Dode ogen (Tais Teng)

messcherpe vouw. Hun zorgvuldig gepoetste schoenen
glimmen in het ochtendlicht. De voorste houdt een rood
boekje in de aanslag en dat maakt het beeld compleet.
Jehova's, denkt Arno. Van die lui die huis aan huis met
hun God leuren. Als zij graag bij het kraaien van de eerste
haan op pad gaan, moeten ze dat zelf weten. Maar dan hoeven
ze toch geen andere mensen lastig te vallen op de enige
dag dat die kunnen uitslapen?
'Goedemorgen,' zegt hij. 'Wat kan ik voor jullie doen?'
De voorste man glimlacht en het is dat speciale glimlachje
waaraan Arno hem herkent. Loom, geamuseerd. Een tijgerglimlach.
Dit zijn de lui die mij het kettinkje gaven!
'Ik, ik ... ,' stottert hij. 'Sorry, ik heb geen enkele belangstelling.'
'Toch wel.' Het glimlachje krult zich tot een grijns en de
man pakt Arno's mouw vast.
Arno's buikspieren trekken samen van angst.
Die tanden. Ze zijn tot scherpe punten gevijld. Het gebit
van een kannibaal.
Arno blijft doodstil staan en durft zijn hand niet weg te
rukken.
Ze zijn gek, knettergek.
'Hwang-ti,' zegt de man nadrukkelijk. 'Tsjin Sje
Hwang-ti. Machtige keizer, bent u werkelijk uw eigen
naam vergeten?' Zijn grijze tong likt over de puntige tanden.
'Zelfs geen dromen?'
Arno kan enkel een benauwd gepiep voortbrengen.
'U bent het vergeten, maar in werkelijkheid bent u de
keizer der keizers en alle rijkdommen van de aarde behoren
u toe.'
Arno slikt twee keer en nu kan hij opnieuw spreken. 'Ik
geloof niet dat ik jullie kan volgen.'
Gelukkig klinkt zijn stem nu zelfverzekerder. Hij weet
77