Dode ogen (Tais Teng)

Hij kijkt in de spiegel terug. Voor zijn ogen verandert de
kleding van de mannen tot zij ook in zijn spiegeltje nette
kleren dragen.
Hij knippert met zijn ogen, knijpt ze stijf dicht. Als hij
opnieuw kijkt, is er niets veranderd. De tegenmagie van de
spiegel was vluchtig.
Een van de mannen drentelt naar het meisje dat het
Straatnieuws verkoopt, opent zijn portemonnee en neemt
een krant van haar aan. Vervolgens leunt hij tegen de pilaar
naast de bibliotheek en slaat de krant open. De andere man
knielt naast de hond van het meisje en kriebelt hem tussen
zijn oren.
Het lijkt zo normaal, zo alledaags: gewoon twee mannen
die op een vriend staan te wachten.
'Arno?' zegt een stem vlak achter hem.
Arno veert zo abrupt op dat hij met zijn elleboog tegen
het stuur van de brommer bonkt. 'Ah, verdikkie!'
'Sorry,' zegt Rob. 'Ik wilde je niet laten schrikken.'
'Ik schrok niet!' snauwt Arno.
Zijn vriend is wel de laatste die hij nu wil ontmoeten. Hij
weet niet eens of Rob zijn vriend nog wel IS. Zonder dat
gedoe met Esther is de wereld al ingewikkeld genoeg.
'Dat van vrijdag,' zegt Rob. 'Op het feest. Esther vroeg
mij , weet je. Ik heb een uur op je gewacht, maar je kwam
niet opdagen. En toen belde Esther me.' Rob kijkt hem nog
steeds niet aan. 'Ik heb haar echt niet gevraagd. Zij vroeg
mij.'
Die rotmeid! denkt Arno. Ze loog. Toen hij haar opbelde
had ze Rob nog niet eens gevraagd. Wedden dat ze
pas besloot Rob te vragen toen ze mij aan de lijn kreeg?
Arme Rob. Geplet tussen ons tweeën, en ik wed dat
Esther zich niet eens door hem thuis heeft laten brengen.
Om over een afscheidskus of iets beters nog maar te zwijgen.