Dode ogen (Tais Teng)

'J a. ;:>,
'Ik bedoel, we wandelen nu al een half uur zonder een
mens tegen te komen. Utrecht is op zondag vaak een dooie
boel, maar zo rustig heb ik het nog nooit gezien.'
'Andere mensen? Waarom zouden ze door deze straten
wandelen? Dit is hun droom niet.'
De blonde man duwt een verveloze deur in een houten
schutting open. 'We zijn thuis. De tempel van de Doodloze.'
Een reusachtige plataan vult het nauwe binnenplaatsje
met een sidderend web van schaduw en schuivende vlekjes
zonlicht. Een trap met treden zo hoog dat ze tot Arno's
knieën reiken, loopt helemaal door tot de voet van de stam.
De trap eindigt pardoes tegen een blinde muur.
'Een verborgen ingang?' vraagt Arno. Hij is intussen
bereid alles te geloven.
'Verborgen is een te zwakke uitdrukking. Een gewoon
mens zou zelfs deze trap niet zien.' De man schopt een stok
met zijden linten opzij. 'Let op.'
De bakstenen sidderen. Twee hartkloppen lang ziet Arna
golvingen over de muur trekken. De muur had een
kunstige schildering op een doek kunnen zijn. Een dun
doek dat in de wind wappert.
Dit is heel wat duidelijkere magie dan het plotseling verstaan
van een onbekende taal of een onbreekbaar kettinkje.
Arno gelooft al lang niet meer dat hij met gekken te maken
heeft. 'Wat doe je?'
De man kruist zijn armen, slaat zijn knokkels tegen elkaar.
'Amnehoteps illusie verbreken. Magie. Zodra u uw
geheugen terug hebt, kunt u het zelf ook.'
In de muur verschijnt een poort van gelakte balken.
Het had de poort van een kerk kunnen zijn. Minstens
vier meter hoog met ringen van groen uitgeslagen koper.
Twee draken van zwarte speksteen flankeren de trap.
94