1 christus en de schriften door dr. adolph shaphir ... - De Evangelist

inderdaad door de gesloten deur was binnengekomen en evenals in Jeruzalem in het
midden van de discipelen verscheen. Een diepe stilte viel op het kleine gezelschap,
toen zij Zijn nabijheid gewaar werden, een stilte onderbroken door het diepe zuchten
van enkele brandende harten. De muur die hemel en aarde scheidde, scheen voor een
tijd weggenomen te worden en de gemeenschap tussen beide werd ervaren, wat de
grootste zegen op aarde mag genoemd worden en een voorsmaak is van de hemelse
heerlijkheid."
Van de vroege morgen tot de late avond waren zij bezig met God te loven en de
zoekende zielen, die niet wisten wat zij moesten doen om zalig te worden, te
onderwijzen op de noodzaak van het geloof in Jezus Christus. Een geest van gebed
werd over allen uitgestort, die niet alleen tot deze dag beperkt bleef, maar sommigen
brachten hele nachten in gemeenschap met de God des hemels door. Zo waren zij
allen eendrachtelijk bijeen in de afsmeking van de Geest van Pinksteren.
Het was de kracht van de evangeliebediening, die door de werking van de Geest
wonderen deed onder de Joden in Boedapest. Indringend was de prediking Schotse
zendelingen. Zij plaatsten de hoorders voor het front van de eeuwigheid stelden hen
als in de tegenwoordigheid van God. Indringend was ook de manier waarop zij de
hoorders confronteerden met de rijkdom van Gods genade in Christus.
Adolph Saphir herinnerde zich later precies welke wonderen de Heere verrichtte. Zo
wist hij, als was het gisteren gebeurd, dat Duncan op een keer een ontzettende preek
hield over de woorden uit 2 Kor. 5:20, "Wij bidden u van Christus‟ wege: Laat u met
God verzoenen." De "Rabbi" preekte op een indringende wijze. Hij verkondigde Jezus
Christus, de Joden wel een ergernis, maar een kracht Gods tot zaligheid voor hen die
in Hem geloven. Zijn preken in Boedapest waren in de eerste plaats geen uiteenzettingen
van de bevindingen van Gods volk, waarbij de onbekeerde mens buiten
schot blijft, maar een aandrang op de gewetens van de hoorders om niet in een
hardnekkig ongeloof te volharden. En juist deze prediking droeg vrucht in de Roomse
stad aan de Donau!
Na de wintermaanden in Leghorn in Italië te hebben doorgebracht, keerde Duncan in
het voorjaar van 1843 weer naar Boedapest terug. Met een hartelijke vreugde nam hij
de voortgang van het werk des Heeren onder de Joden waar. Hij maakte kennis met
Alfred Edersheim en waarschuwde hem op een vaderlijke wijze voor een louter
verstandsgodsdienst. In zes woorden gaf hij hem de voornaamste punten van de
christelijke bevinding mee: "God, de Wet, zonde, genade, Jezus, de Middelaar tussen
God en de zondaren en weer de Wet." Hij voorspelde hem de beproevingen, die elk
christen in het strijdperk van dit leven ten deel vallen, omdat hij als een lam van
Christus Godzalig wil leven in deze tegenwoordige wereld.
De Schotse zendeling sprak uit ervaring. Hij kende de gevaren van een verstandsgodsdienst
zonder bevinding. Ook was hij geen vreemdeling van de inwendige strijd,
want steeds werd hij aangevallen met vrees en twijfelingen over zijn staat. Steeds
hunkerde hij naar de verzekering van de vergeving van zijn zonden en hoop op de
heerlijkheid. Zijn geloof werd als gevolg van deze bestrijdingen meer en meer
verdiept en geworteld in het volbrachte offer van zijn Borg en hij begeerde steeds
meer Zijn beeld gelijkvormig te worden.
Toen hij in Italië verbleef, kreeg hij een brief van zijn geestelijke vader César Malan,
die het nodig vond hem over zijn twijfelingen te bestraffen. Zo schreef hij: "Maar
lieve man, wat zijn die wolken, waarover je spreekt, die, zoals je schrijft, als een mist
op de Alpen opkomen en je geloof doen wegkwijnen? Ik heb me afgevraagd en het
heeft mijn vrees bevestigd, dat dit niets anders is dan ongeloof onder de gedaante van
8