die mij vervolgens om zeven uur
wakker maakt omdat ze naar haar
werk moet. En als ze terugkomt, ben
ík naar mijn werk. Wat is daar precies
leuk aan?”
En kinderen?
“Tja, al die vrouwen zeggen na een
tijdje: ‘Wat zou jij een leuke vader
zijn.’ En dat geloof ik zelf eigenlijk ook
wel. Maar ik heb gewoon geen zin in
die eerste tien jaar. Zo’n blèrend kind
om je heen... Ik heb wel vrienden met
kinderen, en die vind ik wel leuk hoor,
vooral om met ze te praten.”
Maar…
“Maar dan denk ik eerder: wat zou het
leuk zijn als ík weer zo klein was, en
met mijn eigen vader zo zou zitten,
dan dat ik denk: wat zou het leuk zijn
als ik zo zou zitten met mijn eigen
zoon.”
Allemaal klungels
Had je vroeger eigenlijk een voorbeeld
in de journalistiek?
“Ik had maar één voorbeeld, Ischa
Meijer, in de tijd dat hij nog voor de
radio werkte. Die vond ik gewoon fantastisch.
Omdat hij zelfspot had, maar
ook spot voor degene die bij hem aan
tafel zat. Op een ongelooflijk grappige
en leuke manier. Ik fietste echt hard
naar huis om op tijd de radio aan te
kunnen zetten.”
Hoe ben je zelf als interviewer gegroeid?
“Ik ben nu veel meer op mijn gemak.
Ik heb in ieder geval het vertrouwen
dat de ondergrens wel gehaald wordt.
Vroeger kon ik nog niet echt op mezelf
rekenen. Soms viel iets uit mijn handen
en dan had ik ook gewoon niks meer.
Dat gebeurt nu niet meer, ik weet wat
ik wil weten en dat komt gewoon goed.
En ik durft het ook te bespreken als het
misgaat. Als een gesprek niet lekker
loopt of iemand geeft geen antwoord,
vraag ik gewoon: ‘Wil je hier geen
antwoord op geven?’ Terwijl ik vroeger
bij mezelf dacht: o Jezus, ze geeft geen
antwoord. Dan werd het heel ongemakkelijk.
Eigenlijk al die dingen die
er in Zomergasten misgaan nu…”
Zou dat iets voor jou zijn?
“Ik heb weleens – niet per se bij de huidige
presentator, hoor – gedacht dat ik
dat wel beter zou kunnen ja.”
Maar je bent nooit gevraagd.
“Nee, ik ben nooit gevraagd. Maar ik
zou het ook niet zo snel doen, denk ik.”
Waarom niet?
“Misschien wel door de keuze’s van
de VPRO tot nu toe. In principe zie je
duidelijk dat hun voorkeur uitgaat naar
mensen die het niet kunnen. Dus het is
misschien ook maar beter als ze daar
bij blijven.”
Heb je je carrière zo gepland als hij is
gelopen?
“Ik heb vooral keuzes gemaakt vanuit
een bepaalde intuïtie, het is niet van
tevoren bedacht. Zo werkte ik bijvoorbeeld
bij de VARA bij een ontzettend
leuk radioprogramma toen ik gebeld
werd of ik bij de nieuwe zender RTL
JEROEN PAUW
‘Over het algemeen wordt het grootste deel van
de tijd op een sympathieke manier geklungeld
en geklunsd, en af en toe gaat er iets goed’
Veronique wilde beginnen. Het leek
me spannend, dus toen deed ik dat.
Zo is mijn carrière in die twintig jaar
een beetje gelopen. Ik heb zelden nee
gezegd tegen iets wat me aanlokkelijk
leek. Trouwens, dat is misschien
ook nog iets voor het rijtje slechte
eigenschappen: hij zegt soms iets te
gemakkelijk ja tegen iets wat aanlokkelijk
is…”
Je bent snel verleid.
“Ja. En ik heb wat dat aangaat dus ook
heel veel afscheid genomen. Van alles,
van zowel werk- als privésituaties,
omdat er iets anders langskwam. Ik
heb vaak de behoefte om weer verder
te kijken. Zo heb ik heel lang letterlijk
op een varend schip gewoond zodat ik
altijd weer de touwen los kon gooien.
Ook met relaties heb ik dat. Niet dat
ik bewust denk: nu heb ik het een paar
jaar met deze vrouw gedaan, nou weet
ik het wel, zo oppervlakkig ben ik nu
ook weer niet, maar toch is dat in de
regel wat er gebeurt. En in mijn carrière
ben ik precies hetzelfde.”
Wat had je echt níet verwacht toen je
twintig jaar geleden begon?
“Ik was vroeger eigenlijk onder de
indruk van alles wat in de leeftijdscategorie
boven me zat. En naarmate ik
ouder ben, neem ik ze allemaal steeds
minder serieus. Ik denk eigenlijk:
ach, het zijn gewoon allemaal klungels.
Presentatoren, programmamakers,
maar ook die slimme politici.
Ook bij mensen als Wouter Bos kun je
nog steeds zo veel klungelmomenten
aanwijzen. En al die politieke partijen
ook, die maken zich eigenlijk altijd
zelf stuk. Je zag het bij de VVD, die
maakte zichzelf stuk, en je ziet het nu
weer bij het CDA. Alles maakt zichzelf
stuk.”
Dat is wat je geleerd hebt: het zijn allemaal
klungels en alles maakt zichzelf stuk.
“Haha, nou ik heb in ieder geval geleerd
dat het allemaal veel minder
spannend, minder bedacht en minder
strategisch is dan ik dacht. Ik heb
mensen vroeger veel meer intelligentie
toegedicht. Ik dacht altijd: o, wat is dat
knap, daar kan ik niet eens bij in de
buurt komen. Nu denk ik dat helemaal
niet meer. Over het algemeen wordt
het grootste deel van de tijd op een
sympathieke manier geklungeld en
geklunsd, en af en toe gaat er eens iets
goed.”
En welke rol speel jij daarin?
“Ik maak gewoon deel uit van het circus
van klungelaars en klunzen.” t
10 11