Dode ogen (Tais Teng)

Dit kan Utrecht onmogelijk zijn, denkt hij. Geen ge­
bouw is groot genoeg. Je zou de tempel van kilometers
afstand boven de daken zien uitsteken. Een illusie, denkt
hij. Magie. Net als de veranderende straten.
Hij kijkt omhoog. Het plafond blijft onzichtbaar. Inkt­
zwarte duisternis. Arno zou onder een zwaarbewolkte
nachthemel kunnen staan, in een maanloze nacht.
Nu pas merkt hij de kaarsen op. Honderden, misschien
duizenden slanke kaarsen van bleke was zijn in ijzeren rek­
ken opgesteld.
Ik zou hier niet graag een baan als kaars aansteker heb­
ben. Voor je de laatste aansteekt, is de eerste al lang en
breed opgebrand. Diep in zijn keel begint een giechel. Het
beeld dat die gedachte oproept is te amusant om te negeren.
Hij ziet de Doodloze overspannen door de reusachtige zaal
rondsnellen, bundels kaarsen onder zijn armen, klikkend
met een weigerende wegwerpaansteker.
Het beeld verdwijnt. Het is onmogelijk om Shaun als
een clown te zien.
Hij volgt Shaun langs een lange rij schilderijen. Sommige
moeten verbluffend antiek en waarschijnlijk onbetaalbaar
zijn: zo goed als weggebleekte gestaltes op essenhouten pa­
nelen vol barsten en scheuren.
'Wie zijn dit?' vraagt Arno.
'Wie anders dan jijzelf, Hoogverheven Heerser? Je le­
ven was lang. Lang en roemrijk.'
'Ik ben zestien!'
De Doodloze schudt droevig zijn hoofd. 'Ik haal een
arme boerenzoon binnen en vertel hem dat hij een prins is.
En wat doet die dwaas? Laat mij arm blijven! smeekt hij .
Laat mij tussen de ganzen door de modder soppen!' Zijn
vinger priemt naar voren. 'De keizer was een van de mach­
tigste mannen van de wereld! Rijker dan jij je kunt voor-