Dode ogen (Tais Teng)

Heeft hij de draken niet eerder opgemerkt of verschenen
ze tegelijk met de poort?
'Meester!' roept de man. 'De keizer komt zijn verleden
opeisen. Al zijn voorbije dagen!'
Gekraak, het knersen van vuistdikke scharnieren: in de
poort groeit een metershoge spleet duisternis als de deuren
wijken. Veel te vlot voor zo'n massief gevaarte, gaat het
door Arno heen. Die balken moeten zo zwaar als een bestelauto
wegen. Wie de deuren ook openduwt, een slappeling
is het beslist niet.
Het zonlicht glipt dieper de opening in en onthult een
lange gestalte. Zelfs zonder de spiegelende zonnebril zou
Amo hem meteen herkend hebben. Weinig mensen steken
een volle kop boven hem uit. De blinde man die bij hem
aanbelde. Die hem Hwang-ti noemde.
'Mijn naam is Shaun. Shaun de Doodloze.' Zijn glimlach
toont tanden van doorschijnend kristal. 'Ik ben je beste
vriend. Je enige vriend.' Hij daalt de trap af, veel te zelfverzekerd
voor een blinde, en steekt zijn hand uit.
Het vel voelt droog en rasperig. De huid van een reptiel,
denkt Arno. Van een slang. Hij laat de hand zo snel mogelijk
los.
'Ik ben Arno. Eh, Arno Groenewegen.'
De man schudt zijn hoofd. 'Van dat waandenkbeeld
hoop ik je spoedig te genezen, Hoogverheven Heerser.'
Shaun stapt opzij. 'Welkom in je ware woning.'
Voor Arno strekt zich een schemerachtige zaal uit. De
ruimte is gigantisch: nog groter dan de Domkerk. Zuilengalerijen
verliezen zich in de duisternis. Arno krijgt het
vreemde gevoel dat ze daar niet neergezet, maar gegroeid
zijn: een woud van fossiele stammen.
Arno ruikt de geur van klamme steen, van algen en
vochtige wandkleden. >
95