Dode ogen (Tais Teng)

'Aah waah.' Arno gaapt, rekt zich uit en slaat het dekbed
terug. Hij is in een opperbeste bui, vol tintelende energie.
Als hij gedroomd heeft, kan hij zich er in ieder geval niets
van herinneren.
talen.
Goedemorgen, probeert hij, goedemiddag. Tot ziens.
Zijn hersens weigeren de woorden in het Chinees te ver­
Dat is godzijdank voorbij, denkt hij, en hij voelt zo'n
grote opluchting dat de tranen hem in de ogen springen.
Wat had ik gisteren? Was het wel echt, dat ik ineens
vloeiend Chinees sprak? Geen droom?
De herinneringen aan de afhaalchinees blijven hinderlijk
vaag. Misschien was ik heel even krankzinnig? Kan dat? Zo
doorgedraaid van het keiharde werken, dat mijn hersens
het gewoon niet meer deden? Ik zag zowat dubbel van ver­
moeidheid, en als je zo uitgeput bent, haal je gemakkelijk de
vreemdste zaken in je hoofd.
Vergeet het. Het is nu voorbij.
Hij trekt voorzichtig aan het zilveren kettinkje, geeft dan
een venijnige ruk. Het kettinkje knapt en ineens houdt hij
twee losse uiteinden in zijn handen.
Arno mikt het kristal op de glasplaat van zijn nachtkastje
en ramt er met de zijkant van zijn wekker op.
Breek, kreng, breek!
Een doffe tik. Hij drukt harder, wrikt. Een zacht, knette­
rend geknars klinkt van onder de wekker.
Als hij de wekker optilt, is het kristal tot ruwe korrels en
wit poeder gewreven. Hij veegt de korrels van de glasplaat,
blaast het poeder weg.
75