Dode ogen (Tais Teng)

22
'Vierde steeg linksaf,' mompelt de donkerharige man.
Arno stopt. 'Waar slaat dit op? Dit is al de tweede keer
dat we hier langskomen. Of de derde.'
Ze staan voor een dierenwinkel. In de etalage hurkt een
buldog van stoffig pluche die droevig omhoogblikt naar
een rubber bot van minstens een meter lang. Aan een van de
uiteinden wappert een spinnenweb in de tochtstroom.
Bello's knaagbotten, verkondigt een poster, bijtplezier
voor maanden!
'De kortste weg is zelden de snelste,' zegt een van de
mannen. 'Geen mens kan zijn eigen stad ooit volledig ken­
nen. Al woonde je er duizend jaar.'
Oosterse wijsheid, denkt Arno. Mystieke prietpraat.
Precies wat je van dit soort lui mag verwachten.
'Oké, jullie zijn de gidsen. Vierde steeg links. Alleen
weet ik vrij zeker dat er nog maar twee stegen komen. Een
van mijn vrienden woonde hier vroeger.'
Hij gluurt zo nu en dan naar hun reflecties in de winkel­
ruiten. Geen leren jasjes, geen cowboyhoed. De mannen
dragen onveranderlijk hun zondagse pak.
Bij de vierde steeg slaan ze linksaf. Een steeg die er vol­
gens Arno's herinneringen helemaal niet hoorde te zijn. Hij
veegt met zijn vingertoppen langs de bakstenen. Korrelig
als grof schuurpapier. Zo echt als wat.
Zou ik me vergist hebben?
Nee. Als je ergens een keer of tien verstoppertje ge­
speeld hebt, dan ken je elke zijstraat, iedere wegduikplek.
Elke voetstap krijgt ineens zijn eigen hólle echo en die