Dode ogen (Tais Teng)

'Als je het zo stelt.' Arno strijkt over de zijde. Glad als ijs
en onverwacht koel.
'En nu?'
'Kijk,' beveelt Shaun. 'Tuur voorbij de penseelstreken
van de schilder. Naar wat hij eigenlijk wilde afbeelden.'
De verandering vindt zo geleidelijk plaats dat Arno het
eerst niet in de gaten heeft. Het schilderij is geen plat vlak
meer. Het heeft kleur en diepte gekregen. Een warme bries
strijkt over zijn gezicht en voert de stank van rottend vlees
en gestold bloed aan.
'Bagdad,' hoort hij zichzelf zeggen. 'De naam van die
stad was Bagdad.'
'Ah, uw geheugen roert zich, Hoogverheven Heerser!'
Bagdad, denkt Arno. Ja. De sultan vluchtte naar Bagdad
en die stad weigerde hem uit te leveren. Ik belegerde de stad
en toen zij zich overgaven liet ik hun hoofden afhakken.
Tot de laatste jengelende baby en mompelende grootvader.
Het beeld wordt scherper. De kunstenaar heeft het alle­
maal veel te netjes geschilderd, denkt hij. Al die hagelwitte
schedels en ordelijk opgestapelde botten.
Voor zijn ogen verandert de spitse piramide in een uit­
zakkende berg afgehakte hoofden. Gieren wroeten rond,
plukken ogen uit de kassen en vechten krijsend om flarden
rottende huid. De zon had de ogen tot rimpelige druiven
verschrompeld, de stromen bloed tot zwarte druipstenen
gestold.
J a, zo was het. De stank, de schor kijvende vogels, de
aasvliegen. De schilder is de vliegen vergeten.
Prompt golft een dichte mist van aasvliegen om de pira­
mide. Pilaren en draaikolken van gretig gonzende aasvlie­
gen. Van een afstand leek de schedelberg te roken, her­
innert hij zich, een ware vulkaan des doods.
Hij was op zijn pony tot de voet van zijn monument