1 christus en de schriften door dr. adolph shaphir ... - De Evangelist

voorkomende antwoorden op de Hem gestelde vragen. Hij herinnert de steden, die
Hem hoorden, aan Tyrus en Sidon en Sodom. Hij spreekt van het teken van Jona tot
de Farizeeën, die een teken begeerden. Hij verklaart aan de boden van Johannes de
Doper in de woorden van de profeet Jesaja de werken, die bewijzen, dat Hij is de
beloofde Messias.
Tot de Joden, die Hem in de woestijn volgden, spreekt Hij van het manna; tot
Nicodémus van de koperen slang, en hoe vaak toont Hij aan, dat Mozes van hem
geschreven heeft, en dat de Schrift is de enige en algenoegzame boodschap Gods;
geen verontschuldiging overlatende aan het ongeloof van de mens, dat ook zelfs door
de verschijning van een Opgestane uit de doden zich niet zou laten gezeggen. (Luk.
16.).
Hij verdedigt het gedrag der kinderen, die Zijn lof zingen, met de woorden van de Sen
Psalm: „Uit de mond der kinderen en der zuigelingen hebt Gij sterkte gegrondvest."
Hij bewijst Zijn Goddelijke waardigheid niet de door de Heilige Geest geïnspireerde
woorden van David: „De Heere heeft gezegd tot mijn Heere." En beschuldigd door de
Joden van godslastering, omdat Hij Zichzelf Gode gelijk maakte, bewijst Hij door een
uitdrukking in de Psalmen: „Gij zijd goden," hoe Hij, Dien de Vader geheiligd had,
hoog verheven was boven degenen, tot wie het Woord Gods geschied was; en Hij
versterkt dit Zijn bewijs door de Joden te herinneren aan wat zij eenparig toestemden,
dat de Schrift niet kan gebroken worden. Iedere schakel van deze keten is volmaakt;
geen enkele kan worden gemist -, zoals elk daarvan betrouwbaar is en vast.
En als Hij spreekt van Zijn verwerping en de toekomst van het volk, ziet Hij die als de
vervulling der profetie, beschreven in de 118 e Psalm over de steen, door de
bouwlieden verworpen, en in Daniël als de steen, die de goddelozen zal verpletteren.
In Zijn redetwist met de Sadduceeën bewijst Christus de opstanding met de geestelijke
verklaring van een enkele uitdrukking, door God gebruikt en door de Heilige Geest
vermeld in het boek Exodus.
En bij die gelegenheid wijst Hij op de grondoorzaak der dwaling. Indien wij de kracht
Gods en de Schrift niet kennen, moeten wij dwalen. Die beide gaan samen. Een
uitwendige kennis van de letter der Schrift zonder een innerlijke ervaring van de
kracht Gods, heeft geen nut; de innerlijke ervaring van Gods macht gaat altijd gepaard
met de kennis van en de liefde tot de Schrift.
Deze verwijzingen naar Mozes en de profeten - zo talrijk als treffend, verheven en
veelomvattend, - moeten gezien worden in verbinding met de meer verborgen
zinspelingen, gedachten en leringen der Schrift, waarvan de redenen van Christus vol
zijn. In Zijn Bergrede, in de gesprekken vermeld in het Evangelie van Johannes, in die
met Zijn discipelen, in de gelijkenissen, is er nauwelijks één gedachte, die niet op
enige wijze verband houdt met de Schrift. Al de gedachten en uitdrukkingen van
Christus zijn gemodelleerd in die wondervolle school der getuigenis, die God aan Zijn
uitverkoren volk gegeven heeft. Slechts een paar voorbeelden: Hij noemt Zichzelf de
Bruidegom, en verdedigt daardoor de vreugde van Zijn discipelen, die niet vastten. Dit
woord is het kort begrip van geheel de inhoud der Heilige Schrift. De 45e Psalm, het
Hooglied, Jeremia 2, Hoséa 2, enz., laten zich alle samenvatten, concentreren zich alle
in de betekenis van dat éne woord. En hoe vol diepe zin is de titel, die Jezus Zichzelf
geeft: "Zoon des mensen." (Ezech., Dan. en Psalm 8.)
Als de woorden van Jezus verstaan waren in hun geestelijke betekenis en klank, het
zou onmogelijk geweest zijn voor het socianisme 3 om zijn terrein ook maar een
3 Het Nieuwe Testament zou alleen geïnspireerd zijn voorzover het de leer der zaligheid betreft, en het
Oude slechts historische waarde hebben.
19