Dode ogen (Tais Teng)

Arno sist van ergernis. Hij stapt naar de etalage en drukt
zijn neus tegen het spiegelende glas.
Het reusachtige bot en het wapperende web zijn hetzelf­
de. Daar houdt het mee op. Onder het bot hurkt nu een
reusachtige opgezette rat, met doffe, glazen ogen. Het dier
moet het formaat van een poedel hebben.
Gandurs bijtbotten, zegt de poster, voor maanden
knaagplezier.
Hij draait zich langzaam om. 'Hoe . .. ?'
De blonde man klakt met zijn tong en trekt een driehoek
met zijn linkerpink. 'Dit zijn hoge en geheime zaken, Ver­
heven Heerser. Hebt u nooit over uw eigen stad gedroomd
en was in die droom alles niet onherkenbaar geworden?
Nieuwe straten, grachten met kokend bloed? Terwijl u te­
gelijkertijd zeker wist dat het uw stad nog steeds was?
Die droom-Utrechten waren geen fantasie, hoewel ze
ook niet helemaal echt zijn. Je kunt ze bereiken, zelfs als je
niet slaapt.' Hij grinnikt. 'Al klinken de routebeschrijvin­
gen wat vreemd. Sla linksaf op vrijdag, vier stappen voorbij
de poolster.'
'Dit is een droom?'
De man schudt zijn hoofd. 'Uit een droom kun je ont­
waken.'
Binnen zoemt de winkelbel, een laag, nijdig gonzen. Voet­
stappen klinken. Eigenaardig slepende voetstappen, ge­
volgd door een scherp geklik. Een geluid als nagels op een
stenen vloer.
De man pakt Arno bij de arm. 'We moeten verder,' zegt
hij gejaagd. 'We horen hier niet thuis.'
Ze lopen met grote passen door. Het is nog net geen
rennen.
'Het is wel erg stil,' zegt Arno.
93