1 christus en de schriften door dr. adolph shaphir ... - De Evangelist

Italië wat op rust te komen. Dit druiste geheel tegen zijn verlangen in, daar de Heere
juist nu het zendingswerk zo zegende. Zo schreef hij aan een vriend: "De hand des
Heeren is zichtbaar onder ons en, omdat het werk niet zonder beproevingen is, moeten
wij hieruit leren om ootmoedig te zijn en steeds afhankelijker te worden van de
voorzienigheid en genade van God. Wij hebben vele redenen om dankbaar te zijn en
dat in een aanbiddende verwondering."
Met een bedroefd hart nam hij afscheid van zijn kudde.
Saphir huilde als een kind toen hij afscheid van hem nam. Hij voelde zich vooral aan
het gezin van deze voorname Jood verbonden. Gods Geest had wonderen onder hen
gewerkt. Pas was zijn dochter tot het geloof gekomen en hoewel zij nog veel klaagde
over de overgebleven duisternis. Zij voelde nog zo veel ongeloof en de afstand tot het
hoge Wezen bedrukte haar gemoed. Het was de begeerte van haar ziel dat de Heere
Zich klaarder aan haar mocht: openbaren. Op een keer wierp zij zich op de grond en
riep onophoudelijk de Naam van Jezus aan. Het was ontroerend om waar te nemen,
hoe na verloop van tijd de Geest des Heeren in alle kinderen van Saphir krachtig
doorwerkte.
De jongste zoon, Adolph, was eigenlijk de eerste uit het gezin die openlijk zijn geloof
in Jezus beleed. Op een morgen vroeg zijn vader hem om een zegen te vragen voor de
maaltijd. Hij stortte zijn hart uit in een kort en ernstig gebed, waarin hij de Naam van
Jezus Christus noemde. De consternatie in het gezin was groot en spoedig vertelden
sommige Joden dat de "Heilige Geest op de zoon van Saphir was gevallen en dat hij
de Schrift verklaarde zoals zij nooit tevoren gehoord hadden." Zijn vader had eerst
zijn geloof verborgen gehouden en zijn doop uitgesteld om geen opspraak onder zijn
volksgenoten te verwekken, maar zijn zoon kon zijn geheim niet lang bewaren. Later
werd Adolph evenals Edersheim predikant in Engeland, waar hij met veel zegen
arbeidde. Hij werd vooral bekend door zijn diep geestelijke boeken, waarin de
verborgenheden van het verzoenend werk van Christus op zo'n rijke wijze worden
verwoord. Vooral zijn praktikale uitlegging van de Brief aan de Hebreeën getuigt van
een diep doorleefde kennis van de betekenis van de Oudtestamentische ceremoniën.
Zijn broer Philip werd op 4 april 1843 gedoopt, toen hij negentien jaar oud was. Twee
dagen daarna schreef hij aan Carl Schwartz: "Dinsdag was de belangrijkste dag van
mijn leven. Ik werd in de kerk van Christus opgenomen. Ik kan mijn gevoelens
tegenover u niet beschrijven. O, de oneindige liefde van God! Hij heeft mij veel vrede
gegeven. Niets kan mij dat ontnemen. Ik ben gelukkig, dankbaar; mijn ziel is met
God. Ik prijs Christus elk uur. Ik beschouw mijn leven nog maar als een enkel punt en
heb de dood gedurig voor ogen. Daarom leg ik mij iedere avond in de armen van
Christus, zodat, als dit mijn laatste slaap mocht zijn, ik in de Heere mag ontslapen. Dit
is nu mijn blijdschap, maar de week voor mijn doop dacht ik aan bijna niets anders
dan aan mijn zonden. Ik zag op mijn vorig leven terug. Ik werd geheel overmeesterd
door de gedachte aan de verlossende liefde van Christus. Ik huilde en had berouw en
God heeft mijn tranen afgewist en ik heb Zijn stem gehoord: 'Mijn zoon wees
welgemoed, uw zonden zijn u vergeven'."
Gelukkig bleven enkele helpers van Duncan in Boedapest achter om de gemeente te
verzorgen. Ook na zijn vertrek ging Gods werk door en werden wekelijks zielen tot
God bekeerd. 1 Januari 1843 was een gedenkwaardige dag voor de gemeente. In een
bovenzaal werd het Heilig Avondmaal bediend. Het was een besloten samenkomst,
daar de vijandschap onder de Joden en van de kant van de overheid begon toe te
nemen. Het werd een wonderlijke dienst. Mr. Smith getuigde dat "de opgestane Heere
7