Dode ogen (Tais Teng)

dat het toneelspel is, pure bluf, want hij is nog steeds doodsbang.
'De keizer had machtige vijanden,' zegt de tweede man.
'Zij roofden zijn geheugen en plantten het waandenkbeeld
dat hij een eenvoudige sterveling was in zijn brein.'
De stem van de man krijgt de zangerige klank van een
verhalen verteller. 'Lang, eindeloos lang zwierf de keizer
door de wereld, gelovend dat hij niet meer dan een gewoon
mens was. En omdat hij nog steeds een meester der magie
was, vermomde hij zich ook als zodanig. Als een eenvoudige
drukkerszoon.' De man knikt toegeeflijk. 'Ja, misschien
gelooft u werkelijk dat u niet meer dan een mensenkind
bent, wij weten wel beter.'
'Ik weet niets van een keizerl' protesteert Arno. Het is
nutteloos. Beelden uit zijn droom wellen op. De muur van
aangestampte aarde, de Gemaskerden, de man met ogen
van parels. Geen droomfantasie, maar een herinnering. Alle
details zijn eenvoudigweg te scherp. Hij kan de stank van
de spion ruiken, angstzweet en urine. In dromen ontbreken
geur en smaak bijna altijd.
De eerste man laat zijn arm los. 'U werd niet in deze
eeuw geboren. De man die u vader noemt, verwekte u niet,
uw moeder baarde u niet.'
Hij klopt op de muur van Arno's huis en elke tik geeft
een rare, holle nagalm. 'Dit is uw huis niet, al denkt u van
wel. Uw ware huis is de Tempel van de Doodloze.'
Arno doet een stap achteruit en grijpt de deurklink vast.
'Het spijt me oprecht, maar ik heb geen enkele belangstelling.'
Het moet zo ongeveer de grofste leugen zijn die hij
ooit verteld heeft.
Nog een stap en ik kan de deur in hun gezicht
.
dicht-
kwakken.
' Mogen wij u een boekje over ons geloof geven?' dringt
de man aan. Hij steekt Arno het rode boekje toe. 'Misschien
zal dit u overtuigen dat we serieus zijn?'