1 christus en de schriften door dr. adolph shaphir ... - De Evangelist

en vermaningen als gezonde proeven en waarschuwingen, u slechts dieper doen.
wortelen in die enigen wijnstok, buiten welken gij geen vrucht kunt voortbrengen.
Als wij in twijfel en droefheid verkeren, neergebogen door schuldbesef en
onwaardigheid of in verzoeking om op onze werken en vorderingen te vertrouwen,
laat ons dan indachtig zijn, dat er geschreven staat: „Door genade en niet door de
werken." Als wij in verleiding komen door valse gerustheid en zorgeloosheid, laat ons
bedenken, hoe er wederom geschreven staat: „Wees nuchter en waakt"; „volgt Mij,"
„wekt uws zelfs zaligheid niet vreze en beving." Daar staat geschreven: „Geeft het
heilige de honden niet en werpt uw paarlen niet voor de zwijnen," maar bedenkt, dat
wederom geschreven staat: „Predikt het Woord, tijdig en ontijdig." Er staat
geschreven: „Ik ben verzekerd, dat niets mij zal kunnen scheiden van de liefde Gods,
welke is in Christus Jezus," en wederom staat geschreven: „Indien gij naar het vlees
leeft, zo zult gij sterven." Daar staat geschreven: „Alles is ijdelheid!" en wederom
staat geschreven: „De aarde is des Heeren en de volheid derzelve." Daar staat
geschreven: „Niemand kan een el tot zijn lengte toedoen," en wederom: „Wast op in
de genade, en in de kennis van onzen Heere en Zaligmaker Jezus Christus." Bedenk
wat er geschreven staat over de Godheid van Christus, en wat wederom geschreven
staat over Zijn toenemen in grootte en in genade bij God en de mensen.
Er staat wederom geschreven, maar niet daarentegen. Alleen vraag uzelf af wie er
aanhaalt, en waartoe? Want de satan haalt de Schrift aan voor zijn eigen doel. Datgene
in ons, wat niet uit God is, maar uit de mensa, en dat Jezus in onmiddellijk verband
brengt met Satan (Matth. 16 : 23.) haalt ook de Schrift aan en voert ons of tot valse gerustheid
óf tot verkeerde vrees, óf tot ziekelijke lijdelijkheid, óf tot verkeerde
werkzaamheid; en het „daar is wederom geschreven" is meer het werk van het
geweten dan dat van het geheugen. Het is een verheven levensarbeid voor God om de
Bijbel goed te gebruiken. Ook hier zien wij de hoge plaats door God aan de Geest
toegekend.
Waar het Boek geschreven werd door de Geest, kan het niet zonder gevaar gebruikt
worden, niet vervullen zijn praktisch en verheven doel, tenzij onder voortdurende
leiding en zegen van dezelfde Geest. Het doet weinig nut als een dood boek, het
vereist voortdurend een levend gemaakte en onder tucht gehouden consciëntie.
6. Let ook in verband met die grote waarheid: de ingeving van de Schrift, op de
eigenaardige stijl van de Schrift. Ieder Bijbellezer wordt getroffen door de
wondervolle stijl van dit boek. Daar heerst in zijn bladen een eenvoud en een diepte,
een verhevenheid en een schoonheid, een gloed en een pathos, een beknoptheid en een
veelomvattendheid, door geen ander literair voortbrengsel ooit geëvenaard. De
grootste schrijvers, dichters en kunstenaars hebben dit opgemerkt en erkend. Johannes
van wie spreekt van Mozes als het groots model voor de historicus. Goethe belijdt, dat
er nooit een idylle werd geschreven zoals het boek Ruth; en dat de verhalen in Genesis
een liefelijke en geheel enige bekoring bezitten. En wat Schiller en Lord Byron en
vele andere grote dichters daaromtrent dachten, is genoegzaam bekend en vaak aangehaald.
Maar, zo vragen wij, waarom is de stijl van de Bijbel zo wonderbaar? De mensen, die
de Bijbel schreven, hadden helemaal geen artistiek effect op het oog; zij dachten er
niet over om verlieven, gevoelvol of schilderachtig te zijn. Het is juist dat volkomen
gemis aan zelfbewustzijn, dat stille en kalme zelf vergeten in de beschouwing en
beschrijving van wat, in zijn innerlijke betekenis en schoonheid, geen aanbeveling of
versiering behoefde, dat hun geschriften met zulk een wondervolle macht bekleedde.
In de menselijke poëzie is altijd een kunstig, onwaar, zelfbewust element. Het is nooit
65